Van 2007 tot 2010 deden zich in verschillende steden in de Emscher- en Lipperegio ernstige overstromingen voor als gevolg van extreme regenval. In de publieke discussie die daarop volgde, kwam de vraag naar de verantwoordelijkheid aan de orde. Burgers formuleerden de eis dat de overheidsinstanties, met name de gemeenten en waterschappen, een volledige bescherming tegen toekomstige overstromingen moesten garanderen. Bij het verder ontwikkelen van deze eis werd al snel duidelijk dat dit niet mogelijk zou zijn zonder een hoge prijs te betalen. Er rezen vragen als: Hoe hoog moeten de dijken zijn en hoe groot moeten de vuilwaterriolen gedimensioneerd zijn om mensen te beschermen tegen elke extreme gebeurtenis? Hoeveel energie en geld zou dat kosten? Dit zou indruisen tegen alle inspanningen om het klimaat te beschermen en de uitstoot van broeikasgassen te verminderen. Er was dus een communicatiestrategie nodig om het perspectief van de burgers te veranderen en steun te ontwikkelen voor een redelijke oplossing. Het doel was om de bevolking ervan te overtuigen dat er geen oplossing van de overheid bestaat die 100% bescherming kan bieden tegen de gevolgen van klimaatverandering en dat er altijd een zekere mate van persoonlijke verantwoordelijkheid zal blijven. Dit was het startpunt toen mensen de vraag begonnen te stellen: Wat kan ik doen?