Het doel van deze strategie was om participatieve beheeractiviteiten te versterken door middel van milieueducatie. Er werden rondleidingen door het natuurgebied gegeven waarbij het grote publiek werd uitgenodigd, evenals kinderwandelingen, theatervoorstellingen, gezinswandelingen, nachtwandelingen en workshops over burgerwetenschap.

Deze educatieve activiteiten werden geleid door acteurs uit verschillende gebieden: biologen, theateracteurs, leden van de vereniging, natuurleraren. Dit alles om de banden tussen specialisten op het gebied van natuurbehoud te versterken, maar ook om de manier waarop gespecialiseerde kennis aan het grote publiek wordt gepresenteerd te diversifiëren.

De informatie en thema's waren gericht op informatie over de habitatomstandigheden in het gebied, informatie over het ANP, informatie over zowel invasieve soorten als inheemse soorten en strategieën voor minimale impact in natuurgebieden.

Het creëren van alternatieve middelen van bestaan voor de lokale bevolking was het gevolg van de behoefte aan effectief en duurzaam beheer van de herstelde gebieden, ook lang na de looptijd van het project. Als de lokale gemeenschappen eenmaal profiteren van de herstelde graslanden, dan zullen ze de gebieden goed beheren en met de kennis en vaardigheden die ze hebben opgedaan, zullen ze de graslanden blijven uitbreiden in relatie tot de boombedekking. Bovendien vormden de alternatieve middelen van bestaan een perfecte aanvulling op de inspanningen om de hirola-graslanden te herstellen. Het was een uitstekende win-winsituatie. De lokale bevolking produceert hirola briketten (gecertificeerde hoge warmte, lage uitstoot, samengeperste boomstammen voor gebruik als brandstof om te koken) van de invasieve bomen en oogst inheemse graszaden van de herstelde gebieden voor de verkoop.

Historische beschermingsinspanningen binnen onze regio waren moeilijk vanwege de onveiligheid binnen de hoorn van Afrika, de afgelegen ligging van de regio en taalbarrières. Maar onze benadering vanuit de gemeenschap, waarbij de lokale bevolking betrokken werd bij alle natuurbeschermingsactiviteiten, leidde uiteindelijk tot het effectief overbruggen van de kloof tussen de lokale gemeenschappen en natuurbeschermingsorganisaties in een regio die anders historisch gezien niet toegankelijk was vanwege culturele barrières tussen de Somaliërs en andere etnische groepen.

Wildlife security houdt meer in dan kogels en laarzen op de grond. De Zwarte Mamba's vormen de eerste verdedigingslinie. Zij zijn de ogen en oren van het reservaat en zijn ongewapend. Militarisering van wildlife beveiliging kan leiden tot conflicten tussen gemeenschappen en beschermde gebieden. Hoewel gewapende troepen noodzakelijk zijn, is het van cruciaal belang dat er een band wordt gevormd tussen de gemeenschap en het reservaat door middel van rangers die niet betrokken zijn bij de gemilitariseerde kant van natuurbehoud. Het doel is om een positief platform te creëren waar de vrouwen worden gezien als rolmodellen voor hun families, kinderen in de gemeenschap en andere leden van de gemeenschap.

Het verbeteren van de positie van de gemeenschap is de sleutel tot de bescherming van natuurgebieden. Gemeenschappen zijn de bewaarders van natuurlijk erfgoed. Beschermde gebieden moeten in contact staan met lokale gemeenschappen om flora en fauna op lange termijn te kunnen beschermen. Door empowerment van vrouwen, onderwijs, voedselzekerheid en dierenwelzijn worden gemeenschappen verbeterd en zien ze de voordelen van samenwerking met het reservaat.

Er is een vijfledig proces om een WHS te worden.

1. Een eerste online aanvraag die ervoor zorgt dat er geen fundamentele belemmeringen zijn.

2. Een beoordeling van de kandidatuur door onpartijdige vertegenwoordigers.

3. Technisch advies om te discussiëren en te adviseren over gebieden die voor verbetering vatbaar zijn en over hoe een aanvraag met de grootste kans op succes kan worden ingediend.

4. Definitieve aanvraag met ondersteunend bewijsmateriaal, een rechtvaardiging voor de geografische afbakening van de locatie en een gedetailleerde uitleg van hoe de locatie voldoet aan elk van de criteria.

5. Als de aanvraag succesvol is, wordt de walvishistorische locatie (Whale Heritage Site, WHS) aangewezen en moet de organisatie jaarverslagen opstellen en indienen waarin wordt uitgelegd hoe aan de criteria wordt voldaan.

Door het accreditatieproces te doorlopen, moest The Bluff laten zien dat ze konden zorgen voor verantwoorde, duurzame praktijken en levenswijzen die voortdurend zouden worden verbeterd om zo de gezondheid en het welzijn van walvissen, dolfijnen en bruinvissen en hun oceaanhabitats te garanderen.

De bouwsteen is gebaseerd op het principe dat een gemeenschapsinitiatief om walvisachtigen en hun leefgebieden te beschermen het best tot zijn recht komt wanneer de lokale gemeenschappen er zelf eigenaar van zijn. Het stimuleert, versterkt en betrekt een gemeenschap en haar bedrijven, zodat zij direct profiteren van een gezonde en bloeiende oceaan.

Om de ontwikkeling van een WHS-initiatief te coördineren en te faciliteren, wordt een stuurgroep gevormd door lokale belanghebbenden. Dit zijn enthousiaste, creatieve en gepassioneerde personen die het proces sturen en helpen bij het opstarten, onderhouden en ondersteunen van het aanvraagproces.

Een effectieve WHS-stuurgroep moet volledig divers en inclusief zijn en representatief voor de gemeenschap en bestaan uit personeel, vrijwilligers en leden van de gemeenschap. Het doel is om te dienen als een mobiliserende kracht, niet als een bureaucratie. Het proces zinvol en doelgericht maken voor alle betrokkenen. Binnen het proces zijn er richtlijnen voor het oprichten van subcommissies of werkgroepen die zich richten op specifieke doelen en activiteiten.

Naast het leiden en managen van het aanvraagproces, moet de stuurgroep voortdurende verbetering laten zien in de hele gemeenschap met de verschillende initiatieven, door middel van jaarlijkse rapportage als een maatstaf voor de uitmuntendheid van WHS.

We werken er voortdurend aan om onze ecologische en sociale impact te meten in termen van de internationaal erkende Duurzame Ontwikkelingsdoelen. Hierdoor hebben we synergieën kunnen vinden tussen ons project en andere organisaties, wat onze groei weer heeft versneld.

Het werk van de Sanghatan is louter om de Van Gujjars in de Chaur te empoweren door technieken voor het behoud van het ras te promoten, maar ze zijn niet direct betrokken bij de dagelijkse melkhandel en de winst. Toch houdt de Sanghatan maandelijks het aantal stieren, jonge kalveren, drachtige buffels en buffels die melk produceren bij. Van de 1528 buffels die in de Chaur worden gefokt, produceren momenteel ongeveer 475 buffels melk tijdens dit seizoen. Op dagelijkse basis wordt er in dit seizoen in totaal 700-800 liter melk verzameld, maar dit aantal stijgt tot 1100-1200 liter in de winter omdat dit het seizoen is waarin de buffels jonge kalveren baren.

De Van Gujjar Tribal Yuva Sanghatan heeft verschillende initiatieven genomen voor de jeugd onder hen om zich te richten op onderwijs, zowel op scholen als in zelfstudiegroepen die hen ook inwijden in het beschermen van traditionele kennis, vogels kijken, natuurgidsen, outdoor-educatie door middel van paden en spelletjes, handwerk en culturele oriëntatie van de gemeenschap, om hun bosidentiteit te behouden. De inheemse identiteit komt verder tot uiting in hun oprechte inspanningen om individuele en gemeenschapsclaims in te dienen door middel van de Forest Rights Act, 2006, evenals het initiëren van gemeenschapsherstelacties, mobiliteitspraktijken van kuddes door pastorale mogelijkheden te versterken, bosbrandpreventieteams voor te bereiden en bossen te beschermen tegen stropers en veesmokkelaars. Op dit moment hebben ze een project opgezet om de traditionele kennis en ecosysteemvoordelen van 20 plantensoorten te documenteren, die voor de gemeenschap van nut zijn als voedsel, medicijn, huishouden of cultuur.