Dra. Fiorenza Micheli (gevestigd aan de Stanford University) en lokale vissers werken samen aan de oceanografische monitoring in het ecosysteem van het kelpbos.
COBI
Zeereservaten (no-take zones)
Het grootste paaibestand van de tandbaars in het Mexicaanse Caribische gebied (ongeveer 1200 individuen) werd beschermd door twee visreservaten met een totale oppervlakte van 32 km2.
Alfredo Barroso
In samenwerking met vissers en belangrijke lokale belanghebbenden ontwerpen, implementeren en monitoren we zeereservaten om het herstel van de visserij en mariene ecosystemen te bevorderen, zowel binnen als buiten de reservaten. Deze bouwsteen heeft drie takken:
1. Ontwerp. We houden workshops met gebruikers van de hulpbronnen om de theorie van de zeereservaten te presenteren en om de kaart van gebruiksmogelijkheden en ecosystemen te ontwerpen. Vervolgens voeren we acceptatie- en kostenanalyses uit. We definiëren de doelstellingen van de reservaten, selecteren de beste locaties om aan deze doelstellingen te voldoen en definiëren ten slotte operationele procedures, financiële duurzaamheidsplannen en formele overeenkomsten met de coöperaties.
2. Monitoring en evaluatie. We selecteren indicatoren en controlemethodes om de gegevens te verzamelen. Vervolgens trainen we de gemeenschap in de monitoringtechnieken zodat ze gegevens kunnen verzamelen, de voortgang kunnen evalueren en zich kunnen inzetten voor het proces.
3. Beheer. We ondersteunen onze gemeenschapspartners bij al het papierwerk om het reservaat officieel te maken en bij het uitwerken en verfijnen van operationele plannen voor het succes en adaptief beheer van het reservaat.
We hebben 79.500 hectare zeegebied beschermd, meer dan 300 soorten gemonitord en 100 Mexicaanse vissers (waaronder 18 vrouwen) opgeleid in onderzeese en oceanografische monitoringtechnieken.
1. Traditionele kennis.
2. Goed georganiseerde coöperaties die trots zijn om te investeren in het behoud van de zee.
3. Duikers die geïnteresseerd zijn in het leren over monitoringtechnieken.
4. Overheidsfunctionarissen die herstelinspanningen willen ondersteunen.
Het recht om te vissen moet gepaard gaan met plichten voor de visserij en het herstel van het ecosysteem. No-take areas zijn een belangrijk instrument gebleken voor het herstel van de visserij en het ecosysteem. Ze kunnen ook worden ontworpen en geïmplementeerd in gebieden met weinig informatie, waar traditionele kennis beschikbaar is. Evaluatie en monitoring van zeereservaten zijn essentieel om de effectiviteit te garanderen. Vissers zijn zeer goed in staat gebleken om gegevens te verzamelen in gebieden met weinig informatie en om belangrijke gebieden voor bescherming aan te wijzen. Het trainen en betrekken van vissers bij het verzamelen van gegevens helpt niet alleen om een beter begrip te krijgen van het ecosysteem, maar ook om trots en eigenaarschap te creëren in de gemeenschap.