De nationale en provinciale parken zijn openbare ruimtes die de meest effectieve wettelijke bescherming hebben voor het behoud van de biodiversiteit. Daarom streeft onze organisatie ernaar om land te verwerven en te schenken aan het land en de provincies om parken te creëren. Dit is een ongekend proces waarbij grote particuliere stukken land, die in verval waren geraakt en gesloten voor het publiek, worden hersteld en overgedragen aan de staat, zodat iedereen ze kan bezoeken en ervan kan genieten.

Deze ruimtes nodigen ons uit om in contact te komen met de natuur door het observeren van wilde dieren en andere buitenervaringen.

We hebben het Iberá Rewilding Programma ontwikkeld, gericht op
het herstellen van duurzame populaties van alle lokaal uitgeroeide
fauna. Deze herintroducties zijn voornamelijk gericht op ecologisch herstel in plaats van het herstel van individuele soorten die met uitsterven worden bedreigd. Door ons te richten op het herstel van belangrijke soorten die een sterker effect hebben in het ecosysteem, garanderen we het herstel van hun rol en het herstel van een gezond en evenwichtig ecosysteem.

OMCAR ondertekende een intentieverklaring met overheidsinstellingen (Wild Life Institute of India en Sacon) om samen met andere belanghebbenden efficiënt en snel te reageren op de redding en vrijlating van doejongs in Palk Bay. Met de medewerking van het Tamil Nadu Forest Department en het Wild Life Institute of India, richtte OMCAR "Vrienden van Doejongs" op in elk vissersdorp in het noorden van de Palkbaai. De vrijwilligers werden getraind om te reageren op strandingen van doejongs en hoe ze redding en vrijlating kunnen organiseren met het bosbouwdepartement. De vrijwilligers hebben de afgelopen zes jaar actief geholpen bij het delen van informatie over waarnemingen, reddingen en vrijgelaten zeekoeien. Als gevolg hiervan zijn er verschillende zeekoeien gered en vrijgelaten in Palk Bay en zijn de vissers beloond en geëerd door de overheid. OMCAR publiceerde de gegevens van gestrande zeezoogdieren in een wetenschappelijk tijdschrift, wat hielp als bewijs voor de noodzaak van de oprichting van een natuurreservaat.

Het gemodereerde prentenboekformaat was bedoeld om een door de gemeenschap geleid gesprek over het verminderen van risico's door contact met dieren te vergemakkelijken. In de tekst werd er zorgvuldig op gelet dat vleermuizen nooit als ziektedragers werden gekarakteriseerd, in plaats daarvan werden ze toegeschreven aan besmettelijke vloeistoffen van besmette vleermuizen. Deze overwegingen zijn erop gericht om een evenwicht te vinden tussen de boodschap over de bescherming van vleermuizen en de boodschap over schadebeperking, en om op angst gebaseerde retoriek te vermijden bij het overbrengen van risicocommunicatie.

Hoewel het wordt beheerd door een centraal technisch en ontwerpteam, is het prentenboek, getiteld Veilig leven met vleermuizen, het resultaat van een multidisciplinaire samenwerking tussen verschillende landen. Vanaf het begin tot aan de distributie is er alles aan gedaan om de culturele context, lokale kennis en technische expertise van het consortium te integreren, waaronder sociale wetenschappers, dierenartsen, clinici, ecologen en epidemiologen uit alle landen waar het boek voor de eerste implementatieronde bedoeld was.

De inhoud werd ontwikkeld om breed toepasbaar en toegankelijk te zijn voor gemeenschappen die in de buurt van natuurlijke vleermuishabitats wonen. Hoewel de concepten breed toepasbaar waren, werden de afbeeldingen en tekst ook aangepast aan specifieke lokale culturele contexten om lokaal relevant te zijn. De inhoud van het prentenboek was onderverdeeld in 6 belangrijke modules die de onderwerpen behandelden die door lokale belanghebbenden en materiedeskundigen als het meest relevant waren aangemerkt. Een modulair formaat was een integraal onderdeel voor de verschillende teams om zich te kunnen aanpassen aan verschillende presentatiecontexten (bijv. korte bijeenkomsten, meerdaagse workshops) en verschillende risicosamenstellingen (bijv. jagende gemeenschappen, gemeenschappen met of zonder vleermuistoerisme). Vertrouwde gemeenschapsleiders, zoals dorpsoudsten of gezondheidswerkers, werden geïdentificeerd als personen die de rol van moderator het beste konden vervullen omdat zij als krachtige lokale actoren fungeren in het bestrijden van geruchten en desinformatie.

Het herstel van zeegrasvelden verschilt van het herstel van planten op het land, omdat het onderwaterecosysteem moet werken. Zeegrassen planten zich voort door geslachtelijke voortplanting en vegetatieve voortplanting. Bij zeegrasherstel werden de zeegrassprietjes verwijderd van de donorlocatie en getransplanteerd naar aangetaste locaties. Er waren al gevestigde methodes uit wetenschappelijke publicaties waarbij PVC frames van 1m2 gebruikt werden voor het transplanteren van zeegrassen. Hoewel deze methode succesvol is, besloten we om de PVC-plastieken die permanent op de zeebodem bevestigd moeten worden, niet te gebruiken voor zeegrasherstel. Daarom besprak OMCAR met lokale vissers om een milieuvriendelijke, goedkope methode voor zeegrasherstel te ontwikkelen. Voor de eerste keer in India gebruikten we bamboeframes en kokostouwframes als milieuvriendelijke frames om de getransplanteerde zeegrassprietjes van gezonde sites naar aangetaste sites te bevestigen. Lokale vissers werden opgeleid en betrokken bij het zeegrasherstel. Omdat zowel bamboe als kokosnetten lokaal verkrijgbaar zijn, zijn ze kosteneffectief en kunnen ze op de zeebodem worden bevestigd totdat ze op natuurlijke wijze zijn afgebroken. Deze methode wordt nu door de overheid aangepast en gekopieerd voor zeegrasherstel in andere gebieden van de Palkbaai en de Golf van Mannar.

In samenwerking met het Wild Life Institute of India heeft OMCAR technische ondersteuning geboden aan het bosdepartement in het district Pudukkottai en Thanjavur voor het creëren van de grens van het behoudsreservaat voor doejongs op basis van onze gepubliceerde akoestische onderzoeksresultaten van het NRDMS, Department of Science and Technology project. Experts van OMCAR hebben samengewerkt met eerstelijnspersoneel, het bosbouwkantoor van het district en het Conservator Office voor de ontwikkeling van het plan, het in kaart brengen van het GIS van het beschermde doejongreservaat en het delen van de gegevens van 12 jaar waarnemingen van gestrande zeezoogdieren in het noorden van de Palk Bay.

Na een decennium van technische en in-situ conservatie-ervaring in doejongs en zeegrassen, kreeg OMCAR erkenning van de Tamil Nadu regering om technische oriëntatiesessies te organiseren voor de nieuw aangeworven trainees van Range Officers, Foresters en Guards in ons centrum. Sinds 2017 ontving onze organisatie ongeveer 2500 trainees van Tamil Nadu Forest Academy kaders voor het organiseren van trainingssessies. Ons team geeft uitleg over de methodologie voor het akoestisch in kaart brengen van zeegras, methoden voor zeegrasherstel met behulp van milieuvriendelijke, kosteneffectieve materialen, hoe zeekoeien gered en vrijgelaten kunnen worden en hoe netwerken en capaciteitsopbouw van visserijvrijwilligers effectief is voor het behoud van zeekoeien en het herstel van zeegrasvelden. OMCAR levert deze dienst zonder winstoogmerk.

In 2007 werd een solo-zeekajakreis van 600 km uitgevoerd langs de kust van Tamil Nadu (zuidoostkust van India) om bewustzijn te creëren over het behoud van lokale mariene ecosystemen, waaronder doejongs, zeegrassen, koraalriffen en mangroves. In de daaropvolgende jaren hebben ongeveer 40000 mensen, waaronder scholieren, universiteitsstudenten, vissers en overheidsfunctionarissen, in de afgelopen 15 jaar onze bewustmakingsevenementen over het behoud van de zee bijgewoond door middel van folkmuziek, bewustmakingsprogramma's op schoolniveau, wedstrijden, seminars, training, excursies en de distributie van bewustmakingsmateriaal. Dit voortdurende bewustzijn op lokaal en subnationaal niveau heeft geleid tot een goede verstandhouding met de belanghebbenden voor het redden en vrijlaten van doejongs en het in kaart brengen en herstellen van zeegrasvelden.