Pendjari Ulusal Parkı'nın eteklerinde toplumsal kalkınma
Anlık Görüntü Çözümü
Pendjari Ulusal Parkı
Pendjari
Pendjari Biyosfer Rezervi (Séri-Kérou bölgesi dahil) 5 komünü (Tanguiéta, Matéri, Kouandé Kérou ve Banikoara) kapsamaktadır. Pendjari Milli Parkı, üç avlanma bölgesi, bir Zone d'Occupation Contrôlée (ZOC) ve 55 köyün eteklerinde yaşayan yaklaşık 100.000 kişi tarafından kullanılan bir kaynak kullanım bölgesini içermektedir. Bu insanlar çoğunlukla çiftçilik yapmakta (tahıllar, bakliyat, kök ve yumrular ve nakit ürün olarak pamuk), büyük baş hayvan yetiştirmekte, balık avlamakta ve avlanmaktadır. Yerel kırsal topluluklar da bazı temel ihtiyaçlarını karşılamak için parkın kaynaklarını kullanmaktadır.
Bu koruma alanını karakterize eden varlıklar (güçlü yönler ve fırsatlar) şunlardır
- Batı Afrika'daki en büyük Korunan Alanın ayrılmaz bir parçasını oluşturan ve Batı Afrika'daki en bozulmamış ekosistemlerden birine sahip olan yüksek düzeyde biyolojik çeşitlilik;
- Yeni ve operasyonel altyapıların varlığı.
Son güncelleme: 17 Feb 2023
2123 Görünümler
Fotoğraf ve video galerisi
Etkiler
ZOC'nin sürdürülebilir arazi kullanımı ve yönetimi politikası, hazırlanan Arazi Kullanım Planına (LUP) dayanmaktadır. Bu, park yönetimi ya da bir ortak tarafından gerçekleştirilecek her türlü geliştirme için referans çerçevesidir.
ZOC'de yaşayan veya arazisini kullanan 28 komşu köyün toplulukları, LUP'nin uygulanmasından beklenen hedefler ve sonuçlar hakkında iyi bilgilendirilmiş ve bilinçlidir. Bu durum, çeşitli köy yönetim organları tarafından yürütülen faaliyetlerde gösterdikleri işbirliği ve ortak çalışmaya da yansımaktadır.
ZOC'de arazi ve ilgili kaynakların kullanımına dahil olan ana paydaşlar arasında bir danışma ve diyalog süreci başlatılmıştır. Bu durum, yağmur mevsimi boyunca çiftçiler arasında ve çiftçiler ile çobanlar arasında (en sık tekrarlanan) çatışmaların önlenmesi için uygun koşullar yaratmaktadır.
Halihazırda uygulanmakta olan arazi yönetim sistemi, başta toprağa erişimde zorluk yaşayan Peulh ve kadınlar olmak üzere hassas gruplar tarafından, geçimlik ihtiyaçlar için kırsal arazinin eşitlik ve iyi yönetişim aracı olarak algılanmaktadır.
