Oppervlaktezicht van de geassocieerde mangrove-aquacultuurkwekerij in Demak
Wetlands International
De uitbreiding van de garnalenaquacultuur heeft wereldwijd geleid tot een verlies aan mangrovebossen, waardoor tropische delta's en kustlijnen kwetsbaar worden voor erosie, overstromingen en verlies van land, waardoor de mogelijkheden voor de kustbevolking om in hun levensonderhoud te voorzien afnemen. In het Demak district in Midden-Java, Indonesië, introduceerden we de Associated Mangrove Aquaculture (AMA) systemen. Boeren werd gevraagd een deel van hun aquacultuurvijver op te geven door een nieuwe dijk met nieuwe poorten te bouwen en tegelijkertijd een hellende ruimte te creëren voor een oeverbegroeiing van mangrovebossen. Om bereidheid en capaciteit te creëren, werden lokale garnalenboeren getraind door middel van Coastal Field Schools die milieuvriendelijke aquacultuurpraktijken promootten en hun inkomen konden verhogen. In het eerste jaar hebben ongeveer 100 boeren in Demak ongeveer 10% van hun in totaal 104 ha vijvers omgevormd tot mangrovehabitat, waar sediment bezinkt en mangroven zich binnen een jaar op natuurlijke wijze herstellen (hergroeien?).
Laatst bijgewerkt: 06 Feb 2023
2821 Weergaven
Context
Uitdagingen
De eerste uitdaging, de bereidheid van boeren om de vijvers kleiner te maken, werd opgeheven door de toegenomen opbrengsten en inkomens na de veldschooltraining. De 2e uitdaging, genoeg kapitaal voor de bouw van de nieuwe dijk en waterpoorten, werd verlicht met een Bio-Rights subsidie (zie bouwsteen Bio-Rights). Voor de 3e uitdaging, technische implementatie, stelden we richtlijnen op, hielden we een training voor de veldwerkers en hielden we praktische workshops voor de deelnemende boeren in elke gemeenschap. De 4e uitdaging heeft betrekking op het verwijderen van de oude dijk, omdat dit kan leiden tot verlies van landrechten en tot blootstelling van de bundels(?) van naburige vijvers. Als eerste stap openden de boeren de waterpoorten in de oude dijken vaker of permanent; wanneer alle vijvers langs een waterweg zijn omgevormd tot geassocieerde mangrove aquacultuursystemen en de gemeenschap een uitspraak heeft gedaan over de eigendomsrechten, kunnen de boeren stoppen met het onderhouden van de oude dijken of ze verwijderen.
Locatie
Demak, Midden-Java, Indonesië
Centraal-Amerika
Zuid-Amerika
Zuidoost-Azië
Zuid-Azië
Oceanië
Proces
Samenvatting van het proces
De CFS heeft kennis en bewustzijn gecreëerd over het belang van mangrove en heeft boeren in staat gesteld om hun opbrengsten en inkomen duurzaam te verhogen. In het algemeen gaf dit hen de bereidheid om bij te dragen aan het herstel van de greenbelt door hele vijvers op te geven of AMA's te bouwen. De contracten voor biorechten boden deze boeren een compensatie voor de gederfde inkomsten of voor de investering in de extra dijk met nieuwe waterpoorten. Dit laatste werd, zoals gebruikelijk, georganiseerd in groepen die elkaar hielpen. [Ik begrijp deze zin niet, is dat nodig?]
Zo kregen deze boeren met weinig middelen de menselijke, sociale en financiële capaciteit om hun aquacultuurproductiesysteem om te vormen en bij te dragen aan het herstel van de oeverbegroeiing door een AMA te maken van hun vijvers. Omdat de vissers profiteren van verbeterde vangsten, ondersteunen ze innovatie op gemeenschapsniveau; schrijven ze budgettering toe voor herstel van de groene gordel; en stellen ze eigendoms- of gebruiksrechten van mangroveproducten vast.
Bouwstenen
Kustveldscholen
De meeste aquacultuurboeren in Indonesië behalen lage opbrengsten of voordelen door onvoldoende training, slechte praktijken en het gebruik van chemicaliën en antibiotica die het ecologisch evenwicht verstoren. CFS is een leerproces dat de capaciteit van lokale kleinschalige vijverboeren opbouwt en kleine groepen traint in goede praktijken. Tijdens een productiecyclus (12-16 sessies) leren de boeren vijverecologie, vijverbeheer met behulp van duurzame aquacultuur met lage externe input (LEISA) en de ecologie van kustwateren, inclusief de functies van mangrovegroengordels (bewustmaking voor mangroveherstel). Boeren bestuderen het agro-ecosysteem, ontwerpen aquacultuurproductiesystemen, observeren demonstratievijvers, synthetiseren gegevens en debatteren met collega's. Ze leren om vloeibare en droge compost te maken. Ze leren vloeibare en droge compost te maken om de bodem en het water van hun vijvers te genezen, te bemesten en te beheren. Tot slot nemen ze weloverwogen beslissingen over de volgende stappen in het vijverbeheer. Door dit proces kunnen de deelnemers bepalen welke nieuwe praktijk(en) voor hen praktisch zijn om meteen toe te passen. Boeren krijgen ook meer zelfvertrouwen in besluitvorming en spreken in het openbaar. In dit project bleven alumni na het afronden van de curricula deelnemen aan post-veldschoolactiviteiten (zoals op AMA en het beoefenen van vormen van geïntegreerde multitrofe garnalenaquacultuur (IMTA).
Sleutelfactoren
- BwN Indonesië was het eerste project dat liet zien dat rampzalige kusterosie kan worden tegengegaan met waterdoorlatende structuren, wat vertrouwen wekte.
- Resource persons vulden het curriculum aan, waardoor boeren werden gestimuleerd om verder te experimenteren met nieuwe technieken en soorten.
- Pre- en posttests maakten tijdige identificatie en aanpak van problemen mogelijk.
- Een laatste bijeenkomst om vervolgactiviteiten vast te stellen resulteerde in de oprichting van onafhankelijke platforms van boeren die blijven experimenteren en hun ervaringen bespreken.
Geleerde les
- In Demak nam meer dan 80% van de deelnemers LEISA in enige mate over; en deze deelnemers verdrievoudigden hun brutomarges in vergelijking met de meeste niet-deelnemers. Dit betekende dat de kosten van de training binnen een jaar waren terugverdiend, waardoor de CFS een van de meest efficiënte trainingsinterventies op het platteland was. Bovendien stimuleerde het verhoogde inkomen inspanningen om mangroves te herstellen voor de kustveiligheid.
- Sommigen die LEISA niet overnamen, werden gekoppeld aan andere projecten die gratis zaailingen van garnalen en melkvis aanboden op voorwaarde dat ze de projectrichtlijnen voor aquacultuur zouden volgen.
- Het werven van 50% vrouwen was een uitdaging. In het laatste jaar wierven de vrouwelijke trainers van het project deelnemers voor twee CFS die gericht waren op vrouwen, waaronder vrouwen uit de early adopters als co-facilitators.
- Na een CFS-training blijven boeren innoveren, bijvoorbeeld door blauwe zwemkrab te vetmesten en actief te worden in sociale (leer)netwerken. De CFS heeft invloed op zowel het levensonderhoud van het gezin als dat van de gemeenschap.
Geassocieerde Mangrove Aquacultuur (AMA)
AMA verbindt aquacultuur met mangrove greenbelts langs kustlijnen in riviermondingen. In de meeste kwekerijen zijn er geen groenstroken. In tegenstelling tot de meeste silvo-aquacultuursystemen waar mangroves op dijken en in vijvers worden geplant, bevinden ze zich bij AMA buiten de vijver, waar de mangroves bijdragen aan klimaatmitigatie. Mangroven op dijken en in vijvers belemmeren het onderhoud van de vijver en hun strooisel en schaduw verminderen de productiviteit. Bladeren vergaan in vijvers en leveren voedsel voor garnalen en gekweekte organismen. Overmatig strooisel verhoogt echter het ammoniakgehalte, verlaagt het gehalte opgeloste zuurstof en vermindert de productiviteit van vijvers.
Bij AMA wordt het vijverbeheer niet gehinderd door bladeren of schaduw en profiteert het van een verbeterde kwaliteit van het instromende water. Een enkele boer kan AMA toepassen, maar idealiter verbeteren alle boeren langs een kanaal het landschap. Omdat de boeren een deel van hun vijveroppervlak moeten opgeven, dat productiepotentieel vertegenwoordigt, worden ze gecompenseerd met een verbetering van de opbrengst. Er wordt winst gemaakt met de kleinere vijver, waarbij de best practices van de Coastal Field Schools worden toegepast.
Sleutelfactoren
- De CFS liet vijverboeren zien hoe ze hun opbrengst konden verhogen door gebruik te maken van LEISA en kleinere vijvers. AMA-boeren konden hun inkomen stabiliseren, ondanks extreme overstromingen.
- AMA voorziet boeren van extra inkomsten door bosbouwproducten en hogere vangsten in hun fuiken, en hogere visvangsten.
- Op het eiland Tanakeke (Zuid-Sulawesi) konden viskwekers die hun vijvers geheel of gedeeltelijk opgaven voor mangroveherstel zich inschrijven voor een belastingvoordeel (Conservation Easement).
Geleerde les
- Boeren aarzelden om de oude dijk langs de waterweg te verwijderen, omdat die hun perceel beperkt. De oude hekken meestal open laten was voldoende voor een nieuwe sedimentlaag van 10 cm/jaar en instroom van zaailingen voor een natuurlijke hergroei van de mangrove.
- Het financieringsmechanisme van Bio-Rights en de samenwerking tussen groepen zijn essentiële begeleidende maatregelen om arme vijverboeren te werven.
- Wanneer de vijverdijk onder zware bescherming staat of een grote weg draagt, vereist het verplaatsen van de dijk wijkplanning en grote investeringen.
- Vijverdijken met wegen die geschikt zijn voor karren kunnen door de naburige eigenaren gezamenlijk worden verplaatst, hoewel dit planning vereist en kosten met zich meebrengt. Dijken met voet- of fietspaden kunnen gemakkelijker worden verplaatst.
- Vijverbundels die worden gedeeld met buren die hun systeem niet willen veranderen, moeten structureel worden versterkt omdat het veranderende waterpeil erosie of ongelijke druk kan veroorzaken.
- De overblijvende vijver moet een breedte van 20 m of meer hebben. Smallere vijvers zijn duur om om te vormen of worden economisch onrendabel. Wij adviseren een volledige transformatie naar de mangrove groengordel.
Bronnen
Bio-rechten
Veel armen op het platteland zitten gevangen in een 'armoedeval' om in hun levensbehoeften op korte termijn te voorzien en worden gedwongen om de natuurlijke omgeving op niet-duurzame wijze te exploiteren. De exploitatie leidt tot een grotere kwetsbaarheid en beperkt hun ontwikkelingsmogelijkheden nog verder. Om de productiviteit van de aquacultuur in overeenstemming te brengen met het behoud en herstel van de mangrove, hebben we in Demak het financiële stimuleringsmechanisme Bio-rights geïntroduceerd. In ruil voor hun actieve inzet voor behoud- en herstelmaatregelen ontvingen de gemeenschappen financiële en technische steun om duurzame middelen van bestaan te ontwikkelen. Bio-rights overeenkomsten zijn voorwaardelijk: betalingen aan de gemeenschappen zijn pas voltooid na succesvol herstel. De aanpak dekt een deel van de kosten die de boeren of de gemeenschap moeten maken om hun huidige niet-duurzame praktijk (het aantasten van de mangrovegroengordel waarvan ze afhankelijk zijn voor hun kustveiligheid) te veranderen in duurzame bestaansstrategieën op lange termijn. Dit motiveert hen om ook op lange termijn belang te stellen in hun natuurbeschermingswerk. Sommige gemeenschapsgroepen zetten een deel van het kapitaal opzij in een groepsspaarfonds.
Sleutelfactoren
- De gemeenschapsgroepen in 9 dorpen langs de kust van Demak werden ondersteund door Indonesische medewerkers van het Building with Nature consortium die gedurende de hele looptijd van het project in het Demak district verbleven.
- Lokale gemeenschappen wezen individuen aan om deel te nemen aan de programma's.
- Alle gemeenschapsgroepen moeten goed georganiseerd zijn en in staat zijn om toegang te krijgen tot overheidsfondsen, deze te ontvangen en te beheren.
- De aanpak van biorights is afhankelijk van de capaciteit en het bewustzijn van de leden van de gemeenschap; beide werden verhoogd door middel van Coastal Field Schools.
Geleerde les
- Vroeger, na de omvorming van de mangrove tot vijvers, dachten de boeren niet na over het verband tussen hun levensonderhoud en de mangroves. Ze accepteerden passief overstromingen en afnemende opbrengsten van aquacultuur en visserij.
- Nadat de CFS had gezorgd voor bewustwording, creativiteit en bereidwilligheid, was de aanpak met biorechten het laatste zetje in de rug voor gemeenschappen om gebieden te bestemmen voor herstel van de groenstrook.
- Er werden fondsen beschikbaar gesteld aan gemeenschapsgroepen in ruil voor het leveren van 'ecosysteemdiensten' om het levensonderhoud te verbeteren, mogelijk gemaakt door 'package deals' voor biorights.
- Om duurzame financiering voor mangroveherstel te garanderen, kan een deel van het geld opzij worden gezet in een groepsspaarfonds en/of worden gebruikt voor winstgevende economische activiteiten. In Demak is één dorp begonnen met een commerciële mangrovewandeling; anderen kochten machines om de (vloeibare) compost voor hun vijvers te bereiden.
- Door beleid en belangenbehartiging op te nemen in de package deals, slaagden de gemeenschappen erin om maatregelen te verankeren in de dorpsontwikkelingsplannen. Als gevolg hiervan ontvangen de gemeenschappen nu al ad hoc of jaarlijks geld van de dorps- en districtsoverheid voor verschillende maatregelen.
Invloeden
Associated Mangrove Aquaculture (AMA) creëert een habitat waar mangroves zich op natuurlijke wijze kunnen herstellen, waardoor mangrovegroengordels langs de waterwegen in het estuarium worden hersteld. Deze oevervegetatie draagt bij aan het behoud van biodiversiteit, sedimentatie en daarmee de bescherming van de aangrenzende vijvers, en verbetert de waterkwaliteit. Het herstelde mangrove landschap met een goede connectiviteit tussen kust- en rivierhabitats verbeterde de visvangst. AMA is een soort silvo-aquacultuur, maar in tegenstelling tot de gebruikelijke systemen die in Indonesië worden gepromoot, waar de mangroven op de dijken en in de vijver worden geplant, bevinden de mangroven in AMA zich buiten de vijver en hebben dus meer ecosysteemfuncties.Door de mangroven van de vijver te scheiden, kan de waterkwaliteit voor de gekweekte soorten beter beheerd worden en kleinere vijvers leveren over het algemeen een hogere opbrengst op. Door goede aquacultuurpraktijken werden de productiviteit van de overblijvende vijver en het inkomen van de boeren verhoogd (zie Bouwsteen Kustveldscholen). De door mangroven beschermde kustlijn en de verhoogde inkomsten hielpen de gemeenschappen om zich aan te passen aan de gevolgen van de klimaatverandering en deze te beperken.
Begunstigden
Viskwekers langs de kustlijn (stabiele opbrengsten), verder weg (beschermde vijvers)
Vissers (verbeterde visbestanden)
De hele gemeenschap: verminderde risico's (overstroming, erosie), biodiversiteit.
Lokale autoriteiten: verminderde risico's, lokale economie gestimuleerd
Duurzame Ontwikkelingsdoelen
SDG 1 - Geen armoede
SDG 2 - Honger nul
SDG 3 - Goede gezondheid en welzijn
SDG 8 - Fatsoenlijk werk en economische groei
SDG 11 - Duurzame steden en gemeenschappen
SDG 12 - Verantwoord consumeren en produceren
SDG 13 - Klimaatactie
SDG 14 - Leven onder water
Verhaal
Boeren werken samen om modder te verzamelen voor de nieuwe dijk van Kohar's geassocieerde mangrove-aquacultuursysteem
Wetlands International
AMA en IMTA veranderen levensonderhoud familie
Sinds 2000 heeft pak Abdul Kohar geen garnalen of melkvis meer uitgezet in zijn vijver van 2 hectare. In de tweede maand na het uitzetten van de garnalen stierven de meeste ervan en sommige gingen verloren tijdens springtij. Dus oogstte hij de wilde zeevruchten die bij volle maan in zijn vijver en in de fuiken werden gevangen. In 2017 stelde het Building with Nature Indonesia project aan de dorpsgroep voor om AMA toe te passen in vijvers die aan rivieren grenzen. De locatie van zijn vijver voldeed aan de criteria en hij bouwde de extra dijk en poorten met geld van het Bio-rights mechanisme. In 2018 begon hij met het dagelijks legen van zijn fuiken. De resultaten maakten hem erg blij, naast vis, zoals harder en witte snapper, ving hij tijgergarnalen (Penaeus monodon) en witte garnalen (P. merguensis); de laatste twee ving hij de afgelopen jaren nauwelijks. Dit bracht Kohar op het idee om zijn vijver opnieuw te gebruiken voor de teelt.
Ook zocht UNDIP-FPIK-Aquacultuur in 2017 boeren die IMTA wilden piloten. In deze IMTA worden garnalen, melkvis, zeewier, kokkel en een kooi met tilapia gecombineerd om te profiteren van alle voedingsstoffen in het water. Pak Kohar probeerde de tijgergarnalen, melkvis, bloedgarnalen en zeewier samen te kweken. In de eerste cyclus gingen de garnalen niet dood; in de derde maand oogstte hij 50 kg tijgergarnalen en 500 kg bloedgarnalen, waarvan hij er aanvankelijk 200 kg had uitgezet. Bovendien bereikte de melkvisoogst, die vóór 2000 slechts 200 kg bedroeg, 600 kg.
Pak Kohar slaagde er ook in om zeewier te kweken en voldoende volume te produceren om fabriekskopers te interesseren. Later stelde hij verschillende andere boeren voor om zeewier toe te voegen aan hun garnalenvijver. Dit eerste succes moedigde Kohar aan om zijn vijver serieuzer te beheren. Nadat hij de vijver had voorbereid, voegde hij tilapia toe aan zijn andere gewassen. Zijn tweede jaar was nog succesvoller: Zijn opbrengsten verdubbelden voor garnalen en melkvis en verdrievoudigden voor bloedgarnalen. Bovendien namen de dagelijkse vangsten in zijn fuiken toe, zowel in volume als in variatie. Hij ving ook blauwe zwemkrabben, die een hoge verkoopprijs hebben.
Dit algehele succes gaf Kohar het kapitaal om zijn andere vijver te verbeteren. Kohar past ook AMA, IMTA en zijn andere lessen van de AFS toe. Van het overgebleven geld kocht hij een nieuwe motor voor het dagelijks vervoer van zijn kleine gezin.
