Op aangetaste, steile plekken ontstaan bij hevige regenval gemakkelijk rillen die zich uiteindelijk uitbreiden tot geulen. Vaak wordt het gebied voor het planten van jaarlijkse regengewassen doorkruist door geulen. De bouw van dammen is noodzakelijk om erosie te beheersen en voedingsstoffen, slib en vocht op te vangen. Voor de bouw van dammen kan zowel levend als dood materiaal worden gebruikt. Verder moeten dammen worden versterkt door struiken en bomen langs de geulen te planten. Aangezien de geulen meestal boven het geplande perceel ontstaan, moet ook dit gebied in aanmerking worden genomen. Voor levend materiaal wordt aanbevolen om fruitbomen en struiken te planten. Investeren in het dichten van geulen en dammen is lonend omdat het in de toekomst wat opbrengst en inkomen kan genereren. Levend materiaal trekt echter ook vee aan; daarom moet het gebied misschien omheind worden.

Intercropping is een planttechniek waarbij twee of meer gewassen tegelijkertijd op hetzelfde veld worden verbouwd. Intercropping zal resulteren in een hogere opbrengst omdat de planten de beschikbare ruimte en voedingsstoffen efficiënter gebruiken en elkaar helpen om zich te ontwikkelen. De geassocieerde gewassen moeten tot verschillende plantenfamilies behoren, zodat ze niet dezelfde plagen en ziekten delen en verschillende eisen stellen aan de vruchtbaarheid van de bodem en voedingsstoffen en deze uit verschillende horizonten van de bodem halen. Intercropping creëert biodiversiteit, wat nuttige en roofinsecten aantrekt. Als de bloei toeneemt, bevordert intercropping ook bestuivende insecten en dus de bijenteelt.

Er zijn drie basisclassificaties voor intercropping: a) gemengde teelten, waarbij verschillende compatibele planten samen worden geplant zonder vaste indeling (bijv. maïs samen geplant met bonen); b) rijteelten of alley cropping, waarbij verschillende gewassen naast elkaar in rijen worden geplant (bijv.c) tijdelijke intercropping, waarbij een langzaam groeiend gewas samen wordt geplant met een sneller groeiend gewas dat eerder wordt geoogst, zodat het langzaam groeiende gewas vervolgens het hele plantgebied in beslag kan nemen (bijv. aardappelen en pompoenen).

Irrigatie door middel van zwaartekracht (groef- of oppervlakteirrigatie) is de belangrijkste irrigatietechniek die in Tadzjikistan wordt gebruikt voor eenjarige gewassen. Om erosie te voorkomen moet de irrigatie worden uitgevoerd door middel van voren die licht hellende hoogtelijnen volgen. De watertoevoer moet langzaam zijn, zodat het water beter in de bodem kan infiltreren en het risico op erosie langs de irrigatiegroef afneemt. Bovendien moeten maatregelen worden genomen om irrigatie door zwaartekracht effectiever te maken, bijvoorbeeld door irrigatiekanalen te bekleden met plastic folie om waterverlies door infiltratie te beperken of door het water via plastic buizen over de voren te verdelen voor een homogene verdeling.

Er moet speciale aandacht worden besteed aan het vermijden van te veel water; overtollig water moet goed worden afgevoerd omdat het bodemerosie kan veroorzaken, geulen kan vormen of ongedierte kan aantrekken.

In een irrigatiesysteem met zwaartekracht is het cruciaal om het bodemoppervlak tussen de voren te breken om haarvaten te vernietigen en zo de vochtigheid te behouden.

Meer geavanceerde en efficiënte irrigatietechnieken zoals druppel- en sproei-irrigatie zijn in de meeste gevallen economisch niet haalbaar bij eenjarige geïrrigeerde gewassen.

Contourploegen moet worden toegepast op gebieden met steile hellingen. Het land wordt loodrecht op de helling geploegd, langs contourlijnen die rond het bouwland lopen. Contourlijnen bevorderen de infiltratie van regenwater omdat de waterafvoer wordt gestopt. Het risico op bodemerosie en de vorming van geulen wordt dus verminderd en de beschikbaarheid van water voor de eenjarige gewassen wordt vergroot. Het bodembehoudende effect van hoogtelijnen kan worden versterkt door er grasstroken, struiken of hagen langs te planten.

Vanwege de grote kuddes vee is omheining vaak noodzakelijk voor eenjarige gewassen, vooral als de akkers dicht bij wegen of veecorridors liggen. Er zijn verschillende vormen van afrasteringen in Tadzjikistan. Afrasteringen met gaasdraad zijn effectief maar duur. In tegenstelling tot natuurlijke omheiningen leveren omheiningen met gaasdraad geen extra inkomsten op in de vorm van fruitopbrengsten of hout.

Waar mogelijk moeten natuurlijke, lokale materialen (bijv. takken, kreupelhout, stenen, houten stokken enz.) worden gebruikt voor afrasteringen. Deze materialen zijn goedkoper dan gaasdraad of beton en bieden habitats voor nuttige insecten en andere bestuivers. Levende omheiningen van lokale bomen en struiken, bij voorkeur met stekels (meidoorn, kersenpruim en barbis) zijn nog geschikter omdat ze bijdragen aan de biodiversiteit en brandhout en wilde vruchten leveren. Ze moeten de eerste jaren echter wel worden beschermd en bewaterd.

Als er ter plaatse stenen beschikbaar zijn, kan ook een omheining met stenen muren worden overwogen. Natuurstenen muren zijn niet alleen duurzaam, maar creëren ook habitats voor bestuivers, andere insecten en kleine zoogdieren.

Door de stijgende vraag naar hybride variëteiten zijn zaden van lokale variëteiten van groenten en eenjarige gewassen steeds minder verkrijgbaar op lokale markten. Het voordeel van lokale rassen is dat ze voortkomen uit open bestuiving, d.w.z. dat hun zaden gereproduceerd kunnen worden op dorpsniveau. Het behoud van de zuiverheid van de variëteiten vereist echter een constante controle. Planten die niet de kenmerken van het ras vertonen, moeten eruit gesorteerd worden.

Het wordt aanbevolen om zaden van lokale variëteiten te conserveren door ze op te slaan in lokale zaadbanken. Als er geen zaadbank is, moet de oprichting van een nieuwe ondersteund worden om de beschikbaarheid van genetisch materiaal op de lange termijn ter plaatse te garanderen.

Adequaat oogst- en naoogstbeheer is vooral belangrijk voor de productie van fruit, bessen, groenten en kruiden. Deze moeten worden opgeslagen in een droge en koele, maar vorstvrije opslagruimte, die vooraf moet worden gedesinfecteerd. Vooral muizen vormen een veelvoorkomende bedreiging voor de meeste opslagfaciliteiten, waardoor de producten besmet raken en toekomstige verkoop onmogelijk wordt. Het gebruik van pesticiden moet worden vermeden om ongedierte te bestrijden, omdat deze de voedselproducten besmetten. In plaats daarvan moeten verschillende soorten vallen worden gebruikt.

Bij het bewaren van vers fruit zoals appels moet voorzichtig worden omgegaan met het oogsten om het risico op rotting te minimaliseren.

Het samen bewaren van appels en aardappels moet worden vermeden, omdat appels ethyleen produceren, waardoor aardappels vroegtijdig kunnen uitlopen.

Fruit kan ook na de oogst bewaard worden door er compote of jam van te maken of door het te drogen.

Net als fruit kunnen veel groenten in potten bewaard worden, terwijl andere, zoals tomaten, gedroogd kunnen worden. De gemakkelijkste en goedkoopste methode om wortelgroenten zoals wortelen, bieten, radijs enz. te bewaren, is door ze in kluiten te bewaren die bedekt zijn met stro en aarde om ze te beschermen tegen vorst. De kluiten moeten regelmatig gecontroleerd worden om aantasting door ongedierte, vooral muizen, te voorkomen.

Gewasrotatie betekent het planten van verschillende eenjarige gewassen in een bepaalde volgorde over meerdere jaren op hetzelfde veld. Gewasrotatie helpt om de vruchtbaarheid van de bodem op lange termijn te verzekeren, aangezien gewassen van verschillende families verschillende behoeften hebben op het vlak van voedingsstoffen en worteldiepte. Bovendien voorkomt het de opeenhoping en verspreiding van ziekten en plagen die in de bodem voorkomen. In Tadzjikistan wordt over het algemeen de voorkeur gegeven aan het telen van dezelfde handelsgewassen, bijv. aardappelen op geïrrigeerd land, boven vruchtwisseling.

Een concept van grondige vruchtwisseling omvat het verbouwen van voederleguminosen zoals luzerne of esparcet gedurende meerdere jaren, die de bodemkwaliteit aanzienlijk verbeteren. Bovendien kunnen peulvruchten (kikkererwten, groene erwten, linzen) worden gebruikt om vruchtwisseling en gewasdiversificatie te bevorderen. Deze kunnen ook als tweede gewas worden geplant. Tegelijkertijd leggen peulvruchten stikstof vast en verbeteren zo de vruchtbaarheid van de bodem. De meeste van deze gewassen trekken bovendien bestuivers aan en bieden geschikte habitats voor bijen.

Door organisch materiaal af te breken kan natuurlijke meststof voor de bodem worden gegenereerd uit wat gewoonlijk als afval wordt beschouwd. Organisch materiaal zoals onkruid, bladeren, gemaaid gras, resten van de oogst, dierlijke mest, as, groen en bruin snoeimateriaal, keukenafval, zoals eierschalen en groenteschillen en andere organische materialen worden gemengd en afgebroken door micro-organismen voor de productie van langwerkende mest.

Compost verbetert niet alleen de bodemstructuur, maar ook de porositeit, waardoor een betere omgeving ontstaat voor het wortelsysteem van planten. Het verhoogt ook de doorlaatbaarheid van zware bodems en vermindert erosie en afspoeling door de waterretentiecapaciteit van de bodem te verhogen.

Compost levert een verscheidenheid aan macro- en micronutriënten en in het algemeen een aanzienlijke hoeveelheid organisch materiaal aan de bodem.

Compost kan ook worden gebruikt voor het bereiden van vloeibare mest, een zeer snel werkende organische topdressing die kan worden toegepast als groenten een tekort aan voedingsstoffen vertonen of in een fase zitten waarin ze veel voedingsstoffen nodig hebben, bijv. tomaten na de bloei.

Gezien de klimatologische omstandigheden in Tadzjikistan, met zeer droge zomers en koude winters, wordt compost normaal gesproken in kuilen geproduceerd. Meestal wordt een systeem met twee kuilen aanbevolen.

Om fruitopbrengsten van goede kwaliteit te ontwikkelen en om de fruitteelt op lange termijn te kunnen combineren met de productie van groenten of voedergewassen, is een optimale vorming van fruitbomen van vitaal belang. Vanaf het begin van hun levenscyclus moeten fruitbomen worden gevormd door het snoeien, opbinden en spreiden van takken. Voor de opbouw van stabiele en lichtdoorlatende bomen moet er een duidelijk onderscheid worden gemaakt tussen skelet- en fruittakken. In de latere stadia van de levenscyclus wordt onderhoudssnoei gebruikt om overbodige fruittakken, scheuten en dood hout te verwijderen. Hierdoor kan het zonlicht doordringen tot de binnenkant van de boom, wat de omstandigheden biedt om grotere vruchten te produceren die beter smaken. Wanneer fruitbomen erg hoog worden en de kwaliteit van het fruit afneemt, kunnen ze worden verjongd door middel van herstelsnoei. Adequaat snoeien kan ook plagen en ziekten voorkomen, omdat het ervoor zorgt dat de bomen niet te dicht zijn en dat de wind er doorheen kan. Het bladoppervlak droogt daardoor snel op na regen of dauwval, waardoor sporen van ziekten zoals echte meeldauw niet kunnen ontkiemen.