Op de gemeenschap gebaseerd beheer van natuurbranden in het Tonlé Sap-meer

Eerst identificeren we een geschikte gemeenschap - een gemeenschap die bedreigd wordt door brand en de wil heeft om het probleem aan te pakken, en idealiter een gevestigde gemeenschapsgroep heeft. In het Tonlé Sap-meer hebben we gewerkt met Community Fishery Organizations (CFi's), Community Protected Area Organizations (CPA's) en dorpen om CBFiM te implementeren. Het inschakelen van een formele gemeenschapsorganisatie met een erkende structuur heeft verschillende voordelen, waaronder erkend gemeenschapsleiderschap, managementcapaciteit, financiële middelen zoals bankrekeningen en erkenning door de lokale autoriteiten. Eerst vragen we advies aan lokale overheidsinstanties over welke gemeenschappen de nodige capaciteit hebben om deel te nemen aan CBFiM. Vervolgens ontmoeten we de leiders van de gemeenschap om hun steun te verwerven, voordat we contact opnemen met vrouwenspaargroepen die financiële steun kunnen bieden. Op basis hiervan ontwikkelen we het Community Wildfire Management Team dat geïntegreerd moet worden met de autoriteiten van zowel het dorp als de gemeente. Het Community Wildfire Management Team vormt de basis van CBFiM.

Zodra we een Community Wildfire Management Team hebben opgericht, evalueren we hun lokale problemen met betrekking tot bosbranden en identificeren we opties voor verandering met behulp van een reeks participatieve methoden. Ons doel is om inzicht te krijgen in hoe en waarom branden in elke gemeenschap ontstaan en wat de positieve en negatieve gevolgen zijn van branden die om verschillende redenen en in verschillende gebieden ontstaan. We raden aan om verschillende mensen te interviewen, waaronder leden van het Community Wildfire Management Team, andere dorpsleiders en ouderen, vrouwen, jongeren en lokale autoriteiten.

Wanneer we de oorzaken en de impact van bosbranden begrijpen, brengen we de gemeenschap in kaart om ruimtelijk vast te stellen

• waar branden het meest waarschijnlijk zullen ontstaan en waarom;
• potentiële brandgangen of controlelijnen in het landschap;
• Locatie van waterbronnen;
• locatie van toegangswegen en -paden;
• prioriteitsgebieden voor bescherming (bijv. hoogwaardige bossen en herstelgebieden); en
• het vermogen van de leden van de lokale gemeenschap om branden onder controle te houden door middel van zowel pre-suppressie- als suppressiemaatregelen.

Deze brandkaarten hielpen elke gemeenschap bij het implementeren van maatregelen om bosbranden te voorkomen, op te sporen en er effectief op te reageren.

Met risicovermindering werken we samen met gemeenschappen om bosbranden te voorkomen en richten we onze middelen op de onderliggende oorzaken. Preventie is een effectieve bestrijdingsmaatregel omdat bijna alle branden in de Tonle Sap worden veroorzaakt door menselijke activiteiten. Onze partnergemeenschappen hebben vier risicobeperkende strategieën geïdentificeerd:

• Het houden van meerdere voorlichtings- en bewustmakingssessies over bosbranden met leden van de lokale gemeenschap en seizoensmigranten.
• Plaats informatie- en waarschuwingsborden over bosbranden in gebieden met een hoog risico op bosbranden en gebieden met een hoge natuurwaarde.
• Gezamenlijke brandbestrijdingspatrouilles uitvoeren met lokale autoriteiten en FiA-functionarissen.
• Identificeer seizoensmigranten die het door de gemeenschap beheerde gebied bezoeken om te vissen en buffels te laten grazen. En informeer hen dat ze ondervraagd zullen worden als er brand ontstaat rond hun tijdelijke kampeerplek.
• Bestraf mensen die het ondergelopen bos vernietigen door de visserijwet toe te passen, wat kan resulteren in 3-5 jaar gevangenisstraf.

Ondanks de beste inspanningen op het gebied van risicobeperking zullen er toch branden uitbreken en moeten de partnergemeenschappen voorbereid zijn om deze te blussen. Om vuur te kunnen onderdrukken hebben CBFiM-groepen het volgende nodig

• goed onderhouden, lokaal aangeschafte brandbestrijdingsapparatuur, inclusief beschermende kleding;
• training in brandbeheer; en
• real-time satellietgebaseerde brandwaarschuwingen.

Elk natuurbrandbeheerteam moet tijdens het brandseizoen regelmatig patrouilleren in gebieden met een hoog brandrisico. Dit stelt hen in staat om risicogedrag te identificeren en aan te pakken voordat er brand uitbreekt, om de hoeveelheid brandstof te controleren en om toegangsroutes en de beschikbaarheid van water te beoordelen in het geval van een brand.

Door de hierboven beschreven acties op het gebied van beoordeling, risicovermindering en paraatheid uit te voeren, kunnen gemeenschappen reageren op bosbranden. Na ontvangst van een melding van een natuurbrand zal het Community Wildfire Management Team een teamlid sturen of een nabijgelegen lid van de gemeenschap vragen om de locatie te bezoeken en de situatie te beoordelen. Bij bevestiging van een actieve brand zal het Community Wildfire Management Team bepalen of de brand moet worden onderdrukt, en zo ja, zal het team de brand met de juiste uitrusting bestrijden. Als de brand geen struikgewas of ondergelopen bos bedreigt, zal het team de situatie in de gaten houden.

Effectieve brandbestrijding vereist planning ter plaatse en duidelijke rollen en verantwoordelijkheden voor het Wildfire Management Team. Het is belangrijk dat er een duidelijk en veilig plan wordt ontwikkeld en goedgekeurd door het team over hoe een wildvuur benaderd en onderdrukt moet worden en wat de rol van elk teamlid daarbij is.

Het vastleggen van de details van elke brandmelding, elke bevestigde brand en de actie die werd ondernomen om elke brand aan te pakken, is belangrijk zodat we kunnen leren van onze ervaringen en de branden in de toekomst adaptief kunnen beheren. Deze informatie is nodig voor zowel de evaluatie- als de herstelcomponent van de 5 V's.

Herstel na een natuurbrand houdt in dat er wordt gezorgd voor het welzijn van de gemeenschap, dat de infrastructuur wordt hersteld en dat de door het vuur beschadigde landschappen worden hersteld. Wildvuur op het Tonle Sap-meer heeft de grootste impact op de natuurlijke omgeving. Gelukkig zijn de directe gevolgen van bosbranden voor mensen en infrastructuur zeldzaam. Herstel omvat dus het herstel van door brand beschadigde vegetatie. Hiervoor moet worden bepaald welke gebieden kunnen worden hersteld en welke worden gelaten zoals ze zijn. Sommige gebieden, zoals paden door dichte vegetatie, worden herhaaldelijk verbrand om opgedroogde waterhyacint en gras op te ruimen zodat ze toegankelijk blijven, of er worden stukken verbrand om ruimte vrij te maken voor visnetten. Elke gemeenschap moet beslissen of deze gebieden hersteld kunnen worden of beter onaangeroerd kunnen blijven. Andere gebieden kunnen ofwel aan hun natuurlijke groei worden overgelaten of actief worden hersteld met behulp van technieken zoals geassisteerde natuurlijke regeneratie, transplantatie van zaailingen uit kwekerijen of direct zaaien met inheemse soorten ( gewoonlijk Barringtonia acutangula, Diospyros cambodiana en Combretum trifoliatum). Dit vereist over het algemeen externe middelen en de ontwikkeling van herstelplannen met lokale gemeenschappen.