In Mauritanië kunnen bescherming van de biodiversiteit en wetenschappelijk onderzoek niet volledig worden ondersteund door overheidsfinanciering. Daarom heeft het programma zich gericht op het vinden van nieuwe financieringsbronnen. We hebben een partnerschap ontwikkeld met de olie- en gasindustrie dat heeft geresulteerd in transparantere en meer op vertrouwen gebaseerde communicatie, het delen van niet-commerciële gegevens en financiering van activiteiten van het programma Biodiversiteit, olie en gas op vrijwillige basis. Dit omvatte steun voor een scheepsonderzoek dat werd medegefinancierd door Kosmos Energy en een masteropleiding die werd ondersteund door Kosmos en Total. Daarnaast werkt het programma nu samen met BP.
Alle belanghebbenden moeten begrijpen dat de vrijwillige bijdrage van de privésector bovenop de contractuele verplichtingen komt.
Alleen serieuze en gerenommeerde olie- en gasbedrijven hebben contracten gekregen voor offshore-activiteiten. De meeste van hen hebben normen en beleid op sociaal gebied en op het gebied van gezondheid, veiligheid en milieu.
Mauritanië voldeed aan de IETI-vereisten.
Goede relaties met lokaal en hoofdkantoorpersoneel.
We kunnen niet vertrouwen op overheidsfinanciering, ook al zouden ze veel geld krijgen voor hun investeringen in het behoud van de mariene biodiversiteit. Regeringen hebben moeite om te investeren in milieubescherming. Het behoud van de mariene biodiversiteit is weliswaar een belangrijke factor voor de sociaaleconomische ontwikkeling van Mauritanië, maar heeft helaas geen prioriteit. Daarom moeten de inspanningen worden gericht op capaciteitsopbouw en bewustmaking.
In vergelijking met echte duurzame financieringsbronnen is financiering door de particuliere sector afhankelijk van de economische context. Dit partnerschap is echter ook lonend, niet alleen vanuit financieel oogpunt.
Het was onverwacht gemakkelijk om alle belanghebbenden aan boord te krijgen en het idee van een vrijwillig verbintenissenplan te steunen. Het omzetten in een officieel document kost echter veel tijd en energie. En uiteindelijk niet nodig om consequente veranderingen in het beleid voor het beheer van het zeegebruik teweeg te brengen.
Zee- en kustgebieden zijn niet langer het exclusieve speelterrein van de visserij. Al meer dan 15 jaar is de olie- en gassector een belangrijke stakeholder, neemt de lokale en internationale scheepvaart toe en vormt de stedelijke en industriële ontwikkeling een bedreiging voor de ecosystemen. De overheid heeft hier niet helemaal op geanticipeerd. Veel departementen hebben prerogatieven, maar geen enkele is verantwoordelijk voor de wereldwijde coördinatie. Er is dus een hiaat in de wet met betrekking tot maritieme ruimtelijke ordening. Algemeen wordt aangenomen dat het maatschappelijk middenveld een belangrijke rol moet spelen in de onderhandelingen over het overeenkomstige beleid, wat capaciteitsopbouw voor deze actoren met zich meebrengt. Het programma werkt als een facilitator door het creëren van overlappingen en gezamenlijke activiteiten tussen de belanghebbenden. In dit verband wordt een onderzoek naar zeevogels en zeezoogdieren per schip medegefinancierd door de particuliere sector en worden wetenschappers van het Mauritaans Instituut voor Oceanografie en Visserij, ambtenaren van het ministerie van Milieu, maatschappelijke organisaties en studenten samengebracht met internationale deskundigen. Deze gezamenlijke activiteiten worden vormgegeven als een platform met meerdere partners dat wederzijds begrip mogelijk maakt, vertrouwen creëert en een operationele eenheid vormt voor duurzaam bestuur van de zee en haar hulpbronnen.
Communicatie over de rollen en belangen van elke actor
Empowerment van de burgermaatschappij
Verdieping van de multidisciplinaire rol van het ministerie van Milieu
De natuurlijke tendens bij de administratie om alleen te werken zonder interactie met andere departementen is een beperking die sterker is dan verwacht.
Een andere zwakte ligt in de mogelijkheid voor één belanghebbende (voornamelijk in de administratie) om het hele dialoogproces op slot te zetten. Er moeten alternatieve oplossingen worden ontworpen en ontwikkeld om het systeem een tweede kans te geven. Om eerlijk te zijn konden we geen wonder verrichten met betrekking tot deze kwesties. En helaas moeten we de puzzel op zijn plaats leggen door met elke groep belanghebbenden samen te werken om hen bewust te maken van hun rol en het voordeel dat ze kunnen halen uit de interactie met de anderen.
Dit hele proces bleek veel langer te duren dan aanvankelijk verwacht...
Wetenschappelijke resultaten en gegevens worden vaak gepubliceerd in formaten waar managers geen toegang toe hebben of die ze moeilijk kunnen verwerken en er direct bruikbare informatie uit kunnen halen (bijv. wetenschappelijke publicaties). Als beheerders eenmaal weten welke gegevens ze nodig hebben om het beheer te informeren (doelstellingen en indicatoren hebben uitgedacht), kunnen ze een gegevensaanvraagformulier opstellen waarin ze onderzoekers vragen om de specifieke gegevens die het meest relevant zijn voor het beheer van MPA's en in het formaat dat beheerders gebruiken om snel inzicht te krijgen en te integreren in bestaande databases.
Opleiding in het begrijpen van mariene en kustecosystemen. Beheerders weten welke gegevens ze nodig hebben voor beheer. Wetenschappers zijn bereid gegevens te delen (kan een memorandum van overeenstemming vereisen - als onderdeel van het aanvraagformulier - waarin wordt gespecificeerd hoe de gegevens zullen worden gebruikt).
Beheerders zijn vaak gefrustreerd door het gebrek aan toegang tot gegevens die in hun MPA's zijn verzameld. Wetenschappers leveren vaak wel gegevens, maar in formaten die niet de voorkeur hebben van managers. We hebben MPA-managers uit 8 landen ondervraagd om te bepalen hoe ze gegevens van managers zouden willen ontvangen en hen vervolgens geholpen om formulieren voor het aanvragen van gegevens te ontwikkelen die hun behoeften weerspiegelen en in de eenheden die zij begrijpen. Onderzoekers hebben zich bereid verklaard om deze formulieren in te vullen, vooral als ze een memorandum van overeenstemming bevatten waarin staat dat de gegevens gebruikt zullen worden voor beheer en niet in publicaties of presentaties zonder voorafgaande toestemming en erkenning. Dit heeft de toegang tot gegevens voor managers verbeterd.
Beheerders en leden van de gemeenschap hebben vaak weinig opleiding in mariene en kustecologische en sociale systemen. Het maandelijks monitoren levert gegevens op over het systeem, maar biedt managers ook een mechanisme om veranderingen in het systeem te begrijpen en te zien. Het betrekken van leden van de gemeenschap bij dit proces bevordert het gezamenlijk oplossen van problemen. Tot slot helpt dit proces managers om de gegevens die ze van wetenschappers krijgen beter te begrijpen, omdat ze weten wat er komt kijken bij het verzamelen van gegevens.
Training in het begrijpen van mariene en kustecosystemen.
Participatief proces met managers, wetenschappers en leden van de gemeenschap.
Steun van het Agentschap voor het gebruik van boten en apparatuur voor maandelijkse monitoring.
Wetenschappelijk toezicht op monitoringmethoden en gegevensinvoer/analyse.
Het gezamenlijk monitoren van mariene systemen is het meest effectieve onderdeel van het SAM-programma geweest, omdat het enthousiasme voor het mariene systeem opwekt. Voorheen hadden veel MPA managers en leden van de gemeenschap weinig zwemvaardigheden en weinig kennis van mariene systemen. Door hen kennis te laten maken met het monitoren, zijn veel van hen gemotiveerd om hun zwemvaardigheid drastisch te vergroten en mee te doen. Verder heeft de kennis uit de eerste hand die is opgedaan bij het monitoren het begrip voor uitdagingen vergroot en de bereidheid om beheersoplossingen te vinden. Gegevensbeheer is echter een doorlopend probleem dat wetenschappelijke ondersteuning en mogelijk formulieren voor gegevensinvoer nodig heeft om fouten te voorkomen.
Beheerdoelstellingen worden besproken met lokale gemeenschappen.
Kenya Wildlife Service
Beheren zonder gerichte doelstellingen is als geblinddoekt autorijden. Doelstellingen helpen om te bepalen hoe effectief het huidige beheer is, welke gebieden actief beheer nodig hebben en of de ondernomen acties bijdragen aan het bereiken van de doelstellingen van het systeem. We ontwikkelen een uitgebreide reeks ecologische en sociale indicatoren, laten deze prioriteren door regionale sociale en ecologische wetenschappers en werken samen met beheerders om onafhankelijk van elkaar indicatoren te prioriteren en doelstellingen te ontwikkelen rond elk beheerdoel. De uiteindelijke lijst bevat de prioriteiten van beheerders en wetenschappers en wordt getoetst door belanghebbenden en regionale wetenschappers. De lijsten met doelstellingen zijn flexibel en worden vaak bijgewerkt. Bij gebrek aan gegevens of analysecapaciteit helpen we hen bij het uitvoeren van een literatuuronderzoek en het vaststellen van ecologische doelen met behulp van basisgegevens (bijv. historische status of status binnen referentiegebieden van lang beschermde MPA's), niet-lineariteit in grote datasets (d.w.z. drempelniveaus waarop de toestand van het ecosysteem verandert) of vastgestelde doelniveaus (bijv. niveaus die door overheden zijn vastgesteld). Voor doelen voor de sociale toestand werken we samen met beheerders en belanghebbenden en gebruiken we referentierichtingen (verbetering ten opzichte van de bestaande toestand) of normatieve (op waarden gebaseerde) doelen.
Training in het begrijpen van mariene en kustecosystemen.
Participatief proces met beheerders, wetenschappers en leden van de gemeenschap.
Steun van agentschappen voor het gebruik van doelstellingen om het beheer te sturen.
Beheerders vinden het proces van het selecteren van doelstellingen zeer waardevol en de doelstellingen helpen hen de status te begrijpen en de besluitvorming te sturen. De doelstellingen moeten echter wel omarmd worden door het agentschap, de beheerders en de gemeenschap om effectief te zijn en moeten worden opgenomen in het nationale beleid voor het beheer van MPA's. Het selecteren van beheerdoelstellingen vereist dat de beheerders en de gemeenschap het sociaal-ecologische systeem begrijpen.
Lokaal beheerde mariene zones (LMMA's) zijn zones die door kustgemeenschappen worden beheerd om de visserij te helpen beschermen en de biodiversiteit te beschermen. Door het gebruik van Dina - gewoonterecht dat door de regering van Madagaskar wordt erkend - hebben de partnergemeenschappen effectieve regels opgesteld die lokaal kunnen worden gehandhaafd om destructieve vispraktijken te verbieden, bedreigde soorten te beschermen en prioritaire mariene gebieden aan te wijzen voor bescherming. Om de financiële duurzaamheid van LMMA's op lange termijn te garanderen, worden verschillende mechanismen ontwikkeld, waaronder programma's voor ecotoerisme op zee, stimuleringsprogramma's voor de toeleveringsketen van vis, eco-certificaten voor duurzame visserij en betaling voor ecosysteemdiensten. Velondriake is het eerste LMMA van Madagaskar waar gekozen vertegenwoordigers van 25 dorpen een beheerplan hebben opgesteld dat permanente reservaten, tijdelijke sluitingen van de octopusvisserij en aquacultuur van zeewier en zeekomkommers op gemeenschapsniveau omvat, allemaal gereguleerd door een reeks lokaal ontwikkelde en gehandhaafde regels (Dina). De voorlopige beschermde status werd in 2010 toegekend door de regering van Madagaskar en de definitieve beschermde status werd met succes verworven in 2015.
De motivatie van de gemeenschap voor het creëren van LMMA's is ontstaan door de sluiting van de octopusvisserij, waardoor de aanvoer van octopus en het inkomen van de vissers toenemen. De wettelijke basis voor LMMA's is het gebruik van Dina - gewoonterecht dat door de overheid wordt erkend - met aanvullende kaders waardoor LMMA's formeel kunnen worden aangewezen als door de gemeenschap beheerd beschermd gebied. Effectief gemeenschapsbeheer wordt ondersteund door het nationale LMMA-netwerk van Madagaskar, dat uitwisselingen en fora faciliteert om ervaringen uit te wisselen.
Het beheer van de visserij en de mariene hulpbronnen werkt het best wanneer de verantwoordelijkheid bij de lokale gemeenschappen wordt gelegd. Dit geldt met name voor landen met een laag inkomen, waar de capaciteit en infrastructuur voor visserijbeheer en behoud van de zee vaak beperkt is. Onze ervaring in Madagaskar heeft aangetoond dat peer-to-peer leren een zeer effectief middel is om lokale capaciteit en vertrouwen in het behoud van de zee op te bouwen.
Het doel van deze bouwsteen is om de leden van de partnergemeenschap van Blue Ventures positieve ervaringen op te laten doen met marien beheer, door te laten zien dat het tastbare economische voordelen kan opleveren binnen een redelijk tijdsbestek. Het sluitingsmodel voor de octopusvisserij op korte termijn houdt in dat een deel van de octopusvisserijgronden van een dorp periodiek wordt gesloten. Op elk gezamenlijk overeengekomen moment kan tot een kwart van het visgebied van een gemeenschap gesloten worden voor ongeveer drie maanden. Het is aangetoond dat deze aanpak resulteert in een dramatische toename van de aanvoer van octopus en een verbetering van het inkomen van de vissers wanneer de gesloten gebieden weer worden opengesteld voor de visserij (Oliver et al., 2015), waardoor een blijvende steun voor ambitieuzere inspanningen op het gebied van marien beheer (waaronder de oprichting van permanente zeereservaten binnen lokaal beheerde mariene gebieden) die worden geleid door gemeenschappen, voor gemeenschappen, wordt aangewakkerd en opgebouwd. Door zinvolle economische voordelen terug te geven in tijdsbestekken die werken voor traditionele vissers, inspireren deze tijdelijke sluitingen van de octopusvisserij lokaal leiderschap in het behoud van de zee. De aanpak is afhankelijk van en profiteert van de brede steun uit de hele toeleveringsketen van vis-, schaal- en schelpdierproducten, waarbij vissers en inkopers nu bijdragen aan de bescheiden kosten voor het instellen en beheren van de sluitingen.
Steun van bedrijven die vis inzamelen en exporteren, omdat zij hun ophaalschema's afstemmen op de heropening van de sluitingen en een hogere prijs betalen voor octopus op de openingsdagen.
Leiderschap van de dorpspresident, die zijn gemeenschap mobiliseerde om te experimenteren met sluitingen. Toen de visgronden weer opengingen, steeg zowel de aanvoer van octopus als het inkomen van de vissers in het dorp. Toen het nieuws over deze boom zich verspreidde, begonnen naburige gemeenschappen de aanpak over te nemen.
Deze bouwsteen laat zien dat visserijbeheer zinvolle economische voordelen kan opleveren voor gemeenschappen en kopers van vis, schaal- en schelpdieren, binnen een realistisch tijdsbestek. Alleen door dit verband te leggen kan het behoud van de zee duurzaam zijn en verder worden opgeschaald dan de huidige beperkte reikwijdte. We zijn in Andavadoaka begonnen met het monitoren van de toestand van de koraalriffen, maar we realiseerden ons al snel dat we eerst iets moesten doen aan de dringende zorgen van de gemeenschap over voedselzekerheid en bestaansmiddelen, voordat we een gesprek konden voeren over het behoud van de zee. Daarom zijn we begonnen met een tijdelijke sluiting van de octopusvisserij op een deel van de visgronden van één dorp. We ontdekten dat dit een effectieve opstap vormde voor het behoud van de zee door de gemeenschappen te inspireren om zich in te zetten voor ambitieuzere beheerinspanningen. We begonnen dus met wat belangrijk was voor de gemeenschappen en zagen dat dit leidde tot een duurzamere en sociaal zinvollere vorm van beheer dan traditionele beschermingsinspanningen van bovenaf.
