Isar-plan: Verbetering van hoogwaterbescherming en recreatiemogelijkheden door herinrichting van de Isar

De samenwerking tussen alle belanghebbenden die betrokken waren bij het Isar-plan was uitstekend en een belangrijke succesfactor voor het project. De dialoog met en de betrokkenheid van belanghebbenden was soms inderdaad een uitdaging, met controversiële discussies en een publieke ruzie waarbij sterke campagnes werden gevoerd. Het conflict ontstond nadat twee bijna tegengestelde ontwerpen de 1e en 2e prijs hadden gewonnen. De belangrijkste kwestie in dit geval is het feit dat er binnen een overvolle stedelijke sector beperkingen zijn met betrekking tot wat nodig is voor overstromingsbeheer. Een volledige EbA-oplossing, d.w.z. totale renaturalisatie, zou waarschijnlijk niet voldoende bescherming tegen overstromingen bieden in deze specifieke 1,6 km in vergelijking met de rest van de 8 km. Het 1e ontwerp hield hier rekening mee, terwijl het 2e ontwerp meer naturalisatie promootte. Het publiek was in tweeën verdeeld over de twee ontwerpen. Er werd een slim compromis bereikt tussen de twee ontwerpen, wat laat zien dat goede bemiddeling en samenwerking noodzakelijk zijn.

Het ontwerp van ruwe hellingen bevordert de natuurlijke ontwikkeling van het rivierregime. Met hun poelen, stenen rotstrappen en de stroomafwaarts gelegen grindbanken en grindsteeneilanden hebben ze een belangrijke ecologische functie en dragen ze bij aan de algehele morfologische ontwikkeling van de rivierbedding. Ze vormen ook een aantrekkelijke plek voor recreatie. Dynamisch ontwikkelende oevers zijn een bijzonder kenmerk van de natuurlijke rivier, die verandert en zich terugtrekt bij hoge waterstanden en overstromingen. Om erosie in de toekomst te voorkomen, zijn er om veiligheidsredenen echter beschermingsmaatregelen aan de achterkant geïmplementeerd. In de binnenstad had het Isarplan te maken met verschillende beperkingen voor de ontwikkeling van de rivier vanwege de bestaande infrastructuur, en met de controversiële publieke discussies over twee concurrerende herstelontwerpen (zie hierboven). Er werd een slim compromis tussen de twee ontwerpen bereikt met versterkingen onder de grond en bedekt met vegetatie om een natuurlijk uiterlijk te creëren.

De overstroming toonde aan dat gebieden zonder grasmat erosieschade opliepen. De beste bescherming was te vinden waar de technische oeverbeschermingsmaatregelen werden aangevuld met de aanplant van wilgen of graszoden. Vooral de dunne wilgenstaven die na elke twee tot drie jaar terugsnoeien ontstaan, bieden een uitzonderlijk goed houvast. Bovendien zijn veel van de nieuwe structuren die zijn ontstaan als gevolg van de overstromingsschade, zoals poelen, dalen en grindbanken, nu verbonden met de rivier de Isar, afhankelijk van de afvoer, en bieden ze habitats voor jonge vissen en macro-invertebraten. Tegelijkertijd wordt het biotoopkarakter van deze gebieden versterkt doordat er dood hout achterblijft na overstromingen. Deze kleine biotopen werden onderhouden en beschermd met graszoden en wilgen. Op de oppervlakken die door overstromingen werden blootgelegd, ontwikkelden zich in het daaropvolgende jaar dunne, maar rijk bloeiende grasgemeenschappen met een hoge ecologische waarde.