De staafjesmethode was de belangrijkste herstelmethode die we toepasten. Deze methode werd gekozen vanwege de relatief hogere overlevingskans (ongeveer 2/3) van de herstelde modules van één staaf zeegras.
De staafmethode is een handmatige sedimentvrije methode voor zeegrasherstel, die bestaat uit het gebruik van een draadstok of staaf, waarbij zeegras wordt vastgebonden en vastgemaakt aan de grond. De draad wordt gebogen en beide uiteinden worden in de grond verankerd, waardoor een zogenaamde staaf ontstaat. Zeegrasmodules (2-3 scheuten verenigd met dezelfde wortelstok) worden aan de staaf bevestigd. Deze staafstructuren zijn na iets meer dan een jaar volledig afbreekbaar.
In Inhambane testten we een zenuw van palmbladeren als staaf, zoals beschreven als de tségua-methode, die als nadeel heeft dat het een zeer tijdrovende herstelmethode is.
- Identificatie van rijk donormateriaal: Een donorzeegras is een gebied/veld met zeegras dat geschikt is om vegetatief materiaal voor herstel aan te bieden. Dezelfde donor is in staat om zichzelf op natuurlijke wijze aan te vullen. We hebben deze regelmatig geobserveerd; met standaard scheutdichtheid, aantal bladeren per scheut (=zeegrasstengel).
- Het is een handmatige methode, die weinig kost en wordt uitgevoerd in ondiepe gebieden, zonder dat er regelmatig gezwommen hoeft te worden. Duiken was niet nodig.
- Opgeleide studenten
- Aanwezigheid van gemeenschappen
- Een toegewijde NGO als projectpartner
- Enige financiering
Het succes van het lopende herstel is te danken aan het testen van verschillende herstelmethoden, het betrekken van lokale gemeenschappen in een eerder stadium van het zeegrasherstel en het maken van een goede keuze van gebieden die niet zwaar worden beïnvloed door sprokkelaars of andere factoren.