Collectief effect: Visserij en intersectorale samenwerking

Door sociale, milieu- en economische onderwerpen samen te brengen in de trainingen en ons niet alleen te richten op workshops over grondstoffenbeheer, zijn we in staat geweest om de collectieve impact te vergroten en in de loop van de tijd te behouden. Het versterken van de drie belangrijkste aspecten van duurzaamheid is van fundamenteel belang geweest. We hebben geleerd dat onze beste strategie die is waarbij we leiderschapsvaardigheden, menselijke ontwikkeling, persoonlijke en organisatorische administratie, ondernemingsplannen voor viscoöperaties of eerlijke handel aanbieden. Vissers moeten gevraagd en gecoacht worden om hun eigen zwakke en sterke punten te ontdekken. Er moeten tijd en middelen worden geïnvesteerd om klanten bij de projecten van de vissers te betrekken.

De lokale-ecologische kennis die vissers verschaffen over natuurlijke hulpbronnen, visgronden en klimaatomstandigheden, zijn fundamentele elementen waarmee rekening moet worden gehouden bij het ontwerp van een visreservaat. Bij het combineren van lokale-ecologische kennis met wetenschappelijke kennis is het belangrijk dat er een transparante onderhandeling begint die de beste op wetenschap gebaseerde voorwaarden met sociale acceptatie mogelijk maakt.

Vervolgens wordt een monitoringprogramma voor de gemeenschap geleid door organisaties die lid zijn van de Kanan Kay Alliance. Vissers en vrouwen worden getraind en nemen actief deel aan het verzamelen van gegevens. Zo zien ze de resultaten met eigen ogen en kunnen ze de informatie delen met andere leden van de gemeenschap. Zodra de resultaten van de monitoring bekend zijn, worden tijdens het vernieuwingsproces de doelen van de visreservaten opnieuw bekeken om te begrijpen of ze voldoen aan de biofysische criteria voor no-take zones en of er dus veranderingen nodig zijn.

Deze "bottom-up" benadering moet worden aangevuld met "top-down" elementen om ervoor te zorgen dat de besluitvorming de complexiteit van dit proces weerspiegelt.

Samenwerken als een collectief impactplatform betekent niet dat we altijd alles samen doen. Het gaat erom hoe we het beste van elke organisatie kunnen stimuleren, terwijl we de sterke punten en de gebieden met kansen respecteren en begrijpen. Gemeenschappen moeten een duidelijke rol hebben in de besluitvorming, wat ons terugbrengt bij bouwsteen #1 over het empoweren van vissers en het opbouwen van capaciteiten.

Het leiderschap en eigenaarschap van de vissers in de alliantie versterkt en helpt het initiatief. De institutionele actoren, academici en maatschappelijke organisaties steunen collectieve actie gebaseerd op empowerment van de gemeenschap op een manier die ze voorheen niet deden, omdat ze één basisprincipe respecteren: als de vissers niet instemmen met de acties en ze niet steunen, zou de implementatie ervan niet mogelijk zijn. Deze aanpak zorgt bovendien voor een directere communicatie, de toepassing van basisprincipes van samenwerking en een groeiend vertrouwen tussen de deelnemers.

Het gebruik van visgereedschap in beschermde gebieden was een belangrijke uitdaging in de Mexicaanse Caraïben en werd niet altijd goed ontvangen door de autoriteiten die verantwoordelijk zijn voor de beschermde gebieden. Toch werden dankzij de technische en juridische argumenten in 2012 de eerste toevluchtsoorden voor vissen wettelijk vastgelegd in twee biosfeerreservaten. Dit werd ondersteund door het intensieve werk samen met de vissers, enkele jaren voordat de Alliantie bestond. Maar als we het hebben over een wettelijk en institutioneel kader, is een participatieve bottom-up benadering niet voldoende. Sommige wetswijzigingen vereisen werk op hoog niveau binnen de overheid. Er moeten inspanningen worden geleverd om beide benaderingen met elkaar in evenwicht te brengen. De Kanan Kay Alliantie maakte het mogelijk om de bottom-up stijl te combineren met de meer top-down benadering van de openbare instellingen, door de arena voor de discussie te bieden en te bouwen aan een gemeenschappelijk doel.