Publiek-private partnerschappen (PPP) stellen overheden in staat om de taken en risico's van planning, realisatie en exploitatie te delen met particuliere partners in gezamenlijke projecten. Daarom besloot de ontwikkelingscommissie van het district Hernals om de gevelvergroening te promoten in het kader van "Publiek-private partnerschappen". Met de expertise van het Weense milieubeschermingsdepartement - MA 22 - en de steun van het district en de buurt werd een opmerkelijke groene oase gecreëerd in de vorm van een groene gevel bij een privéwoning in de Ortliebgasse. De samenwerking is even waardevol gebleken voor het project als voor de betrokken publieke en private partners.

De richtlijn voor gevelvergroening is opgesteld door de Oostenrijkse Vereniging voor Bouwconstructie en de Universiteit voor Bodemcultuur in opdracht van ÖkoKauf Wien, het programma voor ecologisch inkopen van de stad Wenen. De gids werd in februari 2013 gepresenteerd in het kader van een conferentie in de Technische Universiteit van Wenen. De gids biedt waardevolle specialistische informatie aan architecten, planners, ontwikkelaars, openbare instellingen en geïnteresseerde burgers en dient als beslissingshulp bij het kiezen van het ideale type groen voor verschillende gevels. De inhoud omvat algemene informatie (bijv. doelgroepen, toepassingsgebied, definities, voordelen van een groene gevel) en informatie over verschillende systemen voor gevelbegroening, hun ecologische en technische functies en ontwerpmogelijkheden. Een systeemoverzicht, financieringsopties en een checklist helpen gebruikers bij het voorbereiden en plannen van gevelvergroening door de noodzakelijke voorwaarden en randvoorwaarden te onderzoeken. Tot slot worden in de richtlijn voorbeelden van goede praktijken uit de regio Wenen en verdere verwijzingen naar literatuur en regelgeving belicht.

Een uitgebreide beoordeling van ecosysteemdiensten hielp bij het opbouwen van de argumenten voor investering in een geïntegreerd herstel van de stadsrivier, waarbij de voordelen met betrekking tot water, land, sociale en klimaatveranderingskwesties naar voren kwamen. Over een periode van 40 jaar werden de levenslange baten van de herstelactiviteiten geschat op €31,2 miljoen - een kosten-batenverhouding van 7:1. Deze op waarde gebaseerde benadering van stedelijke groene infrastructuur toonde aan dat het herstel van het park een kosteneffectieve manier was om het welzijn van de lokale gemeenschap te verbeteren, vooral in vergelijking met een puur 'hard engineering'-oplossing die de neiging heeft om afzonderlijke diensten (overstromingsrisico's etc.) te maximaliseren, terwijl het over het algemeen onbedoelde gevolgen heeft voor een reeks andere onderling verbonden diensten. De beoordeling en het bijbehorende rapport waren van groot belang om financiers te overtuigen om bij te dragen aan dit project, omdat ze illustreren hoe de combinatie van kennis, gegevens en middelen verschillende sectoren in staat kan stellen om met succes grote projecten te realiseren en een breed scala aan voordelen te bieden die veel verder gaan dan wat een enkele organisatie zich zou kunnen veroorloven om alleen te financieren.

Vóór de restauratie was Mayesbrook Park onbemind en werd het te weinig gebruikt. Om het project tot een succes te maken, was het dus belangrijk om de naburige gemeenschappen weer in contact te brengen met het park en de geplande opknapbeurt. Een uitgebreide openbare raadpleging hielp de partners om de plaatselijke bezorgdheid over het park weg te nemen en zorgde voor aanzienlijke sociale voordelen, zoals een toename van het aantal bezoekers in het park en een groter gevoel van veiligheid. Aangezien het park vóór de hervorming de thuisbasis was van criminele activiteiten en asociaal gedrag, heeft het gebruik van een ranger ter plekke geholpen om deze dreiging te verminderen en meer comfort te bieden aan bezoekers en de omliggende gemeenschappen. Daarnaast werkte Natural England ook samen met de scholen om te zien hoe het park het meest relevant kon zijn voor hun behoeften en baseerde nieuwe natuurlijke speelvoorzieningen en wandelpaden op ontwerpen van deze kinderen. De verbetering van de landschappelijke, sociale en esthetische waarde hielp nieuwe recreatiefaciliteiten vorm te geven en maakte betere toegang voor parkgebruikers mogelijk.

Tijdens het ontwerp en de uitvoering van dit project werd een uitgebreid en iteratief proces van betrokkenheid van belanghebbenden in gang gezet. Het proces omvatte een 'lopend programma' van overleg met omwonenden, vertegenwoordigers van de plaatselijke school, praktijkmensen, gemeentepersoneel en vele anderen om het bewustzijn over de SuDS-retrofit, de voordelen en kosten ervan te vergroten en om publieke perspectieven op het gewenste ontwerp te verkrijgen. Dit omvatte regelmatige bijeenkomsten, gemeenschapsworkshops en informele bijeenkomsten bij sport- en culturele evenementen. De aanpak werd steeds opener en consultatiever: ongeveer een vijfde van de huurders in het gebied nam deel aan dialoogbijeenkomsten over het project. Naast andere onderwerpen werden veiligheidskwesties met betrekking tot open watergebieden (bijv. retentiebekkens) met bewoners besproken, evenals het mogelijke verlies van bepaalde recreatiemogelijkheden in het gebied. In veel gevallen werd er rekening gehouden met de opmerkingen en zorgen van belanghebbenden en werden deze verwerkt in de herontworpen SuDS-plannen.

Hoewel het hoofddoel van het project het aanpakken van overstromingen was, gerelateerd aan een overgebruikt gecombineerd rioolsysteem, verkeerde de buurt Augustenborg vóór het stadsvernieuwingsproject ook in een staat van sociaaleconomische achteruitgang. Daarom stond het genereren van sociaaleconomische voordelen centraal in de doelstellingen van het project, zoals het verbeteren van de leefbaarheid en esthetiek van de buurt, naast biodiversiteitsdoelstellingen. Bovendien maakt het project deel uit van een groter vernieuwingsinitiatief in de wijk Augustenborg, dat ook deel uitmaakt van ambitieuze duurzaamheidsplannen voor de stad Malmö. Meer specifiek had het initiatief 'Eco-stad Augustenborg' als doel om Augustenborg om te vormen tot een sociaal, ecologisch en economisch duurzame nederzetting. Uiteindelijk heeft het werk een significante transformatie van de buurt teweeggebracht en is het emblematisch geworden voor een meer alomtegenwoordige verschuiving in de richting van duurzaamheid. Het heeft ook geleid tot de ontwikkeling van verschillende bedrijven op het gebied van waterinnovatie. Media-aandacht en public relations worden gezien als extra voordelen voor de stad en haar bewoners.

Een partnerschap tussen het woningbedrijf van Malmö, het waterbedrijf van Malmö en stadsplanners was een cruciaal ingrediënt bij de implementatie van dit project. Technische expertise van elk van deze partners was nodig om een passend ontwerp te garanderen, en de financiering van het project werd ook gezamenlijk verstrekt. Verdere componenten van dit succesvolle partnerschap waren betrokkenheid van belanghebbenden, de aanwezigheid van geavanceerde technische expertise en een beleidsrichtlijn op hoog niveau ter ondersteuning van experimenten. Inzicht in de lokale ecosystemen was niet cruciaal, maar projectontwerpers moesten wel een zeer gedetailleerd inzicht hebben in de frequentie en ernst van lokale overstromingen.

Het project legt verantwoording af aan een technisch adviespanel (TAP), dat elke zes maanden bijeenkomt. Dit bestaat uit een breed scala aan relevante belanghebbenden, zowel direct als indirect betrokken bij het project. Relevante partijen zijn onder andere: Natural England, de Environment Agency (vier of vijf personen die elk van de verschillende betrokken afdelingen van de EA vertegenwoordigen - het team voor milieuvergunningen, het team voor toestemming voor drainage en het team voor onderhoud van de zeewering), de Crouch Harbour Authority, de plaatselijke planningsautoriteit, Defra, de autoriteiten van Essex County Council, het hoofd planning van Rochford District Council, vertegenwoordigers van Crossrail, de RSPB, personen van het Centre for Environment, Fisheries, and Aquacultural Sciences (plaatselijke visserijadviseurs) en de landeigenaar van Wallasea Island (Wallasea Farms Inc). Dit panel was een cruciale bron van expertise en analyse tijdens de vroege implementatie en blijft tijdens de afronding van het project advies geven over mogelijke obstakels en manieren om deze te overwinnen.

Binnen het Wallasea Project werd landophoging en landschapsarchitectuur op een innovatieve manier benaderd door het creëren van een nieuw publiek-privaat partnerschap. Materialen van het Crossrail-tunnelproject werden getransporteerd naar een laaggelegen kustgebied met een hoog overstromingsrisico om het land op te hogen. Het project creëerde zo een precedent voor het gebruik van grotendeels afvalmateriaal van een groot infrastructuurproject voor het behoud van biodiversiteit en aanpassing aan klimaatverandering elders. De financiering kwam van zowel de particuliere onderneming Crossrail als van het Milieuagentschap, waarbij alle partijen profiteerden van de economische en milieuvoordelen die het recyclen van de restmaterialen met zich meebracht. Met Crossrail aan boord als leveringspartner vormt het project een partnerschap tussen Europa's grootste civieltechnische project en Europa's grootste project voor het creëren van intergetijdenhabitats.

Het implementatieproces begon met de oprichting van de PHOENIX-See Entwicklungsgesellschaft (EG ) - als dochteronderneming van het gemeentelijke nutsbedrijf - om dit grootschalige project te beheren. Er werd een externe projectleider aangesteld en er werden deskundige ingenieursbureaus ingehuurd. De EG was betrokken bij alle onderwerpen met betrekking tot het waterbeheer van de Emscher en het Pheonix-meer. Van overheidszijde was een groot aantal instanties bij het proces betrokken. Publieksparticipatie vond plaats via formele en informele bijeenkomsten en discussies. Van belang waren ook de haalbaarheids- en beoordelingsstudies die in 2001 werden gestart om het ontwerp van de oplossing te verbeteren en de beleidsmakers ervan te overtuigen dat de risico's aanvaardbaar waren. Het plan werd uiteindelijk in 2005 goedgekeurd en de graafwerkzaamheden begonnen in 2006. Een jaar later was het nieuwe afvalwaterriool klaar en in 2009 begon de vernieuwde Emscher in zijn nieuwe bedding te stromen. Uiteindelijk werd het meer in 2010 onder water gezet en in 2011 officieel geopend. De bouw van huizen langs het meer begon in deze periode en in 2013 "leverde" de Entwicklungsgesellschaft het meer terug aan de stad Dortmund.