De afgelopen 60 jaar heeft een groot aantal houders van rechten in Colombia duurzaam beheer en behoud van biodiversiteit van hun gebieden buiten de beschermde gebieden gestimuleerd, ook al worden hun inspanningen voor behoud niet erkend als belangrijke elementen van een klimaatslimme landplanning en krijgen ze weinig steun van de overheid.

Het overkoepelende doel van het project is het versterken en zichtbaar maken van de cultureel rijke en sociaal diverse initiatieven voor behoud en duurzame productie die verschillende Colombiaanse actoren uitvoeren, als bijdrage aan duurzame ontwikkeling die het natuurlijke erfgoed van het land niet verarmt.

Omdat hun identificatie als Other Effective Area-Based Conservation Measures (OECM) een kans is om die inspanningen zichtbaar te maken, werken Resnatur en partners al enkele jaren aan het aanpassen van de OECM-identificatiecriteria aan de Colombiaanse context, samen met 27 initiatieven, volgens het internationale kader.

Dit project draagt bij aan de implementatie in Colombia van Besluit 14/8 van 2018 van het Verdrag inzake Biologische Diversiteit dat "Partijenaanmoedigt en anderen uitnodigt om, in samenwerking met inheemse volkeren en lokale gemeenschappen, ... ...advies over OECM's toe te passen"; ... "OECM's en hun diverse opties binnen hun jurisdictie identificeren".

Een methode om plasticvervuiling en organisch materiaal in de oceaan tegen te gaan.

programma dat is opgezet om bij te dragen aan duurzame ontwikkeling en om
de capaciteit van regeringen te versterken om het verkeer van mensen beter te controleren en zo
het milieu.

De afgelopen 10 jaar hebben we ons gericht op het beoordelen van de staat van instandhouding van inheemse soorten en hun rehabilitatie in het wild. We hebben ons veel moeite getroost om het gebied te behouden en plannen te maken voor duurzaamheid. Het belangrijkste dat mijn team en ik hebben bereikt, is dat de omringende gemeenschap, gebruikers van hulpbronnen, onderzoekers en besluitvormers, zowel ter plekke als bij de overheid weg van de plek, de particuliere sector en studenten zelfs het publiek alles kunnen vernietigen wat we in de afgelopen jaren hebben opgebouwd als gevolg van hun onwetendheid over wat we doen en het belang ervan voor ons en hen. Informatieverspreiding is een extern beschermingsschild om de duurzaamheid van de activiteiten op de locatie te garanderen. Voortdurende trainings- en bewustmakingsactiviteiten moeten plaatsvinden in het doelgebied en in het hele land om vernietiging door onwetendheid te voorkomen. Ook het niet documenteren van de traditionele kennis die de lokale gemeenschap heeft geërfd is uiterst gevaarlijk en het verlies ervan is een verspilling van rijkdom die de staat en de wereld enorme bedragen zal kosten om opnieuw te ontdekken.

Onderwijs, bewustwording en documentatie zouden de huidige en toekomstige druk kunnen verminderen en de impact en de kosten van herstel kunnen beperken.

Het kiezen van een 'complexe-systeembenadering' betekende het mobiliseren van alle belanghebbenden in het olifantengebied rond een gemeenschappelijke visie - het behoud van de Gourma-olifanten, een nationaal en internationaal erfgoed. Dit betekende het houden van workshops met alle betrokkenen (overheid en technische diensten, toerisme-industrie, scholen, projecten, programma's en NGO's die in het gebied actief zijn) om hun perspectieven te begrijpen en impactvolle materialen en activiteiten te ontwerpen (waaronder een scholenprogramma). Het betekende ook het inschakelen en coördineren van de steun van andere instellingen in het land (bijv. buitenlandse ambassades, MINUSMA, UNDP).

Op nationaal niveau betekende dit onder andere samenwerken met de overheid om een beheerplan voor olifanten op te stellen, een gemengde (boswachter-militair) antistroperij-eenheid op te zetten en deskundige antistroperijtrainers uit Chengeta W. in te schakelen, en een nieuw beschermd gebied te creëren dat de hele migratieroute van olifanten beslaat, met behulp van een biosfeerreservaatmodel. Multi-use zones worden bestuurd door lokale CBNRM-conventies met boswachters die indien nodig voor aanvullende handhaving zorgen, waardoor de systemen van de gemeenschap worden versterkt. Op deze manier worden de belangen van de overheid en de gemeenschap op één lijn gebracht, zodat ze elkaar wederzijds versterken en een kosteneffectieve aanpak voor het beheer van het reservaat bieden. Deze top-down benadering vormt een aanvulling op de bottom-up benadering van gemeenschapsbetrokkenheid.

Deze methodologie voor kwetsbaarheidsbeoordeling maakt het mogelijk om natuurgebaseerde oplossingen nauwkeurig af te stemmen op kritieke behoeften in steden en bevolkingsgroepen. Er wordt specifiek aandacht besteed aan het genderaspect om ervoor te zorgen dat bij de aanpassingsmaatregelen rekening wordt gehouden met het feit dat de klimaatverandering een ander effect heeft op vrouwen dan op mannen, gezien hun verschillende rol in de samenleving. De kwetsbaarheidsstudies maken het mogelijk om de gebieden met het grootste risico op weersgerelateerde gebeurtenissen (zoals aardverschuivingen, overstromingen, enz.) te identificeren op basis van de blootstelling, de gevoeligheid en het aanpassingsvermogen van het geanalyseerde gebied. Ze worden uitgevoerd door middel van participatieve processen met gemeenschappen en belangrijke belanghebbenden en klimaatscenario's die tegelijkertijd klimatologische, milieu- en sociaaleconomische variabelen integreren. De analyse maakt het ook mogelijk om een inschatting te maken van het risico op verlies van ecosysteemdiensten en dus van de potentiële behoeften aan aanpassing aan klimaatverandering. Deze oefening vormt de basis voor het ontwerpen en implementeren van op de natuur gebaseerde oplossingen om de veerkracht van gemeenschappen in stedelijke en randstedelijke systemen te versterken. Tot slot bouwt dit proces een gevoel van mede-eigenaarschap en relaties op voor partnerschappen om het project uit te voeren.

Zonder twijfel dragen stenen getijdenstuwen bij aan de mariene biodiversiteit. In vergelijking met intergetijdengebieden zonder stenen getijdenstuwen, hebben gebieden met stenen getijdenstuwen diverse mariene soorten.

Zodra stenen getijdenstuwen worden verlaten, wordt er minder vis gevangen. Als de aandacht van de lokale bevolking verschuift naar de destructieve moderne visserij, verdwijnen ook alle aspecten die te maken hebben met culturele diversiteit. Om kustgemeenschappen duurzaam te houden, mogen ze hun bioculturele diversiteit niet verliezen; stenen getijdenstuwen kunnen ook dienen als een icoon van deze diversiteit. Het UNESCO UNITWIN universitair netwerk onderzoekt en bestudeert hoe stenen getijdenstuwen de bioculturele diversiteit kunnen beschermen.

Stenen getijdenstuwen zijn het meest kwetsbaar voor wereldwijde klimaatverandering. Recente veldonderzoeken en waarnemingen van deelnemers tonen aan dat veel stenen getijdenstuwen zijn verlaten of gewoon kapot zijn, voornamelijk als gevolg van veranderingen in het oceaanmilieu. Als de zeespiegel meer dan 1 meter stijgt, kunnen alle stenen getijdenstuwen op aarde niet meer functioneren als vistuig. Als ze eenmaal zijn vernield door stormen of hoge golven, kunnen sommige kustgemeenschappen het zich niet veroorloven om ze te repareren, waardoor ze gewoon in de steek worden gelaten.Over de hele wereld dreigt het cultureel erfgoed onder water van stenen getijdenstuwen te verdwijnen, zowel als cultureel erfgoed als traditioneel vistuig. Om hun kwetsbaarheid goed te begrijpen, is er een beoordeling uitgevoerd van de getijdenveranderingen op lange termijn rond stenen getijdenstuwen, is de kusterosie gemeten waarmee ze te maken hebben en is de impact gemonitord van tyfoons of hoge golven die stenen getijdenstuwen vernietigen, soms met behulp van teledetectiegegevens.

Het onderwatercultuurerfgoed van stenen getijdenstuwen is oorspronkelijk ontstaan als een lokaal vismechanisme. De processen zijn gebaseerd op een rijke lokale traditionele ecologische kennis, die door leden van de lokale kustgemeenschappen is ingebracht. Traditioneel gebruikten lokale gemeenschappen stenen getijdenstuwen twee keer per maand tijdens springtij; een gewoonte die overbevissing door de lokale bevolking heeft voorkomen. Bij vloed fungeerden ze soms als visvijvers.

De traditionele ecologische kennis, bijvoorbeeld over periodes waarin niet gevist wordt en over visserijgerelateerde rituele activiteiten zoals ceremonies voor het openen van het strand, wordt op grote schaal waargenomen in kustgemeenschappen, maar verdwijnt snel voordat het goed is vastgelegd door antropologen of archeologen. Omdat stenen getijdenstuwen gemakkelijk kapot gaan door tyfoons of hoge golven, zijn frequente herstelwerkzaamheden onder leiding van de gemeenschap op basis van traditionele kennis absoluut noodzakelijk. Als stenen getijdenstuwen echter worden afgeschaft, zullen zowel de gemeenschapsgeest als de traditionele ecologische kennis uitsterven.