Er werd een regelmatig biodiversiteitsmonitoringprogramma voor vegetatiebeoordeling, gerichte monitoring van plantensoorten, cameratraponderzoeken voor middelgrote/grote zoogdieren en indicatoren voor de gezondheid van het ecosysteem opgesteld om de resultaten te volgen en adaptieve acties mogelijk te maken. Het beheerplan plaatst monitoring centraal in de besluitvorming.

Jabal Shada werd in 2002 uitgeroepen tot Speciaal Natuurreservaat (IUCN-categorie Ia) na een verkennend onderzoek dat in 2001 werd uitgevoerd door de voormalige Nationale Commissie voor Behoud en Ontwikkeling van Wilde Dieren (NCWCD). Na de oprichting van het National Center for Wildlife (NCW) werd een nieuw beheerplan ontwikkeld (bedoeld om elke 5 jaar te worden bijgewerkt) dat biodiversiteitsbescherming integreert met lokale bestaansmiddelen ter ondersteuning van de Shadawi-koffieteelt, gemeenschapsontwikkeling, ecotoerisme en regelmatige biodiversiteitsmonitoring om het behoud op lange termijn van dit unieke ecosysteem in de bergen te garanderen. Jabal Shada werd ook geregistreerd in de werelddatabase van beschermde gebieden (WDPA).

Dit is om inheemse en lokale kennissystemen die van oudsher het duurzame gebruik en behoud van biodiversiteit in en rond het cascade-ecosysteem ondersteunen, nieuw leven in te blazen, te behouden en toe te passen. Deze kennissystemen zijn diep geworteld in eeuwenlange interactie met ecosystemen en bieden praktische, beproefde methoden om natuurlijke hulpbronnen te beheren op een manier die het ecologisch evenwicht in stand houdt. Door deze kennis te integreren met moderne natuurbeschermingswetenschap worden biodiversiteitsinspanningen meer cultureel respectvol, inclusief en effectief. Sri Lanka: De tankcascadesystemen (Elangawa) zijn eeuwenoude waterbeheerpraktijken die de aquatische biodiversiteit en de rijstteelt in droge gebieden ondersteunen.

• Dorpsoudsten en traditionele irrigatiebeheerders (Vel Vidane) wisten wanneer ze sluisdeuren moesten openen en sluiten op basis van de timing en het patroon van de moessonregens, niet op basis van vaste kalenders. Ze vertrouwen op subtiele signalen zoals de eerste roep van trekvogels, de bloei van bomen of de vochtigheid in de bodemlagen om beslissingen te nemen over het vrijgeven van water - praktijken die geworteld zijn in observatie, niet in technische handleidingen.
• Boeren onderhouden traditioneel begroeide bufferzones (Kattakaduwa) aan de stroomafwaartse rand van de tank om zouten te filteren, de waterkwaliteit te beschermen en de bodem gezond te houden. Deze praktijk werd in het verleden niet wetenschappelijk verklaard, maar de lokale gemeenschappen wisten dat het verwijderen van deze begroeide zones schadelijk was voor de gewassen en de waterkwaliteit.
• Lokale boeren weten intuïtief waar sediment bezinkt, hoe ze periodiek moeten baggeren en hoe ze slib kunnen hergebruiken om de bodemvruchtbaarheid te verbeteren. Dergelijke praktijken hebben geholpen om reservoirs eeuwenlang in stand te houden zonder formele hydrologische modellen.
• Gemeenschappen zien de aanwezigheid van vogels, vissen en reptielen in en rond de reservoirs als onderdeel van de gezondheid van het ecosysteem - sommigen vermijden zelfs het verstoren van nestplaatsen of oogsten alleen vis na de paaiperiode, zelfs zonder formele regels.

Een gezamenlijke aanpak waarbij lokale gemeenschappen en autoriteiten de verantwoordelijkheid en besluitvorming delen voor het beheer van natuurlijke hulpbronnen, zoals bossen, visserij of ESA's, helpt bij het vinden van een balans tussen natuurbehoud en de behoeften van de gemeenschap, verbetert de naleving, schept vertrouwen en zorgt voor duurzaamheid op de lange termijn.

In Wewalkele, een van de ESA's die als pilot fungeren, leven verschillende bedreigde diersoorten, waaronder de Thamba-laya (Labeo lankae), luipaard, viskat, olifant en Euraziatische otter. Onder de 125 plantensoorten groeit hoog en dicht riet (Calamus) in modderige, doornige bosjes. Omliggende dorpen oogsten Heen Wewal voor handwerk, vaak met niet-duurzame methoden die hun inkomen aanvullen.

Het Divisional Secretariat en de gemeenschap erkenden de waarde van Wewalkele's biodiversiteit en de opkomende bedreigingen en vormden in 2018 een Local Management Committee (LMC) om een Co-Management Plan te ontwikkelen. Het gebied werd sociaal geïnventariseerd en fysiek afgebakend om onteigening te voorkomen en de instandhoudingsdoelen te waarborgen.

Om niemand achter te laten, ondersteunde het project gemeenschappen om over te schakelen van niet-duurzame oogst naar groene banen - door het verbeteren van vaardigheden, het versterken van marktkoppelingen en het promoten van rietproducten met toegevoegde waarde. Er werden rietkwekerijen en herbeplantingsfaciliteiten opgezet om het levensonderhoud op lange termijn veilig te stellen. Sterke samenwerkingsverbanden tussen lokale overheden, gemeenschappen en het LMC zorgden voor het succes van de ESA. Wewalkele laat zien dat gemeenschappen, habitats en biodiversiteit naast elkaar kunnen bestaan en kunnen gedijen.

Er is een openbare database met milieubegrotingen en -uitgaven ontwikkeld om milieubegrotingen en -uitgaven (vanaf 2023) openbaar te maken. Dankzij de intuïtieve en visuele lay-out kunnen gebruikers bijhouden hoeveel elke provincie elk jaar heeft uitgegeven aan biodiversiteit. Dit heeft twee belangrijke gevolgen.

Ten eerste kunnen lokale overheden, doordat ze de database grondig moeten invullen, deze gebruiken als hulpmiddel om beter te begrijpen hoe ze hun eigen milieubegrotingen moeten ontwikkelen en welke categorieën moeten worden opgenomen.

Ten tweede bevordert de openbare database de verantwoordingsplicht en transparantie bij milieuplanning en -budgettering, waardoor overheden worden aangemoedigd om hun verantwoordelijkheden op het gebied van biodiversiteitsfinanciering onder het NRUF na te komen.

Er werd een permanent groot monsterperceel van 1 hectare (hm²) Cathaya argyrophylla met 25 vaste kwadraten aangelegd. Binnen elk boomkwadrant werden op de vier hoeken en in het midden struiksubplots (5 m × 5 m) geplaatst. Bovendien werd binnen elke struiksubplot een kruidachtige subplot (1 m × 1 m) uitgezet om de habitatmonitoring te vergemakkelijken.
Er werden prioritaire onderzoeksgebieden aangewezen in gebieden met relatief hoge concentraties van de natuurlijke verspreiding van Cathaya argyrophylla , en in deze gebieden werden 20 m × 20 m monitoring plots ingericht. Deze plots werden gebruikt om de gemeenschapsstructuur, natuurlijke regeneratie, soortendiversiteit, habitatomstandigheden, populatiestructuur en populatiedynamiek te onderzoeken. Alle monitoringgegevens werden systematisch opgeslagen, beheerd en statistisch geanalyseerd.

Het clusteren van boerderijen is een modaliteit die werd aangenomen voor het vestigen van nieuwe landbouwactiviteiten. Een landbouwcluster is een groep landbouweenheden die aan elkaar grenzen op één locatie. Dit was bedoeld om de vele obstakels te overwinnen waarmee individuele boeren te maken hebben, zoals hoge transportkosten, fluctuerende marktprijzen en een gebrek aan technische capaciteiten om problemen op te lossen die zich voordoen tijdens het gebruik van relatief nieuwe landbouwtechnologieën.

De landbouwclusters in de gemeenten Al Za'atari en Al Serhan in het gouvernement Al Mafraq (Noord-Jordanië) bestaan uit 58 landbouweenheden die aan elkaar grenzen op twee locaties met een totale oppervlakte van ongeveer 60.000 m². Deze opzet maakt het mogelijk om de producten van alle boeren tegelijk te verkopen aan grote zakelijke afnemers, waardoor de transportkosten dalen en alle onderdelen van de boerderij dezelfde kwaliteit producten krijgen.

De landbouweenheden zijn kassen die zijn uitgerust met interne bodemloze kweeksystemen en worden aangedreven door zonne-energie, terwijl de producten worden verkocht via een spin-off bedrijf, genoemd naar het project (Smart DESERT Company). Alle boeren volgen dezelfde werkstappen en de omstandigheden worden zo goed mogelijk gecontroleerd.

Kassen zijn uitgerust met interne systemen voor bodemloze kweeksystemen die volledig functioneel zijn en verschillende gewassen produceren. Een dergelijk systeem maakt het mogelijk om retour irrigatiewater op te vangen in bassins, zodat dit water kan circuleren om de omliggende bomen en een open teeltperceel te irrigeren.

De ontwikkeling van een markt voor groene obligaties in Zambia is verankerd in de activiteiten van de Green Finance Mainstream Working Group, die financiële regelgevers, standaardiseringsinstanties, ontwikkelingspartners en andere belangrijke instellingen samenbrengt met als doel groene financiering te mainstreamen in het financiële landschap van Zambia. Leden zijn onder andere de Bank of Zambia, de SEC en de Pensions and Insurance Authority (PIA). Daarnaast heeft de werkgroep strategische deelname van het Ministerie van Groene Economie en Milieu, het Ministerie van Financiën en Nationale Planning, het Zambiaanse Instituut van Registeraccountants en het Wereld Natuur Fonds (WWF) Zambia.

De oprichting van de werkgroep bood een regelmatig platform voor samenwerking tussen regelgevende instanties, overheidsinstanties en deskundigen, waardoor een gunstig klimaat ontstond voor de ontwikkeling en effectieve implementatie van groene financieringsoplossingen. Veel van deze oplossingen zijn multidisciplinair van aard, van wettelijke vereisten tot technische expertise, en hadden mogelijk niet ontwikkeld kunnen worden zonder deze gezamenlijke inspanning.

De legitimiteit en duurzaamheid van de zeehond opbouwen door het te integreren in een multisectoraal samenwerkingsecosysteem tussen wetenschap, bedrijfsleven, maatschappelijke organisaties en overheden.

Zonder een laboratorium om genetische analyses uit te voeren of bedrijven die zich bij het initiatief willen aansluiten, kan er geen zeehond bestaan. Daarom moet al het werk in samenwerking gebeuren. Hoewel het niet noodzakelijk is dat overheidsinstanties het keurmerk onderschrijven, is het wel aan te raden om een hartelijke relatie te onderhouden, hen op de hoogte te houden van de voortgang en hen uit te nodigen om aanwezig te zijn en hun stem te laten horen op promotie-evenementen. De deelname van maatschappelijke en wetenschappelijke organisaties is nodig om de geloofwaardigheid van het label te versterken.

Sparśa in Nepal dient als pilot-onderneming, maar de ambitie van NIDISI reikt veel verder dan één land. Jaren van netwerken met mensen uit de praktijk, academici, sociale ondernemers en NGO's lieten ons zien dat veel projecten in het Zuiden werken met natuurlijke vezels - banaan, sisal, waterhyacint, bamboe - maar dat de meeste voor dezelfde uitdagingen staan: hoe vezels efficiënt te verwerken, productkwaliteit te garanderen, markttoegang te garanderen en financieel duurzame sociale ondernemingen op te bouwen. Om dit aan te pakken hebben we het Sparśa Blueprint Project gelanceerd, dat een wereldwijde gemeenschap creëert voor het delen van kennis over de productie van composteerbare onderleggers.

De Blueprint is de plek waar Sparśa's technische expertise, R&D en sociale bedrijfslessen worden opengesteld voor navolging. Het documenteert CAD-bestanden van machines, inkoopstrategieën, financiële planningsmodellen en benaderingen, maar creëert ook ruimte voor dialoog en co-creatie. Door projecten over de hele wereld met elkaar te verbinden, kunnen lokale vernieuwers van elkaar leren en het model aanpassen aan hun eigen context en vezelplant.

Eerste bouwsteen van Journey of Community Building: Creating a Globally Adaptable Blueprint Model for Fibre Pad Manufacturing - zal in september 2025 worden gepubliceerd op het PANORAMA platform, en een volledige pagina met oplossingen zal volgen in november 2025. Daar zullen we de opgebouwde ervaring van jaren van netwerken bouwen op verschillende continenten delen, inclusief inzichten uit samenwerkingen met grassroots ondernemers, academische partners zoals Stanford University's Prakash Lab en LGP2 van het Grenoble INP-Pagora, NGO's en lokale overheden. Deze schaalvergroting van ons project zal dienen als de poort voor replicatie, om anderen te helpen hun eigen vezelgebaseerde padondernemingen op te zetten.