Ten eerste heeft elke jurisdictie duurzame financieringsplannen ontwikkeld, inclusief financieringsdoelen, strategieën en de oprichting van PAN-fondsen (Protected Area Network). Palau heeft bijvoorbeeld een groene heffing ingesteld en de FSM en RMI werken aan wetgeving voor een tonijnvergunning en een toerismeheffing om de duurzame financiering van de Micronesia Challenge te ondersteunen. Pohnpei en Kosrae zijn bezig met het opzetten van PAN-fondsen en evalueren een wijziging van de luchthavenbelastingwet zodat een deel van de vertrekbelasting naar het Micronesia Challenge Endowment Fund van de FSM kan gaan. Daarnaast zijn of worden er verschillende andere duurzame financieringsregelingen opgezet (bijv. de Yela Conservation Easowment Endowment, het Awak Sustainable Community Development Revolving Fund, het Nett Water Fund). Een schenking voor de MC is een ander belangrijk onderdeel van duurzame financiering. Rente-inkomsten uit een schenking van ongeveer $ 56 miljoen ($ 17 miljoen in 2015) zullen nodig zijn als aanvulling op lokale bronnen voor de duurzaamheid op lange termijn van de MC in alle vijf rechtsgebieden. Hoewel de schenkingsfondsen gezamenlijk worden geïnvesteerd, heeft elke jurisdictie zijn eigen subrekening en zal elke jurisdictie zijn eigen mechanismen ontwikkelen voor de verspreiding van de rente-inkomsten.

Het is belangrijk om de belangrijkste politieke spelers vanaf het begin bij het planningsproces te betrekken in plaats van te wachten tot het proces bijna is afgerond. Kort na de start van het GBR planningsproces werd een formele 'Leader's Guide' bezorgd aan alle staats- en federale politici langs de GBR-kust en waar mogelijk werden persoonlijke briefings gegeven door senior GBRMPA-medewerkers. Dit hielp ervoor te zorgen dat alle politici over de juiste informatie beschikten, extra materiaal hadden om aan hun kiezers te geven en een contactpersoon binnen de GBRMPA hadden als meer informatie nodig was. Hoewel sommige besluitvormers het liefst zouden zien dat alle planningsbeslissingen op consensus gebaseerd zouden zijn of een 'win-win' voor alle betrokkenen zouden opleveren, zijn noch consensus noch 'win-wins' haalbare doelen voor processen met belanghebbenden die te maken hebben met kwesties van een dergelijke omvang en complexiteit als de meeste MPA planningsprocessen. In het GBR was het belangrijk om politici al vroeg in het planningsproces uit te leggen dat compromissen de verwachte resultaten waren. Aan het einde van de GBR-herbestemming had geen enkele groep belanghebbenden het gevoel precies te hebben gekregen wat ze wilden; maar elke groep wist dat ze ruimschoots de kans hadden gekregen om betrokken te raken en input te leveren - en de meesten begrepen de compromissen die alle sectoren hadden gesloten.

Gedurende het GBR-planningsprogramma werd er gericht educatief materiaal opgesteld en op grote schaal verspreid. De kaart van de 70 bioregio's in het GBR was bijvoorbeeld een belangrijk basisdocument waarop veel latere publieke betrokkenheid was gebaseerd. De voorbereiding van technische informatiebladen (zie hieronder) hielp om begrippen als 'biodiversiteit' in lekentaal uit te leggen, aangezien veel mensen niet begrepen wat het was of wat het belang ervan was. Ook de poging om het belang van 'connectiviteit' in het mariene milieu uit te leggen, werd sterk bevorderd door een poster getiteld 'Crossing the Blue Highway' (zie foto's hieronder). Deze poster gebruikte een combinatie van digitale kunst, foto's en woorden om het belang van connectiviteit tussen land en zee en binnen habitats van het GBR uit te leggen. Verschillende groepen belanghebbenden hebben verschillende belangen, dus de communicatieboodschappen werden op maat gemaakt door experts die de sectoren begrepen. Wat bijvoorbeeld aan vissers werd gepresenteerd, was anders dan hoe een zeer vergelijkbare boodschap aan onderzoekers of politici werd gepresenteerd.

De GBR-wetgeving schrijft 2 formele fasen van betrokkenheid van het publiek bij de planning voor - een fase waarin input wordt gevraagd voorafgaand aan de ontwikkeling van een ontwerpplan en een tweede fase waarin commentaar op dat ontwerpplan wordt gegeven. Eerdere planningsprocessen in het GBR toonden echter aan dat de betrokkenheid van het publiek effectiever was als deze gedurende het hele proces plaatsvond. Dit omvatte de voorbereiding van verschillende brochures, technische informatiebladen (sommige op maat gemaakt voor verschillende doelgroepen), periodieke updates (zie Bronnen hieronder) en grafieken die concepten zoals connectiviteit uitleggen. Tijdens het planningsproces (1999-2003) werd het publiek op verschillende manieren bij het proces betrokken, bijvoorbeeld via kranten, radio, tv en de website (zie bronnen hieronder). De planners wisten dat een herzien plan nodig was. Communicatiedeskundigen wezen er echter op dat het grote publiek niet begreep waarom er een nieuw bestemmingsplan nodig was, terwijl er al een bestaand plan was. In plaats van verder te gaan met het nieuwe ontwerpplan, adviseerden communicatiedeskundigen de plannenmakers om zich een aantal maanden terug te trekken en een bewustwordingscampagne te voeren onder de naam "Under Pressure". Toen het publiek zich eenmaal meer bewust was van de problemen waar GBR mee te maken had, accepteerden ze de noodzaak van een nieuw plan beter, maar begrepen ze ook dat ze hun zegje konden doen.