Stakeholdersworkshop over grensoverschrijdend berenbeheer gehouden in Mojstrana, Slovenië
Triglav National Park
Grensoverschrijdende co-existentie van grote carnivoren bevorderen
Volledige oplossing
Deelnemers aan de workshop voor belanghebbenden in Mojstrana, Slovenië
Triglav National Park
Het project gebruikte een participatief besluitvormingsproces om een grensoverschrijdend berenbeheerplan te ontwikkelen voor een natuurpark in Italië (Prealpi Giulie) en een aangrenzend nationaal park in Slovenië (Triglav). Het project leidde tot een gezamenlijke overeenkomst voor de toewijzing van middelen (geld en personeelstijd) om alle belanghebbenden tevreden te stellen die betrokken zijn bij bruine beren in de grensoverschrijdende Ecoregio Julische Alpen. Sommige acties zullen worden uitgevoerd via gezamenlijk gefinancierde parkprojecten van 2017-2026.
Laatst bijgewerkt: 17 Apr 2020
7190 Weergaven
Foto- en videogalerij
Context
Uitdagingen
Het beheer van ecologische connectiviteit over internationale grenzen heen wordt bemoeilijkt door verschillende wetten, regels, culturele verschillen en een gebrek aan bewustzijn en begrip van het belang van het behoud van ecologische processen over een breed gebied. Er is behoefte aan initiatieven die lokale en regionale belanghebbenden aan beide zijden van de grens betrekken bij concrete onderwerpen voor grensoverschrijdend beheer.
Locatie
Resia, Provincie Udine, Italië
West- en Zuid-Europa
Proces
Samenvatting van het proces
Het hier beschreven besluitvormingsproces is een speciale toepassing van het participatieve gestructureerde besluitvormingsproces (SDM) dat wordt gebruikt en onderwezen door het National Conservation Training Center (VS) en dat ook wordt onderwezen in universitaire cursussen op graduate-niveau. Terwijl eerdere SDM-cases zich richten op één land, beschrijven we een toepassing op een beslissingscontext voor grensoverschrijdend behoud waarbij twee beschermde gebieden samenwerken om een gemeenschappelijk landschap te behouden dat wordt onderverdeeld door een internationale grens. SDM is een proces om de besluitvorming te informeren dat vaak wordt uitgevoerd met behulp van stappen die PrOACT (Problem framing, Objectives, Alternative strategies, Consequences, and Tradeoffs) worden genoemd. De managementbeslissingsvraag die is ontwikkeld tijdens de stap Problem framing (bouwsteen 1) helpt bij het sturen van het overige SDM-proces. PrOACT-stappen zijn meestal iteratief; zo moeten kwantitatieve maatstaven voor doelstellingen (BB2) vaak worden gedefinieerd bij het modelleren van de gevolgen (BB4) van beheeropties (BB3). Het uitvoeren van een gevoeligheidsanalyse (BB5) zorgt ervoor dat de geïmplementeerde optie rekening houdt met onzekerheden over de representativiteit van belanghebbenden (BB1), hun waardeafwegingen (BB4) en gemodelleerde gevolgen van beheeropties (BB4).
Bouwstenen
Identificeren en formuleren van het grensoverschrijdende besluitvormingsprobleem
De eerste stap is het vormen van een kernteam dat bestaat uit twee SDM-coaches (structured-decision-making) met vaardigheden in besluitvormingsanalyse en workshopfacilitering, samen met één autoriteit die elk beschermd gebied in de grensoverschrijdende regio vertegenwoordigt. In overleg met de parkdirecteuren wordt één primaire contactpersoon aangewezen die over de nodige kennis en beschikbare tijd beschikt om deel te nemen aan het hele besluitvormingsproces. Het kernteam houdt vervolgens een reeks conferentiegesprekken of vergaderingen om een gezamenlijke grensoverschrijdende beheervraag vast te stellen. Tussen de gesprekken door bekijkt het kernteam alle beschikbare beheerplannen van de twee respectievelijke beschermde gebieden en een leidraad voor grensoverschrijdende samenwerking tussen de parken om gemeenschappelijke beheeronderwerpen te identificeren. Het kernteam formuleert vervolgens een beknopte grensoverschrijdende instandhoudingsvraag van 1 zin, die de focusbeslissing, de bijbehorende doelstellingen en de tijdshorizon samenvat: "Hoe kunnen de beheerders van Triglav National Park en Julian Prealps Nature Park in de komende 10 jaar hun middelen toewijzen om zo goed mogelijk alle belanghebbenden tevreden te stellen die zich zorgen maken over bruine beren in de Julische Alpen?".
Sleutelfactoren
Tijdens een workshop met belanghebbenden waar de beslissingsanalyse werd uitgevoerd, gaven 10 van de 12 deelnemers onafhankelijke feedback op elke stap van het SDM-proces via een vragenlijst. Van de 10 respondenten gaven er 9 aan dat de beslissingsvraag duidelijk was en relevant voor hun eigen belangen, wat bevestigde dat het probleemkader en de vraag geldig waren voor het ontwikkelen van een oplossing.
Geleerde les
Autoriteiten van de respectieve parken vonden het nuttig om onafhankelijk vast te stellen of grensoverschrijdende samenwerking een toegevoegde waarde zou hebben voor geplande activiteiten die zijn opgenomen in hun beheerplannen en grensoverschrijdende leidraad. De autoriteiten gaven ook aan dat het beheer van de bruine beer relevant is voor meerdere doelstellingen voor beide beschermde gebieden en grote interesse wekt bij de gemeenschappen van belanghebbenden. Door zich te richten op de bruine beer, geloofden de beheerders dat het gemakkelijker zou zijn om een diverse groep belanghebbenden te betrekken bij de aanpak van een belangrijk grensoverschrijdend natuurbehoudsprobleem en dat het als een nuttig voorbeeld zou kunnen dienen voor het toepassen van SDM en grensoverschrijdend natuurbehoud op andere beheersthema's in de Julische Alpen en daarbuiten.
Gezamenlijke grensoverschrijdende beheerdoelstellingen vaststellen
De eerste stap is het identificeren van groepen belanghebbenden waarmee rekening moet worden gehouden bij het aanpakken van de grensoverschrijdende beheerskwestie, inclusief maar niet beperkt tot de medewerkers van de beschermde gebieden zelf. Er zijn zes groepen belanghebbenden geïdentificeerd: natuurbehoud, landbouw, bosbouw, toerisme, onderzoek, en lokale gemeenschappen en gemeenten. Het kernteam identificeert vervolgens maximaal 8 vertegenwoordigers van belanghebbenden die worden betrokken bij het besluitvormingsproces. Elke deelnemende parkautoriteit identificeert vervolgens onafhankelijk 2-5 zorgen en/of wensen vanuit het perspectief van elke stakeholdergroep. Vervolgens zet elk kernteam de wensen en zorgen om in verklaringen van doelstellingen, en de uiteindelijke doelstellingen worden dan onderscheiden van tussentijdse doelstellingen die slechts middelen zijn om de uiteindelijke doelstellingen te bereiken. Een gereduceerde set van drie uiteindelijke, kwantificeerbare doelstellingen wordt dan geïdentificeerd om de belangrijkste afwegingen en zorgen van alle groepen belanghebbenden weer te geven, terwijl ze dienen als maatstaven voor succes voor de grensoverschrijdende inspanningen voor natuurbehoud. Door te focussen op een kleiner aantal uiteindelijke doelstellingen wordt de haalbaarheid en begrijpelijkheid voor het uitvoeren van de participatieve beslissingsanalyse gewaarborgd.
Sleutelfactoren
Om te voorkomen dat de doelstellingen en stakeholders worden gestuurd door een van de twee deelnemende parken, moeten de initiële lijsten van groepen stakeholders en doelstellingen worden gebaseerd op onafhankelijke input van de parkautoriteiten van de twee respectieve parken in elke pilot-regio. Een groep van >8 stakeholdervertegenwoordigers (inclusief de parkautoriteiten) zou waarschijnlijk een professionele facilitator nodig hebben, en het hier beschreven proces zou aanzienlijk moeten worden aangepast om problemen met betrekking tot participatieve besluitvorming op te lossen.
Geleerde les
De parkautoriteiten vonden het nuttig om een oorspronkelijke reeks van 18 doelstellingen in een hiërarchie te ordenen om de onderlinge relaties tussen de doelstellingen te erkennen en "Behoud van de co-existentie van beren en mensen" als uiteindelijke doelstelling. Voor de beslissingsanalyse selecteerde het team de volgende uiteindelijke doelstellingen: 1) handhaven van de draagkracht van de berenpopulatie in het grensoverschrijdende gebied en daarbuiten, 2) handhaven van duurzame landbouw in het grensoverschrijdende gebied, en 3) minimaliseren van conflicten tussen belanghebbenden met betrekking tot berenbeheer.
De helft van de respondenten van de stakeholderworkshop gaf aan dat de uiteindelijke doelstellingen duidelijk werden begrepen en representatief waren voor hun zorgen. Sommige belanghebbenden gaven aan dat de volgende kwesties niet voldoende aan bod kwamen: werkelijke aantallen beren, ecotoerisme, positieve effecten van beren, relatie tussen berenbeheer en lokale gemeenschappen, ecologische vereisten van beren, relevante regelgeving (nationaal en regionaal), en praktische dagelijkse problemen.
Grensoverschrijdende beheeropties en externe factoren
Samen met de coaches identificeren de parkautoriteiten een lijst van factoren die een sterke potentiële invloed hebben op de uiteindelijke doelstellingen en die op zijn minst gedeeltelijk buiten de controle van de parkmedewerkers liggen. Vervolgens beperken ze de externe factoren tot een focusgroep met een hoge mate van onzekerheid over hun omvang en effecten op de uiteindelijke doelstellingen. Vervolgens ontwikkelen de parkautoriteiten twee alternatieve scenario's die mogelijke toekomstige trajecten voor de externe factoren voorstellen. Een status-quo scenario gaat ervan uit dat de systeemdynamiek (d.w.z. externe factoren samen met hun effecten en de effectiviteit van managementactiviteiten voor het bereiken van de doelstellingen) het meest waarschijnlijke toekomstige traject zal volgen. Een optimistisch scenario gaat ervan uit dat de systeemdynamiek gunstiger is dan verwacht voor het bereiken van de doelstellingen. Om de participatieve beslissingsanalyse haalbaar te houden, kunnen aanvullende scenario's (bijv. pessimistische) worden gedocumenteerd voor toekomstige analyses. Na het opsommen van mogelijke managementactiviteiten wijzen de parkautoriteiten onafhankelijk van elkaar een procentuele toewijzing toe aan elke activiteit op een manier die zij het meest waarschijnlijk achten om de doelstellingen te bereiken onder elk scenario voor externe factoren.
Sleutelfactoren
Initiële lijsten van externe factoren en managementactiviteiten werden onafhankelijk van elkaar aangeleverd om ervoor te zorgen dat geen enkele parkautoriteit de uiteindelijke selectie zou bepalen. Tijdens een workshop ontwikkelde het kernteam een uitgebreid invloedsdiagram dat hypotheses weergeeft over hoe uiteindelijke doelstellingen worden beïnvloed door managementactiviteiten, wat resulteerde in een lijst van 9 mogelijke activiteiten. Gezamenlijke discussies over de procentuele verdeling over de activiteiten leidden tot aanpassingen om de managementwerkelijkheid beter te weerspiegelen.
Geleerde les
Het kernteam heeft twee externe factoren geïdentificeerd voor opname in de besluitvormingsanalyse: 1) Overeenstemming tussen Alpenlanden over een gemeenschappelijk beleid met betrekking tot grote carnivoren. 2) Gepercipieerd competentieniveau van beschermde gebieden vanuit het perspectief van de belanghebbenden, waardoor zij de uitvoering van parkmanagementactiviteiten en daarmee samenhangende resultaten met betrekking tot berenmanagement kunnen accepteren. Acht van de tien respondenten op de vragenlijst van de stakeholderworkshop gaven aan dat de externe factoren en mogelijke managementactiviteiten duidelijk werden begrepen, hoewel er enkele suggesties werden gegeven om in overweging te nemen: 1) veranderingen in de perceptie van grote carnivoren bij de belanghebbenden; 2) berenbeheer in andere delen van de populatie; 3) economische omstandigheden voor het fokken van schapen; 4) jagers die lobbyen voor een open berenseizoen; 5) adequate preventiemiddelen voor bergweiden; 6) ecotoerisme met betrekking tot beren moet rekening houden met verschillen tussen parken in toegankelijkheid voor toeristen.
Modellering van grensoverschrijdende gevolgen en trade-offs
Door middel van workshops en conference calls ontwikkelt het kernteam een beknopt invloedsdiagram dat de belangrijkste veronderstelde relaties tussen de mogelijke acties, externe factoren en uiteindelijke doelstellingen weergeeft. De coaches gebruiken dit diagram als een conceptuele basis bij het ontwikkelen van een Bayesiaans beslissingsnetwerk, dat het mogelijk maakt om waarden en waarschijnlijkheden toe te wijzen aan belanghebbenden binnen het invloeddiagram. Het Bayesiaanse beslissingsnetwerk biedt dus een visualisatie van het kwantitatieve beslismodel.
In een andere workshopomgeving met de 8 representatieve stakeholders en maximaal 2 experts, vragen de coaches elke deelnemer om individueel numerieke input te leveren voor het model. Er zijn twee soorten vragen op een schaal van 0 tot 100%: 1) procentuele kans dat een bepaalde externe factor of uiteindelijke doelstelling een bepaald traject zal volgen, rekening houdend met andere externe factoren en toewijzingsopties; 2) procentuele tevredenheid met elke mogelijke combinatie van uitkomsten voor de drie uiteindelijke doelstellingen. Tijdens een volgende discussie komen de belanghebbenden een reeks voorspellingen en tevredenheidsscores overeen om de gemiddelden onder de deelnemers aan de beslissingsanalyse weer te geven.
Sleutelfactoren
Face-to-face interacties tussen kernteamleden zijn essentieel voor het ontwikkelen en invullen van het beslismodel, aangezien veel deelnemers niet gewend zijn aan modelleren. Het reduceren van categorieën per variabele in het Bayesiaanse beslissingsnetwerk tot 2-3 zorgt ervoor dat de analyse haalbaar is. Het uitvoeren van de analyse vereist expertise in het faciliteren van workshops, het verzamelen van kwantitatieve input van belanghebbenden, multi-criteria beslissingsanalyse en Bayesiaanse overtuigingsnetwerken.
Geleerde les
Voor de transparantie is het handig om twee versies van het invloeddiagram te hebben: een uitgebreide die alle veronderstelde relaties weergeeft en een beknopte die alleen de relaties weergeeft met een hoge mate van onzekerheid en relevantie voor de beslissing. Om ervoor te zorgen dat de elicitatie goed wordt begrepen, moeten coaches de deelnemers achtergrondinformatie geven en een schriftelijke handleiding voor het leveren van hun onafhankelijke input voor de analyse. Het is essentieel dat deelnemers hun input individueel aanleveren om te voorkomen dat een deel van de deelnemers de uitkomst van de analyse bepaalt. De coaches moeten de deelnemers informeren dat de modelinputs alleen het perspectief van de deelnemers aan de workshop weergeven en dat een komende gevoeligheidsanalyse richting kan geven aan toekomstig modellerings- en schattingswerk. Deelnemers zijn meer gemotiveerd om kwantitatieve input te leveren voor het BDN als ze te horen krijgen dat het een visuele en kwantitatieve rechtvaardiging biedt voor hoe de aanbevolen beslissing wordt bepaald.
Bepalen en implementeren van grensoverschrijdende toewijzing van hulpbronnen
De aanbevolen toewijzingsoptie wordt gedefinieerd als de optie met de grootste verwachte tevredenheid van belanghebbenden, die wordt berekend op basis van de inputs en de structuur van het Bayesiaanse beslissingsnetwerk. Omdat er onzekerheid bestaat over de uitgelokte voorspellingen en tevredenheidsniveaus, voeren de analisten een gevoeligheidsanalyse uit om te onderzoeken of de aanbevolen toewijzing verandert afhankelijk van de set inputs die voor de analyse worden gebruikt. In het bijzonder voeren ze de analyse twee keer uit: een keer met behulp van de gemiddelde inputs en vervolgens een tweede keer op basis van alleen de input (van het individu) voor elke variabele die het gunstigst is voor de tegengestelde toewijzingsoptie (d.w.z. de optie met de laagste verwachte tevredenheid onder de gemiddelde inputs). Als de aanbeveling verandert na de tweede modelrun, dan gebruiken de analisten de resultaten van beide modelruns om de verwachte waarde van perfecte informatie te berekenen. Deze berekening vertegenwoordigt de verwachte procentuele toename in tevredenheid als de onzekerheden over de variabelen en relaties in het model volledig worden opgelost door verder onderzoek. Dit biedt een manier om de robuustheid van de aanbevolen toewijzing bij onzekerheid te controleren en kan leiden tot aanbevelingen voor verder onderzoek om de besluitvorming te verbeteren.
Sleutelfactoren
Het uitvoeren van de gevoeligheidsanalyse vereist expertise in multicriteria beslissingsanalyse, Bayesiaanse overtuigingsnetwerken en het berekenen van de verwachte waarde van perfecte informatie.
Geleerde les
Met gemiddelde input was de verwachte tevredenheid over de optimistische toewijzingsoptie 11% groter dan de status-quo toewijzing. Sommige deelnemers gaven aan dat lokale boeren en landbouwbelangen slecht vertegenwoordigd waren tijdens de workshop. Wanneer alleen de input van de landbouwvertegenwoordiger op de workshop werd gebruikt, bleef de optimistische toewijzing de voorkeursoptie met 10%. De status-quo toewijzing kreeg alleen de voorkeur wanneer de status-quo gunstige inputs werden gebruikt voor ten minste twee van de drie uiteindelijke doelstellingen. Dit geeft aan dat als er meer bewijs beschikbaar komt dat de gunstige inputs voor de status-quo toewijzing ondersteunt, dit de aanbeveling zou kunnen veranderen in het volgen van de status-quo. Als de onzekerheid over de effectiviteit van het beheer volledig wordt weggenomen door aanvullende informatie, kan de verwachte tevredenheid met maximaal 5% toenemen. Dit is de maximale verwachte waarde van het uitvoeren van verder onderzoek om het beslismodel te informeren.
Invloeden
Het gezamenlijke, participatieve proces leidde tot een betere betrokkenheid van belanghebbenden en maakte een frequentere communicatie tussen de autoriteiten van de twee beschermde gebieden mogelijk. Autoriteiten van elk park kwamen tot een gemeenschappelijk begrip van gedeelde doelstellingen, acties, externe factoren waar ze tenminste gedeeltelijk geen invloed op hadden, en hun verbanden met betrekking tot berenmanagement. Het project leverde een besluitvormingsanalyse-instrument op dat uitgebreid kan worden tot een adaptief berenmanagementprogramma. De autoriteiten leerden ook over gestructureerde besluitvorming als een participatief beslissingsanalytisch proces, waarvan ze erkenden dat het toegepast kan worden in andere projecten. De overeengekomen acties zullen naar verwachting bijdragen aan het verhogen van de draagkracht van bruine beren binnen en buiten het TB-gebied met >50%, het in stand houden van duurzame landbouw door kleine boerderijen te behouden en het minimaliseren van conflicten tussen groepen belanghebbenden. Tijdens het project hebben de Sloveense parkautoriteiten met succes gelobbyd voor een wetswijziging die de administratieve obstakels voor het verwijderen van beren uit het wild na verstoring van privé-eigendom vermindert. Het verminderen van deze administratieve last zal de publieke perceptie van het beheer van beschermde gebieden voor bruine beren in de TB-regio verbeteren.
Begunstigden
Instanties van beschermde gebieden; Groepen belanghebbenden: landbouworganisaties, lokale onderzoeksinstellingen, lokale toerismeorganisatie, lokale gemeenten.
Duurzame Ontwikkelingsdoelen
SDG 8 - Fatsoenlijk werk en economische groei
SDG 11 - Duurzame steden en gemeenschappen
SDG 15 - Leven op het land
Verhaal
De eendaagse workshop voor belanghebbenden in Mojstrana, Slovenië, was een belangrijk moment voor de grensoverschrijdende ecoregio Julische Alpen, omdat het de eerste keer was dat groepen belanghebbenden van beide zijden van de Italiaans-Sloveense grens samenkwamen om een specifiek probleem op het gebied van beheer van natuurlijke hulpbronnen en grensoverschrijdend natuurbehoud te bespreken. Hoewel er veel tijd werd besteed aan de besluitvormingsanalyse, waren er ook gelegenheden voor de 12 deelnemers om samen openlijk te praten over hun zorgen en wensen met betrekking tot berenbeheer in het TB-gebied. Een deelnemer vertelde hoe moeilijk het is om conflicten tussen beren en bergboeren te beheersen. Het is bijna onmogelijk om berenbestendige hekken te plaatsen vanwege het ruige terrein, dus om hun schapen te beschermen moeten de boeren personeel inhuren om hen te helpen de beren 24 uur per dag in de gaten te houden en af te schrikken. Ze hadden moeite om het nut in te zien van het bespreken van beslissingen over de toewijzing van de beschermde gebieden op de lange termijn, terwijl de belanghebbenden direct hulp nodig hebben bij het dagelijks omgaan met conflicten tussen mens en beer. De parkmanagers waren er echter van overtuigd dat het proces nuttig was en ze waren blij dat de workshop deze vertegenwoordigers bij elkaar had gebracht en deze zeer controversiële en complexe kwestie op een productieve manier had besproken. Ze erkenden dat de dagelijkse kwesties alleen kunnen worden aangepakt als er een goede grensoverschrijdende coördinatie is tussen zowel de beschermde gebieden als andere groepen belanghebbenden. De meeste deelnemers gaven in de vragenlijst van de workshop aan dat het gestructureerde besluitvormingsproces met succes zou kunnen worden toegepast om andere kwesties op het gebied van beheer en behoud van natuurlijke hulpbronnen in de Julische Alpen en daarbuiten aan te pakken.
In contact komen met medewerkers
Andere medewerkers
Brady Mattsson
Instituut voor Bosbouw, Universiteit voor Natuurlijke Hulpbronnen en Levenswetenschappen, Wenen O...
Andrej Arih
Nationaal park Triglav, Bled, Slovenië
Stefano Santi
Natuurpark Prealpi Giulie, Resia, Italië
Harald Vacik
Instituut voor Bosbouw, Universiteit voor Natuurlijke Hulpbronnen en Levenswetenschappen, Wenen O...
