De resultaten van onze demonstratiemodellen geven ons aanbevelingen om het nationale overheidsbeleid te verbeteren en overheidsinstanties te versterken. De onderdelen van dit programma zijn:

1. Identificatie van problemen en potentiële oplossingen. We voeren participatief onderzoek uit waarbij zowel experts als lokale kennis worden betrokken.

2. Evaluatie van de werkomgeving. We ontwikkelen een stakeholderkaart en een beoordeling om de politieke context te bepalen en belangrijke bondgenoten te identificeren, waaronder onze gemeenschapspartners.

3. Weontwerpen een plan (strategieën en acties) dat is afgestemd op nationale doelen en internationale overeenkomsten, waarbij we gebruik maken van de best beschikbare informatie.

4. Uitvoering van het werkplan. We implementeren en evalueren onze activiteiten en strategieën om ervoor te zorgen dat onze impact het overheidsbeleid en instanties versterkt.

Op dit moment hebben we vijf strategieën: capaciteitsopbouw voor duurzame visserij en aquacultuur; het instellen van de Nationale Prijs voor Duurzame Visserij en Aquacultuur; het versterken van publieke participatie in visserijbeheer en onderzoek; en het afstemmen van lokale acties op internationale overeenkomsten en instrumenten (Aichi Goals, SDG14, en FAO SSF Guidelines).

Door enquêtes uit te voeren onder toeristen of bewoners ontstaat inzicht in lokale problemen, zoals afvalbeheer, kustontwikkeling en het gebruik van ecosysteemdiensten. Bovendien kan de betalingsbereidheid (WTP) voor natuurbehoud worden vastgesteld door middel van keuze-experimenten. Waardering van prioritaire ecosysteemgoederen en -diensten, ook op andere manieren dan WTP, worden gecombineerd om te komen tot een schatting van de Totale Economische Waarde (TEV) volgens het TEEB-raamwerk. De resultaten worden gebruikt in toepassingen zoals scenario's, waardekaarten en beslissingsondersteunende systemen.

In samenwerking met vissers en belangrijke lokale belanghebbenden ontwerpen, implementeren en monitoren we zeereservaten om het herstel van de visserij en mariene ecosystemen te bevorderen, zowel binnen als buiten de reservaten. Deze bouwsteen heeft drie takken:

1. Ontwerp. We houden workshops met gebruikers van de hulpbronnen om de theorie van de zeereservaten te presenteren en om de kaart van gebruiksmogelijkheden en ecosystemen te ontwerpen. Vervolgens voeren we acceptatie- en kostenanalyses uit. We definiëren de doelstellingen van de reservaten, selecteren de beste locaties om aan deze doelstellingen te voldoen en definiëren ten slotte operationele procedures, financiële duurzaamheidsplannen en formele overeenkomsten met de coöperaties.

2. Monitoring en evaluatie. We selecteren indicatoren en controlemethodes om de gegevens te verzamelen. Vervolgens trainen we de gemeenschap in de monitoringtechnieken zodat ze gegevens kunnen verzamelen, de voortgang kunnen evalueren en zich kunnen inzetten voor het proces.

3. Beheer. We ondersteunen onze gemeenschapspartners bij al het papierwerk om het reservaat officieel te maken en bij het uitwerken en verfijnen van operationele plannen voor het succes en adaptief beheer van het reservaat.

We hebben 79.500 hectare zeegebied beschermd, meer dan 300 soorten gemonitord en 100 Mexicaanse vissers (waaronder 18 vrouwen) opgeleid in onderzeese en oceanografische monitoringtechnieken.

Onderzoek naar de effectiviteit van herstelmethoden is van onschatbare waarde gebleken voor de aanpak van het probleem van duindegradatie in Nieuw-Zeeland. Deze informatie heeft door de gemeenschap geleide projecten geholpen bij zowel het ontwerp als de uitvoering van initiatieven. Het werken op basis van een gedegen kennisbasis is belangrijk voor alle herstelprojecten, maar is vooral van cruciaal belang voor projecten op gemeenschapsbasis waarbij de vrijwillige inzet groot is. Deze kennis vergroot niet alleen de kans op succes vanuit restauratie-ecologisch oogpunt, maar ook het vertrouwen van de deelnemers in wat ze proberen te doen. De implementatie van deze bouwsteen is grotendeels afhankelijk van professionele inbreng in de problemen die worden aangepakt. In Nieuw-Zeeland is veel onderzoek gedaan naar het succes van methoden voor het herstel van duinecosystemen met behulp van inheemse soorten. Dit omvat aspecten zoals methoden voor zaadverzameling, vermeerdering en herintroductie van duinplantsoorten op verschillende locaties en voor effectief beheer van herstellocaties met betrekking tot bedreigingen zoals onkruid en fysieke verstoring. Belangrijk is dat deze studies technieken hebben geïdentificeerd die praktisch en effectief zijn voor het bereiken van biodiversiteitsdoelen.

De 'buy-in' van de gemeenschap voor herstelactiviteiten is vooral belangrijk in het geval van duinen, aangezien er veel menselijke bedreigingen zijn voor duinhabitats. Het aanmoedigen van een gevoel van eigenaarschap binnen niet alleen de lokale gemeenschap, maar ook de bredere strandgangersgemeenschap, is de belangrijkste strategie die wordt gebruikt. Dit kan worden bereikt door bewustmaking met als doel de visie voor het kustpark te socialiseren, wat op zijn beurt het potentieel heeft om beheersproblemen te verminderen. Het is ook nuttig om de mate van steun voor voorgestelde ingrepen rechtstreeks te peilen, idealiter als onderdeel van de beheerplanning.

Milieubescherming is nauw verbonden met het overleven en de ontwikkeling van de mens. Het is de basis van economische en sociale ontwikkeling en stabiliteit, en ook een belangrijke beperkende factor. Het is nooit eenvoudig om een evenwicht te vinden tussen behoud en ontwikkeling. De traditionele middelen van bestaan in het Wudalianchi-gebied bestonden uit landbouw, massatoerisme en industriële productie, die allemaal een negatieve invloed hadden op het milieu. Het Beheerscomité maakte een wetenschappelijke en redelijke planning en heeft zich ingespannen om de transformatie van de industrie te begeleiden en aan te moedigen: van traditionele landbouw naar biologische landbouw, van toeristische landbouw, van massatoerisme naar ecotoerisme, er werd een industrieterrein aangelegd om voornamelijk minerale grondstoffen te verwerken, karakteristieke landbouw- en nevenproducten en dierlijke producten te maken, van traditionele productie naar intensieve verwerking, aangevuld met groene voedselverwerking, opslag en logistiek. Met de hulp van de overheid en het Management Committee transformeerden de lokale bewoners van vervuilende industrieën naar bedrijven met een lage impact op het milieu.

Wudalianchi Geological Park heeft een oppervlakte van 1.060 vierkante kilometer. In het gebied liggen een stad, twee boerderijen, een township, een bosboerderij, drie militaire boerderijen en enkele dorpen, met in totaal 56.730 inwoners. Het goede beheer van het geologische park is niet alleen afhankelijk van het toezicht van de overheid, de uitvoering van het beheercomité en de medewerking van de plaatselijke bewoners, maar ook van externe steun. Daarom heeft het Wudalianchi Geologisch Park contact gezocht met verschillende binnenlandse en internationale onderzoeksinstituten, hogescholen en universiteiten en andere belanghebbenden om onderzoeksprojecten, samenwerking en promotieactiviteiten uit te voeren. De doelen zijn: 1) de onderzoeks- en implementatiecapaciteiten van het geologische park verbeteren; 2) leren en ervaringen uitwisselen op het gebied van beheer/ontwikkeling/onderzoek; 3) externe capaciteit benutten om meer te bereiken voor de beste bescherming van het geologische park, rekening houdend met de duurzame ontwikkeling van de lokale gemeenschappen.