Het doel van het ontwerpen van kooien is het verminderen van vastgestelde bedreigingen door roofdieren. Jonge schelpdieren zijn zeer kwetsbaar voor krabben (bijv. Thalamita spp, Demania spp.) die hun chelae gebruiken om de kleppen van de schelp te verpletteren; lipvissen(Halichoeres spp.) voeden zich met de byssus en de voet van niet-verankerde schelpdieren; en pyramide- en ranellide-slakken parasiteren (Alcazar 1986). Tandafdrukken op de buitenkant van de schelp wijzen op aanvallen door grazende rifvissen (Stasek 1965). Voor oudere schelpdieren zijn er potentiële predatoren zoals adelaarsroggen, schildpadden en grote benthivore vissen (Bustard 1972; Govan et al. 1993), maar hun impact vermindert naarmate de schelpdieren groter worden en ontsnappen (Adams et al. 1988). Dit is een verklaring voor de keuze van verschillende kooidesigns.

Door samen te werken met de mensen organisaties en visopzichters, werden de gemeenschappen gesensibiliseerd over de negatieve effecten van illegale visserij, ongereglementeerde mangrove kappen en als de gevaren veroorzaakt door de klimaatverandering. SIKAT, een niet-gouvernementele organisatie en een lid van de lokaal beheerde mariene gebied (LMMA) Network, voert workshops en biedt ondersteuning aan de gemeenschap organisaties. Ze ontwikkelen en distribueren informatie, educatie, communicatie (IEC) materialen en distribueren ze naar de gemeenschappen om kennis over te dragen en de bescherming en het behoud van het milieu te bevorderen. Surigao State College of Technology mobiliseert ook hun studenten en docenten om de klimaatverandering gerelateerde onderzoeken te doen en klimaatbestendige technologieën te ontwikkelen voor vissers en boeren, naast het uitvoeren van capaciteitsopbouw en bewustmaking van het publiek activiteiten op het gebied van klimaatverandering.

De lokale overheidseenheid (LGU) op het eiland Siargao onderkende het belang van het betrekken van de gemeenschappen bij de implementatie van aanpassingsstrategieën om duurzaamheid te garanderen en ervoor te zorgen dat de gemeenschappen zelf de verantwoordelijkheid dragen voor de zorg voor hun natuurlijke hulpbronnen. De burgemeester van Del Carmen organiseerde visopzichters onder de lokale vissers en trainde en benoemde hen om de visserijwetgeving en -verordeningen te handhaven. Hij organiseerde ook de organisatie van mensen op dorpsniveau en trainde en benoemde hen om de beschermde mariene gebieden te beheren en om alternatieve middelen van bestaan uit te voeren. De empowerment van deze groepen, door middel van trainingen van andere overheidsinstanties en van Sentro Para sa Ikauunland ng Katutubong Agham at Teknolohiya (SIKAT), een niet-gouvernementele organisatie die op de gemeenschap gebaseerde programma's voor het beheer van kusthulpbronnen en risicovermindering bij rampen uitvoert, betekende dat ze in staat zullen zijn om hun taken en verantwoordelijkheden effectief uit te voeren met minimale supervisie van de LGU en dat ze het succes van de implementatie van aanpassingsstrategieën kunnen garanderen.

Het beoordelen van de kwetsbaarheid is een cruciale stap om de risico's in kaart te brengen en met passende oplossingen te komen. Het herziene plan voor het beschermde landschap en zeegebied van Siargao Island houdt rekening met de geologische gevaren, de gevaren die samenhangen met klimaatverandering en de gevaren die worden veroorzaakt door illegale visserij, het ongereguleerd kappen van mangroves en andere destructieve praktijken. De landbouw- en visserijgemeenschappen op het eiland Siargao zijn sterk afhankelijk van de beschikbare natuurlijke hulpbronnen en vooral kustdorpen zijn blootgesteld aan klimaatgerelateerde gevaren. Het is daarom dringend noodzakelijk dat Siargao een alomvattend begrip ontwikkelt van de gevolgen van klimaatverandering, zowel voor het milieu als voor de sociaaleconomische ontwikkeling, en maatregelen neemt om deze gevolgen te beheersen.

Inzicht in de risico's en kwetsbaarheden is ook nodig om de organisaties en mensen te identificeren die over de technische vaardigheden en mogelijkheden beschikken om te helpen bij de identificatie van aanpassingsstrategieën. Sentro Para sa Ikauunlad ng Katutubong Agham at Teknolohiya (SIKAT), bijvoorbeeld, werd geïdentificeerd vanwege hun aanzienlijke ervaring op het gebied van community-based kustbeheer en community-based rampenrisicomanagement.

De gemeente Del Carmen liet zien dat het haar ernst is met de implementatie van de visserijwetgeving en -verordeningen toen ze in alle dorpen visopzichters en de Volksorganisaties (PO's) organiseerde. De lokale overheid en het Centrum voor de Ontwikkeling van Inheemse Wetenschap en Technologie of plaatselijk bekend als SIKAT, een niet-gouvernementele organisatie en lid van het Locally Managed Marine Area (LMMA) Netwerk, bieden de visopzichters ondersteuning in de vorm van training, honoraria en de levering van benodigdheden.De visopzichters zijn, in samenwerking met de wetshandhavers, behulpzaam bij de arrestatie van illegale vissers en illegale mangrovekotters en bij het aanzienlijk terugdringen van het aantal vissers dat deze illegale activiteiten uitoefent. De volksorganisaties werden ook getraind en afgevaardigd door de LGU en waren behulpzaam bij de bescherming van de aangewezen beschermde gebieden. Sugba Lagoon werd ook een "niet-vis"-zone. Deze inspanningen droegen bij aan het langzame herstel van de mariene hulpbronnen van Sugba Lagoon en Del Carmen.

Door middel van gemeenschapsoverleg informeren de LGU en niet-gouvernementele organisaties de gemeenschappen regelmatig over het beleid en herinneren ze hen aan de mogelijke gevolgen als de lagune wordt aangetast. Tijdens dit gemeenschapsoverleg vindt er een dialoog plaats over problemen en discussies over oplossingen. Er wordt informatie-, educatie- en communicatiemateriaal in brochurevorm uitgedeeld en er worden posters geplaatst op strategische locaties.

Om de organisaties van de mensen te versterken, hebben de overheid, NGO's en particuliere organisaties hun expertise gebundeld en technische ondersteuning geboden. De LGU, overheidsinstanties en NGO's trainden hen zodat ze hun eigen organisaties konden beheren, gemeenschapsgericht beheer konden toepassen en technische vaardigheden konden aanleren voor het beheer van toeristische activiteiten. SIKAT, een NGO met jarenlange ervaring in de implementatie van programma's voor gemeenschapsgericht beheer van kusthulpbronnen, gaf hen ook training over basisecologie en training en technische ondersteuning in het beheer van beschermde mariene gebieden.

De actieve deelname van georganiseerde gemeenschapsgroepen zoals DECATPOA , een People's Organization (PO) uit het dorp Caub, waar de lagune zich bevindt, en BACAMA, een PO bestaande uit vissers, is van cruciaal belang in deze gemeenschapsonderneming. Beide PO's zijn geregistreerd bij de Security and Exchange Commission, zijn opgeleid en afgevaardigd door de LGU om zich bezig te houden met milieubeheer, met name het beheer van beschermde mariene gebieden. SIKAT, een niet-gouvernementele organisatie met vele jaren ervaring in op de gemeenschap gebaseerd beheer van kusthulpbronnen, trainde hen in basisecologie en bood hen training en ondersteuning op het gebied van beheer van beschermde mariene gebieden. Beide PO's hebben een duidelijk gedefinieerde organisatorische opzet, een systeem van regels, gedefinieerde rollen en een duidelijke doelstelling voor duurzaam beheer van hulpbronnen.

Hoewel de MPA zich snel herstelde en de bestaansmiddelen begonnen te verbeteren, was een deel van het beheerplan gericht op het introduceren van andere, niet-visgerelateerde ondernemingen in een poging om een zelfvoorzienende oplossing te bereiken. In eerste instantie moest er externe financiering worden gevonden om dit mogelijk te maken en er kwamen verschillende subsidies beschikbaar. In eerste instantie trok een toeristische onderneming bezoekers aan die profiteerden van de verbetering van het koraal en de biodiversiteit in de MPA. Dit leverde opleidingsmogelijkheden op en zorgde voor vast werk voor vissers, waardoor hun levensonderhoud verbeterde en de druk op de mariene hulpbron afnam. De jeugd werd opgeleid in het maken van meubels van oude dhows, er werd honing geproduceerd, duurzaam gevangen vis werd verkocht aan restaurants, groenten en gewassen werden gekweekt en verkocht, er lopen verschillende aquacultuurprojecten en de vrouwengroep heeft verschillende ondernemingen waaronder een kleermakerij en een ambachtswinkeltje waar producten van drijfhout en natuurlijke zeep worden verkocht. Dankzij een leenregeling kunnen de leden andere projecten financieren. Een deel van de winst gaat naar de welzijnsbehoeften van de gemeenschap, zoals water, gezondheid en sanitatie. Strandafval wordt verzameld en verkocht aan recyclingbedrijven. Een educatief schoolprogramma onderwijst de kinderen over het belang van duurzaam gebruik van hulpbronnen en we organiseren uitstapjes binnen de MPA.

Sinds KCWA de eerste MPA in Kenia initieerde, was het beleid dat de erkenning van een lokaal beheerd zeegebied regelt niet duidelijk. KCWA schakelde andere belanghebbenden in, zoals de East African Wildlife Society, die hielp met wettelijke kaders en beleidsbeïnvloeding. De erkenning van dit gebied door de National Environmental Management Authority (NEMA) verzekerde de vissers van het recht om hun gebied te beheren en maakte de weg vrij voor de 20 andere gemeenschapsprojecten die na de KCWA-beweging zijn ontstaan.

Deze nieuwe wetgeving erkende de inspanningen van de vissers voor een gezamenlijk bestuursmodel voor het beheer van het zeegebied. Er werd een 5-jarig adaptief beheerplan opgesteld op basis van de lokale kennis van het gebied met de hulp van andere strategische partners. De regels en het bestuur van het project werden vastgelegd in een oprichtingsdocument.