Het succes van de door gemeenschappen beheerde gierveilige zones is te danken aan het feit dat de lokale gemeenschappen er eigenaar van zijn. Als de lokale bevolking eigenaar is, voelen ze hun rechten en worden ze aangemoedigd om hun middelen en tijd te investeren. De lokale bevolking kan het eigenaarschap zelf als een beloning zien en hun bereidheid om de zaak te steunen zal zeer groot zijn, ook al is er minder voordeel in vergelijking met andere zaken. Afgezien van wat technische ondersteuning werd al het beheer overgenomen door de lokale gemeenschappen.

Er is een 11 leden tellend comité gevormd om de gierenveilige zone te beheren en er is ook een vijfjarig beheerplan opgesteld. Het comité beheert de algehele opzet van de gierenveilige zone en wordt ondersteund door twee medewerkers. Het bevorderen van toerisme, het leveren van voedsel aan gieren en het tellen van gierennesten en gieren die gevoerd worden zijn de dagelijkse werkzaamheden van de veilige zone.

Een van de belangrijkste bouwstenen van deze oplossing is citizen science, aangezien de lokale bevolking zelf de gierenkolonie in de gaten hield en het voor hen dus heel gemakkelijk was om inzicht te krijgen in de afname van de gierenpopulatie. Ook het verwijderen van kadavers was een last voor hen. Citizen science is erg nuttig bij het mobiliseren van de groep om actie te ondernemen om het probleem aan te pakken. De gemeenschappen waren erg positief over het opzetten van een gierenrestaurant. Het gierenrestaurant bestaat uit een koeienstal waar oude koeien worden gehouden tot ze op natuurlijke wijze sterven en die vervolgens aan de gieren wordt gevoerd op een daarvoor bestemde open plek. Hierdoor kunnen de gieren die daar een nestkolonie hebben zich voeden met het veilige karkas zonder diclofenac. Daarnaast is er een vogelhut en informatiecentrum opgericht waar toeristen en het grote publiek de gieren kunnen zien eten en kennis kunnen delen over de gierencrisis in het land en de inspanningen voor natuurbehoud van de lokale gemeenschappen. De gemeenschappen profiteren ook van de promotie van het toerisme.

Het lokale protocol contextualiseert het Kyoto-protocol door het aan te passen aan lokale omstandigheden, ontwikkelt formele en gecontextualiseerde MRV-methodologieën (meting, rapportage en verificatie) en kent waarde toe aan natuurlijk kapitaal op een manier die landeigenaren bevoordeelt.

We stellen voor om deze bouwsteen ook op subnationaal niveau toe te passen: de financiering van de beperking van de koolstofvoetafdruk via kleine staatsbelastingen die een staatsfonds vormen - dat werkt volgens een lokaal protocol, aangepast aan de context van de landeigenaren - met aanvullende financiering door overheidsorganisaties-CONAFOR en SAGARPA. We bieden technische ondersteuning aan ambtenaren van andere staten bij het aanpassen van dit model aan hun context en prioriteiten.

Ten behoeve van transparantie en standaardisatie gebruiken we gevalideerde ICAT-methodologieën bij het berekenen van koolstofreducties die zijn gebaseerd op het herstel van natuurlijk kapitaal. We ontwikkelen ecologische modellen op maat voor verschillende staten en bieden training om overheidsbeleid op elkaar af te stemmen, waarbij we innovatieve financiering bevorderen via kleine koolstofbelastingen op staatsniveau en meer federale investeringen gericht op het integreren van regeneratieve praktijken. Dit is een overheidsbeleid dat klimaatvermindering en het herstel van natuurlijke infrastructuur stimuleert, geworteld in een collectieve reactie van de plattelandsgemeenschap.

Het netwerk van mariene gebieden voor verantwoorde visserij omvat vandaag de dag meer dan 11 mariene territoriale gebieden en 2 in het proces van erkenning, die bescherming bieden aan mariene soorten door middel van verantwoorde visserij-inspanningen. De gebieden beschermen de biodiversiteit in de Stille Oceaan en het Caribisch gebied van Costa Rica. Er zijn burgerwetenschappelijke en participatieve onderzoeksoefeningen ontwikkeld die de biologische voordelen van dergelijke mariene gebieden onder gedeelde bestuursmodellen aantonen.

Het proces stelt de armste en meest kwetsbare sectoren in staat om problemen op te lossen en een stem te geven aan de stemlozen. Het proces ontwikkelt instrumenten die een betere verdeling van de voordelen aan de meest kwetsbare sectoren mogelijk maken. De rol van vrouwen en jongeren in de waardeketen van kleinschalige visserij wordt duidelijk versterkt. De versterking van en de ruimte voor al doende leren onder vissersvrouwen en de discussie over toegang tot en rechten op de voordelen van visserij onder gelijke voorwaarden is van fundamenteel belang geweest. De agenda van vrouwen uit rivieren, zeeën, meren en lagunes wordt ontwikkeld aan de hand van 4 strategische assen: gezondheid, economische empowerment, fatsoenlijk werk en duurzaam gebruik.

Het netwerk bespreekt de belangrijkste obstakels voor de naleving van fundamentele mensenrechten in kust- en zeegemeenschappen. Kwesties als grondbezit, het fundamentele recht op water en voedsel en toegang tot de visserij zijn van fundamenteel belang voor de implementatie van de vrijwillige richtlijnen voor duurzame kleinschalige visserij in de context van voedselzekerheid en armoedebestrijding.

Herstel van het bos heeft een hogere slagingskans als inheemse bomen gebruikt/geplant worden. Inheemse boomsoorten zullen het bos in staat stellen zich te herstellen en de natuurlijke habitat te behouden. Dit zal het aanbod van bosvoordelen en ecosysteemdiensten optimaliseren, de risico's van natuurrampen zoals aardverschuivingen verminderen en de opties voor duurzaam levensonderhoud verbeteren.

Het AAS-programma van de Forests for Life Movement slaat een brug tussen de steun van bedrijven en individuele donateurs en de gemeenschapspartners ter plekke. AAS wordt aangeboord door de Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen (MVO) programma's van de verschillende bedrijven en ondersteund door betrokken individuele donateurs en vrijwilligers. Deze partners verschaffen middelen om de fasen van bosherstel uit te voeren, van zaailingenproductie, voorbereiding van het terrein, het planten van de bomen zelf en het drie jaar durende onderhoud en toezicht.

Het is absoluut noodzakelijk dat restauratielocaties worden geselecteerd via een participatieve aanpak. Deze worden geselecteerd in overleg met verschillende overheidsinstanties zoals de DENR, LGU's en andere agentschappen. De selectie van de locatie gaat hand in hand met de selectie van de volksorganisatie. Ook ondersteunt de selectie van de locatie in een geïdentificeerd belangrijk biodiversiteitsgebied de prioriteiten van de overheid om oplossingen op lange termijn te garanderen voor het matigen van de klimaatverandering.

Forests For Life is een milieubeschermingsbeweging/netwerk dat streeft naar het herstel van Filippijnse regenwouden met behulp van inheemse boomsoorten en met steun van verschillende sectoren. Het begon als een beweging genaamd ROAD to 2020, die samenwerkte met gemeenschappen, lokale overheden, inheemse volken, de academische wereld, gelijkgestemde groepen en de jeugd om de verloren gegane bossen terug te brengen. Door middel van de beweging was Haribon in staat om lokale gemeenschappen te versterken, inheemse boomkwekerijen te bouwen, begeleiding te bieden bij het opzetten van beschermingsgebieden, invloed uit te oefenen op het beleid, boomplantacties te organiseren en het publiek aan te moedigen om deel te nemen aan citizen science. Tot nu toe zijn er 13.416 vrijwilligers en 14 gemeenschapspartners in 30 gemeenten gemobiliseerd, wat het bewustzijn over biodiversiteit aanzienlijk heeft vergroot.