Kleinschalige visserij heeft door haar aard vaak beperkte, slecht gesystematiseerde en in de tijd beperkte gegevens. Deze schaarste aan informatie vormt een uitdaging om bijvoorbeeld de interactie van vistuig met het ecosysteem en de impact ervan op de habitat te begrijpen; dergelijke informatie is van fundamenteel belang bij de implementatie van een project voor de verbetering van de visserij. Over de hele wereld zijn verschillende methodologieën ontwikkeld om informatie te genereren over de effecten van de visserij op het ecosysteem; één daarvan is modellering op basis van het Ecopath programma met Ecosim.
COBI gebruikte dit hulpmiddel door informatie op te nemen die door vissers en vissersvrouwen werd gegenereerd via vislogboeken, evenals biologische en ecologische informatie voor de soorten die in de visserijzones leven. Bovendien werd, om het model te versterken, de traditionele ecologische kennis van de vissersgemeenschappen geïntegreerd door middel van interviews, waaruit relevante informatie werd verkregen over het dieet van de soorten, hun geografische verspreiding, voortplantingsseizoen, enz.

Het verzamelen van visserijgegevens is een van de verplichtingen die je aangaat als je recht hebt op toegang tot de hulpbron, maar ook als je werkt in het kader van een duurzamevisserijregeling. Om aan te tonen dat de visserij volgens deze regeling werkt, worden gegevens en informatie verkregen door een visserijmonitoringsysteem te implementeren.

De mossel- en pensvisserij is gekarakteriseerd als een duurzame visserij, maar er was een gebrek aan systematisch vastgelegde gegevens om de langetermijnactiviteiten te documenteren. Om in deze behoefte te voorzien hebben COBI en partners uit de gemeenschap gezamenlijk een visserijmonitoringprogramma geïmplementeerd. Met de vissers en vissersvrouwen werd een logboek ontworpen met gegevens zoals datum, tijd, boot, duiker, doelsoort, vislocatie, aantal organismen, grootte van de verzamelde organismen, inkomsten en uitgaven. Alle leden van de coöperaties en visserijtechnici werden opgeleid om de visserijlogboeken in te vullen en per visserijcoöperatie was één persoon verantwoordelijk voor het registreren van de gegevens.

De consumptie van mosselen en pens neemt wereldwijd toe. Hun smaak en textuur hebben de aandacht getrokken van binnenlandse en exportmarkten. Kopers willen dat deze producten vers zijn en goed behandeld worden. Daarvoor is het nodig om de route die het product aflegt van de zee naar de tafel van de consument te identificeren en te documenteren, wat bekend staat als traceerbaarheid. Deze procedures maken het mogelijk om de oorsprong en geschiedenis van een product door de hele toeleveringsketen heen te kennen, wat de transparantie bevordert.

In Mexico vond een visserijorganisatie die duurzame praktijken voor pens toepast, de mogelijkheid om de route van deze producten van de zee naar de tafel van de consument te traceren. Wanneer het eelt wordt gevangen, wordt elk organisme voorzien van een tag en een QR-code. Daarna scant de eindconsument deze met zijn of haar mobiele telefoon en krijgt informatie over de visserijcoöperatie, de plaats van teelt en de duurzame visserijpraktijken die sinds de teelt en het gebruik worden toegepast. Op deze manier worden de inspanningen van de visserijorganisatie en haar duurzame praktijken erkend, de kwaliteit van het product, de legale herkomst en de gezondheid van de consument verzekerd.

Een oogststrategie is een reeks formeel of traditioneel overeengekomen instrumenten die worden gebruikt om een goed gebruik van de hulpbronnen te garanderen. In de mossel- en pensvisserij worden oogststrategieën bepaald op basis van de beste beschikbare informatie. Soms zijn de strategieën en regels echter niet overal in het land met hetzelfde recept toepasbaar vanwege de verschillen in biologische, milieu- en sociale omstandigheden in elke regio. Dit gebrek aan informatie op lokaal niveau vormt een uitdaging om strategieën te definiëren op basis van de lokale kenmerken van de visserij en om de prestaties ervan te evalueren. Om in deze behoefte te voorzien, hebben we samengewerkt met alle betrokken actoren (visserijgemeenschappen, overheidssector, academische wereld en maatschappelijke organisaties) en hebben we informatie gegenereerd door middel van vislogboeken om ervoor te zorgen dat er gevist wordt in overeenstemming met de geïmplementeerde strategieën. Door de kennis van de gemeenschappen te integreren in de geregistreerde informatie, is het mogelijk om nieuwe participatieve strategieën te genereren die beter zijn aangepast aan de lokale omstandigheden.

Geïntegreerde beheerzones (IMZ) zijn een innovatieve aanpak voor het beheer en herstel van tweekleppigen, toegepast in de mossel- en eeltvisserij in Mexico. Om dit instrument te implementeren, werd het volgende gedaan: 1) het werkgebied werd gedefinieerd en afgebakend, 2) gebieden met geschikte kenmerken voor de kweek van tweekleppigen werden geïdentificeerd met de gemeenschappen, 3) biologische (metingen en gewicht van organismen) en ecologische (overvloed, diversiteit, rijkdom en verspreiding van soorten) informatie werd gegenereerd voor het voorgestelde gebied, en er werd gestemd onder de gebruikers voor de instelling ervan als IMZ; en, 5) systematische monitoring werd geïmplementeerd om veranderingen op lange termijn te identificeren.

Dit verhaal begon met een coöperatie die de jakobsschelppopulaties wilde herstellen. Het werd vervolgens overgenomen door een coöperatie van jonge commerciële duikers en later door een groep vrouwen die zich verenigden in een coöperatie om de estuariene mosselpopulatie te herstellen. De resultaten waren positief; de populatie van de callo ging bijvoorbeeld van 0 naar 13.000 individuen in vijf jaar in een gebied van 25 hectare, waarbij zaad uit het wild werd verzameld.

Kleinschalige visserij heeft door haar aard vaak beperkte, slecht gesystematiseerde en in de tijd beperkte gegevens. Deze schaarste aan informatie vormt een uitdaging om bijvoorbeeld de interactie van vistuig met het ecosysteem en de impact ervan op de habitat te begrijpen; dergelijke informatie is van fundamenteel belang bij de implementatie van een project voor de verbetering van de visserij. Over de hele wereld zijn verschillende methodologieën ontwikkeld om informatie te genereren over de effecten van de visserij op het ecosysteem; één daarvan is modellering op basis van het Ecopath programma met Ecosim.
COBI gebruikte dit hulpmiddel door informatie op te nemen die door vissers en vissersvrouwen werd gegenereerd via vislogboeken, evenals biologische en ecologische informatie voor de soorten die in de visserijzones leven. Daarnaast werd, om het model te versterken, de traditionele ecologische kennis van de vissersgemeenschappen geïntegreerd door middel van interviews, waaruit relevante informatie werd verkregen over het dieet van de soorten, hun geografische verspreiding, voortplantingsseizoen en waarnemingen.

Als we aan visserij denken, stellen we ons ruimtes voor waar mannen overheersen en de enige activiteit de winning van hulpbronnen is. Om een volledig beeld te krijgen van de visserij is het belangrijk om ook de activiteiten na de oogst, voor de oogst en aanvullende activiteiten mee te nemen. Zo kunnen we de visserij in meer detail leren kennen en het werk van vissers en vissersvrouwen identificeren en erkennen.

Sinds 2015 is COBI betrokken bij de uitvoering van projecten ter verbetering van de visserij in samenwerking met de productiesector. Naast milieuverbeteringen streven deze projecten nu ook naar sociale verbeteringen, waaronder gendergelijkheid. Aan het begin van deze projecten werd vastgesteld dat het werk van vrouwen, dat geen winnend werk was, niet werd erkend als onderdeel van de visserij, een paradigma dat we met jaren werk aan het doorbreken zijn.

Terwijl het publiek-private partnerschap de aanpak van natuurbehoud verbeterde, werd het duidelijk dat de uitdagingen op de locatie werden beïnvloed door de bredere context. Het was van vitaal belang om het Vesuviaanse gebied en de bredere sociaaleconomische dynamiek te erkennen als een bron van kansen, niet van bedreigingen, die het beheer van de site konden versterken. Erfgoed werd steeds meer gezien als een gedeelde verantwoordelijkheid.

Een belangrijk initiatief was het Herculaneum Centrum, een vereniging zonder winstoogmerk opgericht door de erfgoedautoriteit, de gemeente en een onderzoeksinstituut om een netwerk van lokale, nationale en internationale partners te consolideren. Gedurende 5 jaar voerde het een activiteitenprogramma uit dat gericht was op het stimuleren van nieuwe vormen van betrokkenheid bij het erfgoed van Ercolano. De capaciteit om met anderen samen te werken werd vergroot binnen instellingen en de burgermaatschappij door middel van onderzoeksnetwerken, gemeenschapsprojecten en een verscheidenheid aan leeromgevingen.

Het vertrouwen van de lokale partners creëerde de voorwaarden, die tien jaar eerder nog ondenkbaar waren, voor de regeneratie van een moeilijke stadswijk naast de archeologische site die bekend staat als Via Mare.

Nu het programma van het centrum is afgerond, wordt deze traditie van samenwerking voortgezet door de nieuwe erfgoedautoriteit van Herculaneum, gesteund door de Packard foundation en andere partners.

Het versterkte leiderschap van de vissers die verkozen zijn om hun gemeenschappen te vertegenwoordigen in de verschillende activiteiten van MIHARI is van vitaal belang voor het bestaan van het netwerk als een echte vissersbeweging. Hun zelfvertrouwen om hun stem te laten horen en hun actieve deelname aan discussies en overleg ondersteunen en voeden het partnerschap tussen NGO's en LMMA-gemeenschappen.

In 2015 begon het overleg tussen alle MIHARI-leden om een duidelijke en goed functionerende structuur op te zetten. Er zijn 45 vissers gekozen als vertegenwoordigers van hun regio, die elk jaar regionaal of nationaal bijeenkomen. Tijdens deze bijeenkomsten hebben ze ook de mogelijkheid om overheidsfunctionarissen rechtstreeks te benaderen, wat een grote impact heeft gehad.