Crossrail tunnelportaal bij metrostation Canning Town in E-Londen
RSPB, 9 October 2015
Win-win-oplossingen bevorderen via innovatieve partnerschappen voor landschapsarchitectuur
Binnen het Wallasea Project werd landophoging en landschapsarchitectuur op een innovatieve manier benaderd door het creëren van een nieuw publiek-privaat partnerschap. Materialen van het Crossrail-tunnelproject werden getransporteerd naar een laaggelegen kustgebied met een hoog overstromingsrisico om het land op te hogen. Het project creëerde zo een precedent voor het gebruik van grotendeels afvalmateriaal van een groot infrastructuurproject voor het behoud van biodiversiteit en aanpassing aan klimaatverandering elders. De financiering kwam van zowel de particuliere onderneming Crossrail als van het Milieuagentschap, waarbij alle partijen profiteerden van de economische en milieuvoordelen die het recyclen van de restmaterialen met zich meebracht. Met Crossrail aan boord als leveringspartner vormt het project een partnerschap tussen Europa's grootste civieltechnische project en Europa's grootste project voor het creëren van intergetijdenhabitats.
In plaats van te betalen voor het afvoeren van afvalmaterialen van de tunnelbouw, koos Crossrail ervoor om ze naar Wallasea Island te vervoeren. Via een losfaciliteit konden de materialen worden verscheept en vervolgens over het eiland worden verspreid om de habitats te bouwen. Crossrail dekte de meeste kosten (zoals de aankoop van grond en wat personeelskosten), terwijl de Environment Agency (RA) de rest financierde. De EA 'kocht' in het project om vervangende habitats te leveren voor gebieden die zijn aangetast/verloren binnen het lokale Natura 200-netwerk.
Hoewel RSPB voldoende buy-in had verkregen om de grond te kopen, was er aanvankelijk geen geld om het project zelf uit te voeren. Op dat moment kwam Crossrail met een aanbod van materialen en financiering waardoor het project met meer vertrouwen verder kon. De belangrijkste les die we hieruit kunnen trekken, is dat we 'buiten de gebaande paden' moeten denken en nieuwe (publiek-private) samenwerkingsverbanden moeten overwegen om middelen aan te boren die eerder niet in overweging waren genomen. Verder was een sterke relatie met de grondeigenaar vooral belangrijk in de vroege ontwerpfasen van het project, omdat dit RSPB in staat stelde een koopoptie van twee jaar te nemen. Dit betekende dat RSPB voor een periode van twee jaar het grootste deel van het eiland kon kopen als ze daartoe zouden besluiten, en dat de prijs aan het begin van deze periode vast zou staan, waardoor er enige zekerheid ontstond over de initiële kosten van het project.