Er werd een participatief proces opgestart met artisanale vissers van Coope Tárcoles R.L., overheidsinstanties vertegenwoordigd door INCOPESCA en CoopeSoliDar R.L. als facilitator van het proces, voor de ontwikkeling van het MRFA visbeheersplan.

Artisanale vissers en semi-industriële trawlers kwamen overeen dat semi-industriële trawlers 3 mijl uit de kust zouden blijven. In 2009 stelden de semi-industriële trawlers voor om zich terug te trekken uit watergebieden met een diepte van 15 meter of minder, maar ze vroegen de ambachtelijke garnaalvissers om zich ook aan dit visverbod te houden zodat de witte garnaalpopulatie zich sneller kon herstellen.

Er was ook een overeenkomst voor een eenjarig verbod op de vangst van garnalen door de ambachtelijke en commerciële vloten, dat in 2012 door de raad van bestuur van INCOPESCA werd omgezet in een nationaal decreet (AJDIP-193) zoals bepaald in het MRFA-decreet.

Na het verbod vroeg Coope Tárcoles R.L. vergunningen aan voor de garnalenvisserij. Dit verzoek werd gesteund door de onderzoeksafdeling van INCOPESCA en goedgekeurd en de semi-industriële trawlers voor de garnalenvisserij werd verzocht om permanent buiten de overeengekomen 15 meter-zone te blijven. Later stemden de garnalentrawlers ermee in om het gebied 5 zeemijl uit de kust te verlaten om duurzame garnalenpopulaties te ondersteunen.

Het beleid dat de erkenning van mariene verantwoorde visserijgebieden (MRFA's) regelt, valt onder de controle van INCOPESCA, het nationale instituut voor visserij en aquacultuur. In 2009 verzocht CoopeTárcoles R.L. de Costa Ricaanse overheid om een MRFA in hun visgebied te erkennen, wat in 2011 werd goedgekeurd.

De erkenning van dit gebied en de rechten van de vissers draagt bij aan het behoud van zowel de mariene biodiversiteit als de culturele identiteit van de lokale gemeenschap.

Verschillende communicatiemiddelen vergroten het publiek en de mogelijkheden om informatie te delen en transparantie te bieden over kwesties die verband houden met natuurlijke hulpbronnen om rechtvaardigere beslissingen te nemen en om steun te krijgen van de verschillende belanghebbenden, zoals de bewoners, de particuliere sector en de lokale overheden.

De resultaten van de waardering van ecosysteemdiensten kunnen worden gebruikt in toepassingen voor bewustmaking, ondersteuning van besluitvorming, ontwikkeling van duurzame financieringsmechanismen, voor ruimtelijke ordening en voor schadebeoordelingen. Met scenario's kan de studie bepaalde beleidskwesties beoordelen, zoals het economische verlies als natuurlijke rijkdommen worden beschadigd door bijvoorbeeld afvloeiend rioolwater. De toepassingen geven antwoord op vragen met betrekking tot de huidige problemen op het gebied van milieubeheer op de eilanden. Belanghebbenden en lokale experts leverden input voor het bepalen van de meest relevante beheerskwesties die in lokale relevante scenario's moesten worden gebruikt.

Door enquêtes uit te voeren onder toeristen of bewoners ontstaat inzicht in lokale problemen, zoals afvalbeheer, kustontwikkeling en het gebruik van ecosysteemdiensten. Bovendien kan de betalingsbereidheid (WTP) voor natuurbehoud worden vastgesteld door middel van keuze-experimenten. Waardering van prioritaire ecosysteemgoederen en -diensten, ook op andere manieren dan WTP, worden gecombineerd om te komen tot een schatting van de Totale Economische Waarde (TEV) volgens het TEEB-raamwerk. De resultaten worden gebruikt in toepassingen zoals scenario's, waardekaarten en beslissingsondersteunende systemen.

Door middel van een workshop beginnen belanghebbenden te begrijpen hoe krachtig het waarderen van ecosysteemdiensten kan zijn als instrument om relevante beleidsbeslissingen aan te pakken. Oefeningen tijdens de workshop gebaseerd op lokale cases genereren informatie over lokale ecosystemen, ecosysteemdiensten, begunstigden, belanghebbenden en problemen. Deelnemers beginnen te begrijpen hoe ze dit instrument kunnen gebruiken om belangrijke inzichten te creëren voor allesomvattende besluitvorming. Bovendien blijven we tijdens het onderzoek communiceren met alle belanghebbenden via kranten en radio.

De scoping omvat het overwegen van de context en het identificeren van een duidelijke beleidsvraag aan het begin van de waardering van ecosysteemdiensten. Daarnaast moet je het juiste niveau van betrokkenheid van belanghebbenden, de geschikte waarderingsmethode, het vereiste nauwkeurigheidsniveau, de benodigde gegevens, kosten, schaal en tijdsbeperkingen bepalen.

In samenwerking met vissers en belangrijke lokale belanghebbenden ontwerpen, implementeren en monitoren we zeereservaten om het herstel van de visserij en mariene ecosystemen te bevorderen, zowel binnen als buiten de reservaten. Deze bouwsteen heeft drie takken:

1. Ontwerp. We houden workshops met gebruikers van de hulpbronnen om de theorie van de zeereservaten te presenteren en om de kaart van gebruiksmogelijkheden en ecosystemen te ontwerpen. Vervolgens voeren we acceptatie- en kostenanalyses uit. We definiëren de doelstellingen van de reservaten, selecteren de beste locaties om aan deze doelstellingen te voldoen en definiëren ten slotte operationele procedures, financiële duurzaamheidsplannen en formele overeenkomsten met de coöperaties.

2. Monitoring en evaluatie. We selecteren indicatoren en controlemethodes om de gegevens te verzamelen. Vervolgens trainen we de gemeenschap in de monitoringtechnieken zodat ze gegevens kunnen verzamelen, de voortgang kunnen evalueren en zich kunnen inzetten voor het proces.

3. Beheer. We ondersteunen onze gemeenschapspartners bij al het papierwerk om het reservaat officieel te maken en bij het uitwerken en verfijnen van operationele plannen voor het succes en adaptief beheer van het reservaat.

We hebben 79.500 hectare zeegebied beschermd, meer dan 300 soorten gemonitord en 100 Mexicaanse vissers (waaronder 18 vrouwen) opgeleid in onderzeese en oceanografische monitoringtechnieken.

Onderzoek naar de effectiviteit van herstelmethoden is van onschatbare waarde gebleken voor de aanpak van het probleem van duindegradatie in Nieuw-Zeeland. Deze informatie heeft door de gemeenschap geleide projecten geholpen bij zowel het ontwerp als de uitvoering van initiatieven. Het werken op basis van een gedegen kennisbasis is belangrijk voor alle herstelprojecten, maar is vooral van cruciaal belang voor projecten op gemeenschapsbasis waarbij de vrijwillige inzet groot is. Deze kennis vergroot niet alleen de kans op succes vanuit restauratie-ecologisch oogpunt, maar ook het vertrouwen van de deelnemers in wat ze proberen te doen. De implementatie van deze bouwsteen is grotendeels afhankelijk van professionele inbreng in de problemen die worden aangepakt. In Nieuw-Zeeland is veel onderzoek gedaan naar het succes van methoden voor het herstel van duinecosystemen met behulp van inheemse soorten. Dit omvat aspecten zoals methoden voor zaadverzameling, vermeerdering en herintroductie van duinplantsoorten op verschillende locaties en voor effectief beheer van herstellocaties met betrekking tot bedreigingen zoals onkruid en fysieke verstoring. Belangrijk is dat deze studies technieken hebben geïdentificeerd die praktisch en effectief zijn voor het bereiken van biodiversiteitsdoelen.

De 'buy-in' van de gemeenschap voor herstelactiviteiten is vooral belangrijk in het geval van duinen, aangezien er veel menselijke bedreigingen zijn voor duinhabitats. Het aanmoedigen van een gevoel van eigenaarschap binnen niet alleen de lokale gemeenschap, maar ook de bredere strandgangersgemeenschap, is de belangrijkste strategie die wordt gebruikt. Dit kan worden bereikt door bewustmaking met als doel de visie voor het kustpark te socialiseren, wat op zijn beurt het potentieel heeft om beheersproblemen te verminderen. Het is ook nuttig om de mate van steun voor voorgestelde ingrepen rechtstreeks te peilen, idealiter als onderdeel van de beheerplanning.