Mangrovların Korunması ve Restorasyonu Yoluyla Geçim Kaynaklarının Güvence Altına Alınması

Kosta Rika'nın Pasifik kıyısında oldukça verimli bir haliç sistemi olan Nicoya Körfezi'ndeki mangrovlar, 1950'li ve 60'lı yıllarda yakacak odun için sökülüp tuz buharlaştırma ve karides havuzlarına dönüştürüldüğünde artan bir baskı altına girmiştir. Bu baskılar henüz Kosta Rika'nın mangrovlarının önemli bir bölümünü ele geçirmemiş olsa da, bu ekosistemlerin bozulması yerel ve ulusal ölçekte maliyetli olabilir. Karides ve tuz havuzlarının genişletilmesinin yanı sıra tarımın yaygınlaştırılması da Kosta Rika'da tehdit oluşturmaya devam etmektedir. Mangrovlar, hem mangrovların sağlığıyla doğrudan bağlantılı olan balıkçılığa bel bağlayan Nicoya'daki kıyı toplulukları için yerel olarak hem de küresel olarak birçok fayda sağlamaktadır. Mangrov ağaçlarının karmaşık kökleri su akışını yavaşlatarak tortu birikmesine ve karasal ormanlardan daha fazla miktarda karbon (genellikle mavi karbon olarak adlandırılır) depolanmasına olanak tanır. Mangrovların yeniden ağaçlandırılması konusunda bir pilot proje başlatmaya karar verdiğimizde, Chira adasından bir grup kadın ilk evet diyenler oldu. Beş ay boyunca 23 kadından oluşan bir grup, kendi topluluklarının yakınındaki bir mangrov alanını dolanmış ağlardan ve plastikten temizledi. Daha sonra elle kum ve tortuyla doldurdukları torbalara mangrov tohumları ekmeye başladılar ve bu bitkileri günde iki kez suladılar. Kadınlar tüm bu işleri gönüllülük esasına göre yaparken bir yandan da günlük aile işleriyle ilgilenmeye devam ettiler. Chira'da kadınlar çocuk yetiştirmek, eve bakmak ve başka gelir kaynakları aramak gibi ağır bir rol oynuyor. Çoğu küçük ölçekli balıkçı olan kocaları, küçükken bu mangrovlarda yaşayan ve yetişkin olduklarında yiyecek için onlara bağımlı olan balıklar için mangrovlara güveniyor. İş fırsatlarının az olduğu bir adada, kadınlar projenin turistleri ve hatta zaman ve enerjilerinin karşılığını ödeyebilecek devlet kurumlarının dikkatini çekme potansiyelini fark ettiler. Başladıktan bir yıl sonra, bozulmuş alanlara 8.000'den fazla mangrov bitkisini yeniden diktiler ve hayatta kalma oranı %90'ın üzerindeydi. Adadaki diğer topluluklar da ilham alarak kendi yeniden bitkilendirme projelerini başlattılar. Devlet kurumlarının yöneticileri ve hatta turistler tarafından ziyaret edildiler. Politika yapıcılar da kıyı toplumlarının mangrov ormanlarına olan bağımlılığına tanık oldular ve artık mangrov alanlarındaki çökeltilerin temsil ettiği devasa karbon yutağının farkındalar. İklim değişikliği ve aşırı avlanmanın her yerde görüldüğü bir dönemde mangrovlar, doğrudan ve dolaylı olarak onlara bağımlı olanlara umut veriyor.