Op basis van een participatief bottom-up proces wordt een effectief, wettelijk erkend en lokaal gerespecteerd netwerk van visreservaten opgezet. Sinds 2012 zijn er zestien visreservaten gecreëerd, die meer dan 18.000 hectare beslaan.
- Bereidheid van visserijorganisaties om duurzame praktijken te verbeteren en de visserij voor toekomstige generaties veilig te stellen.
- Duidelijk gemeenschappelijk doel.
- Participatieve processen voor het ontwerpen van visreservaten.
- Combinatie van wetenschappelijke en lokaal-ecologische kennis.
- Tijdelijke omvang van de visreservaten vergroot het vertrouwen van de vissers in het proces en maakt adaptief beheer mogelijk.
- De uiteindelijke beslissing om visreservaten te creëren ligt alleen bij de visserijorganisaties.
- Steun van samenwerkingsnetwerk.
De lokale-ecologische kennis die vissers verschaffen over natuurlijke hulpbronnen, visgronden en klimaatomstandigheden, zijn fundamentele elementen waarmee rekening moet worden gehouden bij het ontwerp van een visreservaat. Bij het combineren van lokale-ecologische kennis met wetenschappelijke kennis is het belangrijk dat er een transparante onderhandeling begint die de beste op wetenschap gebaseerde voorwaarden met sociale acceptatie mogelijk maakt.
Vervolgens wordt een monitoringprogramma voor de gemeenschap geleid door organisaties die lid zijn van de Kanan Kay Alliance. Vissers en vrouwen worden getraind en nemen actief deel aan het verzamelen van gegevens. Zo zien ze de resultaten met eigen ogen en kunnen ze de informatie delen met andere leden van de gemeenschap. Zodra de resultaten van de monitoring bekend zijn, worden tijdens het vernieuwingsproces de doelen van de visreservaten opnieuw bekeken om te begrijpen of ze voldoen aan de biofysische criteria voor no-take zones en of er dus veranderingen nodig zijn.
Deze "bottom-up" benadering moet worden aangevuld met "top-down" elementen om ervoor te zorgen dat de besluitvorming de complexiteit van dit proces weerspiegelt.