Traditionele vissers
Lokaal beheerde mariene gebieden
Traditionele vissers
Lokaal beheerde mariene zones (LMMA's) zijn zones die door kustgemeenschappen worden beheerd om de visserij te helpen beschermen en de biodiversiteit te beschermen. Door het gebruik van Dina - gewoonterecht dat door de regering van Madagaskar wordt erkend - hebben de partnergemeenschappen effectieve regels opgesteld die lokaal kunnen worden gehandhaafd om destructieve vispraktijken te verbieden, bedreigde soorten te beschermen en prioritaire mariene gebieden aan te wijzen voor bescherming. Om de financiële duurzaamheid van LMMA's op lange termijn te garanderen, worden verschillende mechanismen ontwikkeld, waaronder programma's voor ecotoerisme op zee, stimuleringsprogramma's voor de toeleveringsketen van vis, eco-certificaten voor duurzame visserij en betaling voor ecosysteemdiensten. Velondriake is het eerste LMMA van Madagaskar waar gekozen vertegenwoordigers van 25 dorpen een beheerplan hebben opgesteld dat permanente reservaten, tijdelijke sluitingen van de octopusvisserij en aquacultuur van zeewier en zeekomkommers op gemeenschapsniveau omvat, allemaal gereguleerd door een reeks lokaal ontwikkelde en gehandhaafde regels (Dina). De voorlopige beschermde status werd in 2010 toegekend door de regering van Madagaskar en de definitieve beschermde status werd met succes verworven in 2015.
De motivatie van de gemeenschap voor het creëren van LMMA's is ontstaan door de sluiting van de octopusvisserij, waardoor de aanvoer van octopus en het inkomen van de vissers toenemen. De wettelijke basis voor LMMA's is het gebruik van Dina - gewoonterecht dat door de overheid wordt erkend - met aanvullende kaders waardoor LMMA's formeel kunnen worden aangewezen als door de gemeenschap beheerd beschermd gebied. Effectief gemeenschapsbeheer wordt ondersteund door het nationale LMMA-netwerk van Madagaskar, dat uitwisselingen en fora faciliteert om ervaringen uit te wisselen.
Het beheer van de visserij en de mariene hulpbronnen werkt het best wanneer de verantwoordelijkheid bij de lokale gemeenschappen wordt gelegd. Dit geldt met name voor landen met een laag inkomen, waar de capaciteit en infrastructuur voor visserijbeheer en behoud van de zee vaak beperkt is. Onze ervaring in Madagaskar heeft aangetoond dat peer-to-peer leren een zeer effectief middel is om lokale capaciteit en vertrouwen in het behoud van de zee op te bouwen.