Connecting Practice Project, een brug slaan tussen natuur en cultuur in het werelderfgoed

Connecting Practice is het eerste gezamenlijk beheerde project van ICOMOS en IUCN in het kader van de Werelderfgoedconventie, dat de samenwerking tussen natuur en cultuur op institutioneel niveau bevordert om een meer holistische, geïntegreerde benadering van het beheer en begrip van sites aan te moedigen. Het gebruik van gezamenlijke veldbezoeken was een duidelijke verandering ten opzichte van eerdere missies van ICOMOS en IUCN, waardoor een meer experimentele benadering van het begrijpen van de onderlinge verbondenheid mogelijk werd. Dit omvatte veldteams met ICOMOS- en IUCN-vertegenwoordigers, het opstellen van een gemeenschappelijk referentiekader, gecoördineerde planning en organisatie van locatiebezoeken en het opstellen van een gecombineerd eindrapport, wat resulteerde in een verbeterde samenwerking tussen ICOMOS en IUCN op institutioneel en lokaal niveau.

Fase III betrof de FAO en hun Globally Important Agricultural Heritage Systems project. Dit creëerde verdere netwerken en integratie tussen internationale spelers, en maakte het mogelijk om potentiële synergieën met andere internationale aanduidingen te onderzoeken door twee eigendommen te overwegen die zowel GIAHS als Werelderfgoed waren. Dit resulteerde in een rijkere discussie en professionele uitwisseling van gemeenschappelijke prioriteiten en systemen voor behoud en beheer, uitdagingen en mogelijk wederzijds versterkende antwoorden.

Het gebruik van deze interdisciplinaire en multidisciplinaire teams creëert rijkere dialogen en verbreedt de reikwijdte van de discussie in een project als Connecting Practice, terwijl ook de nadruk wordt gelegd op verschillende contexten en benaderingen van natuurbehoud en beheerpraktijken.

In alle fasen van Connecting Practice is geprobeerd om de veldwerkteams uit te breiden met deelnemers met verschillende professionele en educatieve achtergronden, waaronder archeologen, landbouwkundigen, landschapsarchitecten, geografen, ecologen, antropologen, geologen, natuur- en sociale wetenschappers. In de meeste gevallen hebben deze professionals eerder gewerkt voor of samengewerkt met IUCN en ICOMOS, vaak met een focus op Werelderfgoed. In elke fase werd samengewerkt met sitebeheerders, lokale erfgoedorganisaties en nationale/regionale vertegenwoordigers.

Fase III in het bijzonder betrok grotere groepen mensen uit de praktijk en internationale partners in hedendaagse domeinen om nieuwe facetten van de interconnectie tussen natuur en cultuur te onderzoeken en om allianties op te bouwen tussen internationale erfgoedprogramma's. Dit omvatte ook de integratie van professionals die betrokken zijn bij het behoud van de natuur en de cultuur. Dit omvatte de integratie van professionals die betrokken waren bij het GIAHS-programma, namelijk een landbouwingenieur en een ecoloog, in de veldwerkteams.

Veldwerk was de centrale activiteit in alle Connecting Practice fases, met als doel het herkennen van overeenkomsten, het leggen van verbanden en het overbruggen van de kloof tussen natuur en cultuur. Het veldwerk in alle drie de fasen concentreerde zich op het betrekken van gemeenschappen, beheerders, erfgoedwerkers en beleidsmakers op locatieniveau.

Het project heeft verschillende methodes getest om veldbezoeken uit te voeren. De bezoeken in fase I waren verkennend van aard en maakten gebruik van verschillende benaderingen en werkmethodes op de sites. Fase II richtte zich op het creëren van een consistente, gemeenschappelijke structuur voor het veldwerk om strategieën te identificeren die onmiddellijke voordelen voor de sites genereerden. Fase III richtte zich op: het bevorderen van bioculturele benaderingen voor beheer en behoud van voortdurend veranderende cultuurlandschappen; de vertaalbaarheid van 'veerkracht' in managementreacties; en het gebruik van bredere samenwerkingsverbanden om het multidisciplinaire karakter van het project te vergroten.

Veldbezoeken zijn cruciaal om locaties te begrijpen, verbanden te leggen en praktijken aan te passen, waarbij elke fase lessen en thema's oplevert voor volgende fasen. De resultaten van het veldwerk creëren lessen voor de ontwikkeling van verbeterde kaders en strategieën die van toepassing zijn op een groter aantal werelderfgoederen en organisaties.

De multidisciplinaire aanpak van Connecting Practice, met vertegenwoordigers van zowel natuurlijke als culturele erfgoedorganisaties, evenals lokale en internationale partners, heeft de verschillen in interpretatie en begrip van toepasselijke terminologie en concepten aan het licht gebracht. In veel situaties hebben schijnbaar gelijksoortige concepten licht verschillende betekenissen gekregen, afhankelijk van hun context. De terminologie en concepten die in het ene disciplinaire domein worden gebruikt, hebben andere betekenissen in andere domeinen of, omgekeerd, hebben verschillende termen of begrippen in het ene domein een vergelijkbare functie in een ander domein. De toepassing van meerdere terminologieën kan leiden tot verwarring en misverstanden die wederzijds gebruik in verschillende disciplines kunnen belemmeren.

Het vaststellen van een gemeenschappelijke basis voor terminologie werd nuttig geacht voor de integratie van concepten en praktijken om collectief gebruik en begrip te garanderen. Om aan deze behoefte tegemoet te komen, ontstond het Commentaar op Natuur-Cultuur Sleutelwoorden als resultaat van het werk in Connecting Practice. Het is een compilatie van termen en concepten verdeeld in drie clusters (bioculturele benaderingen, veerkracht en traditionele kennis), met als doel het creëren van gemeenschappelijk begrip en collectief gebruik ter ondersteuning van toekomstige projectactiviteiten.