Het succes van het model is in de eerste plaats verankerd in het zakelijke principe, bedacht en gedreven door de ethiek en het karakter van leiderschap in de particuliere sector. Het beleid en de processen van de gemeenschap en de overheid worden gehinderd door te veel bureaucratie en lethargie en kunnen zo'n ingewikkeld proces nauwelijks vooruit helpen. Leiderschap in de particuliere sector betekent dat mensen met zakelijk instinct en ambitie de mogelijkheid zien om inkomsten uit land te genereren door een win-win regeling te creëren waarbij land de wilde dieren ondersteunt die weer toerisme ondersteunen dat weer inkomsten genereert. Aangezien het betalen van huurgelden een enorme overheadpost is voor de natuurbescherming, moeten de spelers uit de privésector die het project leiden in staat zijn om markten en mensen te vinden die bereid zijn om te betalen voor het ervaren van wildreservaten in de gemeenschap waar zowel de lokale bevolking als de wilde dieren baat bij hebben. De mensen uit de particuliere sector die het natuurreservaatmodel ontwikkelen en implementeren, moeten een hoge zakelijke integriteit bezitten zodat ze legale en eerlijke partnerschappen met gemeenschappen kunnen aangaan en een langdurige en winstgevende relatie kunnen onderhouden. Hierdoor kunnen habitats en ecosystemen floreren en kan het marketingbeleid na verloop van tijd vruchten afwerpen, aangezien beide langetermijnplanning, geduld en grote offers van beide partijen vereisen.
Er is behoefte aan een veilig en stabiel ondernemingsklimaat omdat de onderneming een langetermijnkarakter heeft en er dus behoefte is aan stabiliteit op lange termijn en voorspelbaar beleid. Er is ook nood aan een gunstig investeringsbeleid dat marktgedreven investeringen van de privésector en partnerschappen met de lokale bevolking en op het land aanmoedigt. Dit model legt sterk de nadruk op door het bedrijfsleven geïnspireerd natuurbehoud, waarbij wilde dieren direct ten goede moeten komen aan de mensen als stimulans om hun land in te zetten voor natuurbehoud.
Het behoud van natuurlijke hulpbronnen en wilde dieren wordt beperkt door een tekort aan land, omdat de gebieden die door nationale overheden voor wilde dieren worden gereserveerd te klein zijn. De deelname van gemeenschappen die grenzen aan nationale parken komt van pas door hun privégrond te gebruiken als onderdeel van het natuurbehoud. Dit werkt echter alleen als de mensen direct voordeel hebben van deze wilde dieren. Participatie van de particuliere sector die zakelijke mogelijkheden identificeert om de inkomenskloof te overbruggen, is van het grootste belang en kan worden gebruikt in vele andere delen en omstandigheden waar investeerders uit de particuliere sector winstgevende partnerschappen aangaan met gemeenschappen. De particuliere sector leidt de investering en marketing, terwijl de gemeenschappen dienen als beheerders van het land en de natuurlijke hulpbronnen in ruil voor de inkomsten die zo worden gegenereerd. Om dit te laten slagen, is het beter om de bureaucratie te verminderen en de regeling puur te laten leiden door wederzijdse zakelijke partnerschappen tussen de mensen en de leiders van de particuliere sector in samenwerking met andere belanghebbenden, waaronder overheidsinstellingen en -departementen.