Het Laponia-proces heeft gebruik gemaakt van verschillende traditionele bestuurlijke werkmethoden. Zo hebben Rádedibme of raden een centrale functie in het beheer. Dit zijn open bijeenkomsten over belangrijke kwesties met de lokale bevolking en diverse belanghebbenden, waar lokale standpunten en kennis naar voren worden gebracht en worden meegenomen in het beheer. Searvelatnja betekent "leerarena" en is gebaseerd op dialoog en leren. Op conceptueel niveau betekent dit dat Laponia een arena moet zijn waar iedereen aan kan deelnemen, een ontmoetingsplaats voor verschillende generaties, culturen, talen en perspectieven. Door samen te werken leren we van elkaar en delen we elkaars kennis. Hoe Laponia beheerd moet worden is een continu proces, waarbij een pretentieloze aanpak wordt gehanteerd om een lokaal beheer te creëren dat de belangen van alle betrokken partijen integreert. Oassebielráde of Raad van de Partijen is de jaarlijkse bijeenkomst voor alle entiteiten die het werelderfgoed beheren. Deze vergadering benoemt geen comité: de partijen beslissen zelf wie hen zal vertegenwoordigen in Laponiatjuottjudus. Bij de verkiezing van de voorzitter is echter consensus vereist. Consensus wordt nagestreefd als een proces van gezamenlijke besluitvorming waarbij iedereen het eens moet zijn voordat er een beslissing wordt genomen.
- Continuïteit van traditionele Sámi- en niet-Sámi-organisatiesystemen.
- Inclusie van Sámi-gemeenschappen en openheid om traditionele Sámi-kennis te gebruiken.
- Openheid en respect voor elkaar en de culturele achtergrond van de vertegenwoordigers.
- Als niet alle belanghebbenden vanaf het begin worden uitgenodigd, komt er geen oplossing. Het is niet mogelijk om kant-en-klare oplossingen voor te leggen aan één stakeholder en te denken dat ze het zullen accepteren. Elke vraag en elke uitdaging die zich voordoet moet samen worden aangepakt.
- Een gemeenschappelijk doel hebben: voor de belanghebbenden in het Laponia-proces was het gemeenschappelijke doel om een oplossing te vinden voor het beheer van het werelderfgoed. Het doel moet duidelijk zijn, zodat elke stakeholder weet wat het doel is.
- Luisteren en leren van elkaar. Het gaat erom de hele tijd te nemen en te geven. Zelfs als mensen niet handelen zoals men gewend is, moet men dat accepteren en er hopelijk iets van leren.
- Het is belangrijk dat de vertegenwoordigers van elke stakeholder de juiste boodschap geven aan de stakeholdergroep die hij of zij vertegenwoordigt, anders kunnen mensen op de lange termijn teleurgesteld worden.
- Het heeft geen zin om een proces als het Laponia-proces overhaast te doorlopen .