De Micronesia Challenge omvat 5 jurisdicties, duizenden eilanden en meer dan 650.000 mensen die 12 verschillende talen spreken. Veel belangrijke partners (zie hierboven) werken samen aan de Micronesia Challenge om een gezamenlijke inzet in de hele regio te ondersteunen en te implementeren. Het gebruik van de gedeelde regionale en culturele identiteit van Micronesië is een krachtige manier geweest om duurzame partnerschappen te creëren tussen lokale en basisorganisaties om ervaringen uit te wisselen en een gevoel van een gemeenschappelijk doel te krijgen. Bovendien trekt de betrouwbare en vastberaden inzet van de hoogste politieke leiders internationale partners aan om tijd en middelen te investeren in het opbouwen van nieuwe relaties, omdat investeerders en partners weten dat natuurbehoud de volledige steun heeft van het politieke leiderschap.

Wanneer een planner een plannings- of bestemmingsplantaak uitvoert, heeft hij zelden toegang tot alle informatie of kennis die hij voor het hele plangebied zou willen hebben. Of het nu gaat om meer consistente ecologische gegevens over het hele plangebied of een completer begrip van het volledige scala aan sociale en economische informatie, een planner staat vaak voor de volgende keuzes:

1. Wachten tot ze meer gegevens hebben (met als uiteindelijk doel het verzamelen van 'perfecte' informatie over alle vereiste datasets); of
2. Werken met de beste beschikbare wetenschappelijke kennis en accepteren dat deze weliswaar niet perfect is, maar wel toereikend op voorwaarde dat de tekortkomingen van de gegevens worden begrepen (door de planners en de besluitvormers) en duidelijk worden uitgelegd aan het publiek en de besluitvormers. Onvoldoende kennis over mariene ecosystemen kan de vaststelling van zinvolle doelstellingen of wenselijke resultaten bij de planning in de weg staan. David Suzuki vroeg zich in 2002 af hoe we effectief kunnen plannen en beheren als "... tot op heden alles wat we daadwerkelijk hebben geïdentificeerd ... ongeveer 10-20% van alle levende wezens is", en "... we zo'n slechte inventaris hebben van de bestanddelen en een vrijwel nutteloze blauwdruk van hoe alle componenten op elkaar inwerken?

De resultaten van onze demonstratiemodellen geven ons aanbevelingen om het nationale overheidsbeleid te verbeteren en overheidsinstanties te versterken. De onderdelen van dit programma zijn:

1. Identificatie van problemen en potentiële oplossingen. We voeren participatief onderzoek uit waarbij zowel experts als lokale kennis worden betrokken.

2. Evaluatie van de werkomgeving. We ontwikkelen een stakeholderkaart en een beoordeling om de politieke context te bepalen en belangrijke bondgenoten te identificeren, waaronder onze gemeenschapspartners.

3. Weontwerpen een plan (strategieën en acties) dat is afgestemd op nationale doelen en internationale overeenkomsten, waarbij we gebruik maken van de best beschikbare informatie.

4. Uitvoering van het werkplan. We implementeren en evalueren onze activiteiten en strategieën om ervoor te zorgen dat onze impact het overheidsbeleid en instanties versterkt.

Op dit moment hebben we vijf strategieën: capaciteitsopbouw voor duurzame visserij en aquacultuur; het instellen van de Nationale Prijs voor Duurzame Visserij en Aquacultuur; het versterken van publieke participatie in visserijbeheer en onderzoek; en het afstemmen van lokale acties op internationale overeenkomsten en instrumenten (Aichi Goals, SDG14, en FAO SSF Guidelines).

Wudalianchi Geological Park heeft een oppervlakte van 1.060 vierkante kilometer. In het gebied liggen een stad, twee boerderijen, een township, een bosboerderij, drie militaire boerderijen en enkele dorpen, met in totaal 56.730 inwoners. Het goede beheer van het geologische park is niet alleen afhankelijk van het toezicht van de overheid, de uitvoering van het beheercomité en de medewerking van de plaatselijke bewoners, maar ook van externe steun. Daarom heeft het Wudalianchi Geologisch Park contact gezocht met verschillende binnenlandse en internationale onderzoeksinstituten, hogescholen en universiteiten en andere belanghebbenden om onderzoeksprojecten, samenwerking en promotieactiviteiten uit te voeren. De doelen zijn: 1) de onderzoeks- en implementatiecapaciteiten van het geologische park verbeteren; 2) leren en ervaringen uitwisselen op het gebied van beheer/ontwikkeling/onderzoek; 3) externe capaciteit benutten om meer te bereiken voor de beste bescherming van het geologische park, rekening houdend met de duurzame ontwikkeling van de lokale gemeenschappen.

Zodra beschermde gebieden en Business Mentors aan elkaar gekoppeld zijn, worden ze samengebracht in een 10-daags trainingsprogramma in een inspirerende en relevante omgeving van een beschermd gebied. Het doel hiervan is om: relaties op te bouwen tussen Business Mentors en managers van beschermde gebieden die een effectieve voortdurende mentoring en samenwerking mogelijk maken; zakelijke en leiderschapsvaardigheden te ontwikkelen die managers van beschermde gebieden in staat stellen om beter te presteren in hun rol en het beschermde gebied effectiever te beheren; een duidelijk actieplan op te stellen voor het verbeteren van de effectiviteit van het beheer; een mogelijkheid te bieden voor netwerken tussen Afrikaanse beschermde gebieden; en een gedeeld begrip op te bouwen van het belang van effectieve beschermde gebieden, en de mogelijke impact van zakelijke beslissingen. Na de residentiële training werken de beschermde gebieden en hun mentoren minstens 12 maanden samen in een mentor-mentee relatie. Vanaf dit punt wordt mentorschap meestal op afstand uitgevoerd, hoewel mentoren soms hun gebied bezoeken om de uitrol van bedrijfsplanningsactiviteiten te ondersteunen.

Door de principes van eerlijke handel en inclusief zakendoen toe te passen, creëren we efficiënte, op gemeenschappen gebaseerde toeleveringsketens voor grondstoffen (plastic en zeewier carrageen) die in overvloed beschikbaar zijn. We koppelen deze grondstoffen aan beschermingsacties die plasticvervuiling verminderen en kustecosystemen herstellen. Het verhogen van de inkomsten uit deze grondstoffen vermindert de afhankelijkheid van visserij, waardoor gemeenschappen grotere no-take zones kunnen instellen om de visvoorraden aan te vullen.