Voorafgaand aan de COVID-19 pandemie hebben studenten van de Universiteit van Kent en Ohio University samen met CTPH onderzoek gedaan naar de effecten van risicobeperkende maatregelen om ziekteoverdracht naar mensapen te voorkomen en naar de bereidheid van bezoekers van het National Park om deze maatregelen na te leven. Hun bevindingen werden gepubliceerd in 2018 en 2020 en hebben ertoe bijgedragen dat de Oegandese regering ervan overtuigd is om sanitaire maatregelen te nemen in het park voor toeristen en managementpersoneel, terwijl de Oegandese Wildlife Authority gerustgesteld werd dat deze beslissing geen invloed zou hebben op het aantal bezoekers dat naar het park zou komen.

CTPH voert ook routinematig onderzoek uit om de gezondheid van de berggorillapopulatie in de gaten te houden, waarbij de nadruk ligt op de gorilla's die het vaakst buiten het bos dwalen of op de gorilla's die gewend zijn geraakt aan gorillatoerisme en daardoor meer kans lopen om in contact te komen met menselijke infecties. Deze routinematige gezondheidsmonitoring en onderzoek wordt uitgevoerd door elke dag te observeren op klinische symptomen en gorilla-uitwerpselen te verzamelen (niet-invasief, uit gorilla-nachtnesten) en de monsters te analyseren op ziekteverwekkers, met name die van zoönotisch belang. Op deze manier heeft CTPH een vroegtijdig waarschuwingssysteem ontwikkeld voor eventuele zorgwekkende infecties en kan het deze tijdig aanpakken.

De reactie op de massale sterfte, van de eerste ontdekking van schildpadkadavers tot de uiteindelijke herintroductie in het wild van in gevangenschap gefokte jonge schildpadden, verliep via samenwerking tussen overheidsinstanties, onderzoekers, in situ en ex situ natuurbeschermingsbeheerders en lokale mensen die persoonlijk betrokken waren bij het welzijn van de schildpadden. De gemeenschappen die rond de Bellingerivier leven, zijn trots op de soort die endemisch is in hun hoek van de wereld, en hun bezorgdheid en deelname als burgerwetenschappers speelden een grote rol in de bewustmaking en zorgden ervoor dat de middelen naar de schildpadden gingen. De overheidsinstanties waren de centrale bemiddelaars in de respons en zochten expertise in vele sectoren om ervoor te zorgen dat er een uitgebreide analyse werd uitgevoerd.

De One Plan Approach (OPA), ontwikkeld door de IUCN CPSG, is een methode voor het beheer van soorten waarbij een behoudsplan wordt ontwikkeld met inbreng van alle belanghebbenden die betrokken zijn bij zowel in situ als ex situ populaties van de soort. Dit brengt natuurbeschermingsmanagers samen: veldbiologen, onderzoekers en wildlife managers die wilde populaties monitoren, en dierentuin- en aquariumpersoneel dat verschillende ex situ populaties beheert. Deskundigen, onderzoekers, besluitvormers en vertegenwoordigers van belanghebbenden werden samengebracht voor een workshop, georganiseerd door neutrale CPSG-facilitatoren, om de status van de soort te evalueren, een ziekterisicoanalyse uit te voeren en een behoudsbeheerplan te ontwikkelen.

Bij de interventie zijn de 11 gemeenten betrokken die de zes Ramsar-locaties en de 19 Natura 2000-locaties omvatten. Ze ondertekenden een samenwerkingsovereenkomst voor gezamenlijke besluitvorming in de vorm van het Oristano Coastal Wetlands Contract, onder de Italiaanse wetgeving die de riviercontracten regelt (art. 68-bis Wetsdecreet 152/2006), In het contract worden strategieën, richtlijnen en acties gedefinieerd die de definitie van de beoogde resultaten en acties sturen en die informatie verschaffen voor de monitoring en evaluatie van de interventie.

Het bij het contract gevoegde actieplan geeft een overzicht van de planning van al dan niet gefinancierde acties met betrekking tot de belangrijkste kwesties, zoals herstel, klimaatverandering, waterkwaliteit, hydrologische risico's, culturele en landschappelijke promotie en valorisatie. Als onderdeel van de implementatie van de op de natuur gebaseerde oplossing werden relevante belanghebbenden uit de publieke en private sector geraadpleegd. Deze werden geïdentificeerd op basis van een stakeholderanalyse en omvatten de betrokken sectoren.

Het Maristanis-project richt zich op verschillende onderwerpen: bestuur, herstel, waterverbruik, bescherming van beschermde soorten en cultureel erfgoed. Hieronder volgt een selectie van uitgevoerde activiteiten:

De renaturalisatie en het herstel van een oeverstrook in de Sal'e Porcusvijver is gericht op het verdikken van de begroeide gebieden langs de oevers van de vijver, waardoor een filterzone ontstaat tussen de gebieden die bestemd zijn voor landbouwactiviteiten en de gebieden met een hogere natuurwaarde. Dit verbetert de gezondheid van de aanwezige habitats en vermindert de versnippering ervan en de staat van instandhouding van de ecosystemen.

Er iseen kunstmatig eiland voor nesten gecreëerd met afvalproducten van de mosselkweek, mosselschelpen die niet verkocht kunnen worden of die overblijven na de productie, met als doel het nestelen van belangrijke soorten zeevogels, Sterns en Laryngites, die het gebied al frequenteren.

In het gebied is een project voor precisielandbouw ontwikkeld dat zich richt op het efficiënte gebruik van water en andere inputs (waaronder chemische producten zoals meststoffen, herbiciden en pesticiden). Er werden verschillende technologieën getest in proefprojecten om het watergebruik bij landbouwactiviteiten te verminderen. Het meest succesvolle proefproject was het gebruik van drones om de bodem in kaart te brengen en te controleren of er water en andere inputs nodig zijn.

- WildHealthResponse : Het vertalen van relevante gezondheidsgegevens in bruikbare realtime informatie ondersteunt belanghebbenden en besluitvormers bij het structureren en implementeren van een effectieve multisectorale respons, die op zijn beurt de gezondheid van wilde dieren, mensen en vee zal optimaliseren en pandemieën zal helpen voorkomen. Door gebruik te maken van lokale kennis wordt de besluitvorming geïnformeerd en wordt een wereldwijde One Health-visie vertaald naar lokaal relevante oplossingen om het uitsterven van diersoorten en bedreigingen voor de gezondheid en het welzijn van mens en dier een halt toe te roepen.

WildHealthTech: WildHealthNet ontwikkelt en gebruikt innovatieve, geschikte en gebruiksvriendelijke technologieën voor surveillance. Met bewezen, wereldwijd gedistribueerde, open-source software (bijv. SMART for Health) en hardware zoals draagbare mobiele telefoontoestellen voor gegevensverzameling en diagnostiek, ondersteunt WildHealthNet effectieve en tijdige communicatie van gegevens voor een betere rapportage van de gezondheid van wilde dieren en een snelle respons.

WildHealthSkills: WildHealthNet overbrugt en bouwt capaciteit op met persoonlijke en virtuele trainingen voor alle actoren in het netwerk, van veldwachters tot laboratoriumtechnici en nationale coördinatoren. Het doel is om op wetenschap gebaseerde protocollen en beste praktijken te ontwikkelen en te delen, en sterke curricula te implementeren zodat elke speler in staat wordt gesteld om volledig deel te nemen.

- WildHealthBuild: Het opbouwen van partnerschappen en het afbreken van silo's tussen de sectoren menselijke gezondheid, diergezondheid en milieu/wildlife is een essentiële eerste stap in het plannen en implementeren van wildlife surveillance voor One Health intelligence, het verbeteren van gecoördineerd delen van resultaten en respons en de waarschijnlijkheid dat netwerken en duurzaam en gebruikt worden om op wetenschap gebaseerd beleid en ziektebestrijdingsmechanismen in de toekomst te sturen.

Met beperkte financiering voor toezicht op wilde dieren en diergeneeskunde in het land, en beperkte toegang voor zelfvoorzienende gemeenschappen tot adequate gezondheidszorg, is het essentieel om het bewustzijn van het belang van de gezondheid van wilde dieren met betrekking tot de gezondheid van mensen en vee op lokaal, provinciaal en centraal niveau te vergroten. Het introduceren van een preventieve aanpak en het opbouwen van lokale capaciteit voor toezicht op in het wild levende dieren is de sleutel tot het verminderen van de gezondheidsrisico's voor mensen als gevolg van contact met in het wild levende dieren. Door diagnostische capaciteit van andere landen naar het land zelf en uiteindelijk naar de kadaverzijde te brengen, wordt een betere lokale betrokkenheid en een snelle reactie en beperking mogelijk in het geval van detectie van een zorgwekkend pathogeen .