Het bestaan van robuuste beleidskaders vergemakkelijkt het ontwerp en de uitvoering van lokale en nationale initiatieven voor blauwe koolstof. Dit beleid bevordert de officiële steun van de overheid en de basis voor institutionele rollen, en biedt verbanden met ander nationaal en internationaal beleid, mechanismen en strategieën (zoals NDC's, REDD+ en NAMA's). Het proces van beleidsvorming begint met informeel overleg met nationale autoriteiten om actoren in kaart te brengen, hun interesse te peilen en hun steun te verkrijgen. Aangezien dit constructies op nationale schaal zijn, is strategisch advies en facilitering van het proces belangrijk.
Het is van het grootste belang om de interesse en steun te verwerven van nationale autoriteiten in besluitvormingsposities, aangezien beleidsontwikkeling een overheidstaak is en niet aan een land mag worden opgelegd. Het bestaan van ander beleid op het gebied van milieu, kust- en mariene wateren of klimaatverandering maakt het mogelijk om concepten van het beleid inzake blauwe koolstof af te stemmen op of op te nemen in reeds bestaand beleid. De beschikbaarheid en communicatie van degelijke wetenschap voor het publiek is ook belangrijk tijdens de beleidsontwikkeling.
Onze ervaring is dat een eerste 'socialisatie' (levering, introductie en communicatie) van basisinformatie en -principes over blauwe koolstof nodig is door middel van formele en informele bijeenkomsten met ambtenaren van landen op verschillende besluitvormingsniveaus. Vervolgens moet worden nagedacht over een duidelijk begrip van de huidige behoeften en prioriteiten van een land, en hoe deze kunnen worden vervuld door middel van 'blauwe koolstof'-acties, om ervoor te zorgen dat het proces verenigbaar is met lopende nationale processen en internationale verplichtingen op het gebied van klimaatverandering en natuurbehoud. De rol van de mensen die het beleidsproces faciliteren is essentieel om goede informatie te verstrekken, de behoeften van landen te begrijpen, ervoor te zorgen dat de belangen van verschillende actoren worden behartigd, te onderhandelen over complexe zaken en te bemiddelen bij conflicten die kunnen ontstaan. Het tempo waarin regeringen reageren op specifieke processen is niet noodzakelijk compatibel met de kortetermijndoelen van lokale projectontwikkeling en -implementatie of internationale samenwerking.