Hoewel de nationale wet geen betrekking heeft op het grondwatersysteem, wordt het grondwaterbeheer al meer dan 40 jaar geregeld door een reeks verordeningen, uitgebreide plannen en actieplannen. In 1977 werden grondwaterbeschermingsverordeningen opgesteld voor de stad Kumamoto en in 2001 voor de prefectuur Kumamoto. De regeringen van de stad en de prefectuur ontwikkelden in 1996 gezamenlijk een uitgebreid plan om het grondwater te beheersen, waarbij de gezamenlijke input van 17 gemeenten in het stroomgebied in het plan werd opgenomen. Later werd in 2008 een tweede versie van het plan ontwikkeld door de groep van 15 gemeenten in het stroomgebied, waarin vier prioritaire gebieden werden aangewezen: 1) verbetering van het evenwicht tussen instroom en uitstroom van grondwater, 2) bescherming en verbetering van de kwaliteit van het grondwater, 3) bewustmaking van de burgers voor het behoud van grondwater, en 4) vaststelling van een gemeenschappelijk doel voor de belanghebbenden. Het jaar daarop werd ook een gedetailleerd vijfjarig actieplan ontwikkeld om de beperkende maatregelen tijdig uit te voeren.

Zonder voortdurende steun zou handhaving en preventie van overtredingen van de LMMA onmogelijk zijn geweest. Hoe bekender de Vamizi LMMA werd, hoe meer de druk toenam van mensen die het gebied binnengingen. De voortdurende steun in benzine voor de patrouilles en het onderhoud van de CCP-boot was cruciaal voor het succes van de LMMA. De vergoeding die wordt geïnd van de toeristische gebruikers van de LMMA is een extra beloning voor het onderhoud van de LMMA en voor de personen die de patrouilles van de CCP's uitvoeren.

Het Kadokawa Care Prevention Center werd opgericht door de stad Toyama met behulp van donaties van burgers en het stadsbudget. Een burger doneerde honderden miljoenen JPY, of ongeveer miljoenen USD, aan de stad voor de verbetering van sociale voorzieningen voor oudere burgers, en de stad besloot een speciaal centrum voor preventieve zorg te bouwen op de plaats van een afgebroken basisschool. De stad ontving ook waardevolle en nuttige activa (d.w.z. warmwaterbronnen en speciale toestellen voor lichaamsbeweging) die door verschillende burgers werden geschonken voordat het centrum operationeel werd. Hoewel het onroerend goed eigendom is van de stad, wordt de faciliteit geëxploiteerd en beheerd door een joint venture van particuliere bedrijven.

In vergrijzende plattelandssteden is de vergrijzing hoger in het stadscentrum en daarom is het belangrijk om het stadscentrum ouderenvriendelijker te maken. Dit betekent dat het gebied veilig, bewoonbaar en toegankelijk moet worden gemaakt voor ouderen. De stad Toyama sloopte en integreerde verschillende scholen vanwege de krimpende en vergrijzende bevolking en gebruikte een van de scholen als locatie voor het Preventiezorgcentrum. De locatie in het centrum is zeer goed bereikbaar met het openbaar vervoer, zoals bus, lightrail en buurtbus vanaf het centraal station.

De stad Toyama bevordert geïntegreerde en inclusieve zorgdiensten voor de oudere bevolking en lokale netwerken spelen daarbij een sleutelrol. De stad heeft 32 centra voor algemene ondersteuning in de gemeenschap als contactpunten voor de ouderen in elke gemeenschap, waar deskundigen (bijv. verpleegkundigen, gediplomeerde maatschappelijk werkers, welzijnswerkers) de gezondheid van de ouderen bewaken en begeleiden en hen zo nodig adviseren om naar het Kadokawa Care Prevention Center te gaan. De stad werkt ook samen met een vrijwilligersclub in de stad waar 36% van alle ouderen van de stad lid van zijn. De stad vraagt verschillende leden van de club om een leiderschapsrol op zich te nemen bij het promoten van op de gemeenschap gebaseerde activiteiten voor preventieve zorg en de communicatie met de ondersteuningscentra en de stad Toyama. Deze gemeenschapsgerichte aanpak helpt de leden ook om zich meer bewust te worden van hun eigen gezondheid, het vergroot de zelfredzaamheid en moedigt wederzijdse hulp tussen gemeenschappen aan.

Deze bouwsteen is cruciaal om ervoor te zorgen dat R2R op de lange termijn succesvol blijft.

Er worden verschillende marketingstrategieën gebruikt om R2R op de markt te brengen. Deze omvatten een website, sociale mediaplatforms, merchandise, gedrukte flyers en brochures, deelname aan nationale en internationale reisevenementen en educatieve reisshows, e-mailmarketing, marketing via TIDE en het organiseren van kennismakingsreizen.

Aanvankelijk werd gedacht dat R2R vooral studenten zou aantrekken die hun cv wilden verbeteren. Het bleek echter dat de marketingkosten voor het vinden van elke individuele deelnemer hoog waren. Nu ligt de nadruk op samenwerking met universiteiten en reisplanners die groepsreizen organiseren.

R2R streeft ernaar samen te werken met partners die in eerste instantie duur zijn om te werven, maar die vervolgens een regelmatige stroom deelnemers leveren. Dit omvat universiteiten die één grote groep per jaar sturen en reisbureaus die misschien vijf groepen per jaar sturen om deel te nemen aan het programma. Na verloop van tijd betekent het opbouwen van deze relaties dat de marketingkosten lager worden en dat de nadruk komt te liggen op het behouden van deze partnerschappen.

Tot nu toe heeft R2R uitstekende relaties opgebouwd met zijn partneragenten en streeft voortdurend naar verbetering van de geleverde diensten om langdurige verbintenissen van hen te verzekeren.

Capaciteitsopbouw is een belangrijk onderdeel geweest van de ontwikkeling van het R2R-programma. Voorafgaand aan dit programma had TIDE één reisleider in dienst en een aantal 'gemeenschapsonderzoekers', die zijn opgeleid om parttime onderzoek en monitoring uit te voeren.

Omdat het programma klein begon en geleidelijk groeide, was het onmogelijk om vanaf het begin een volledige staf van volledig gekwalificeerd personeel aan te nemen, dus investeerde R2R in het personeel dat al bij TIDE werkte om hen extra werkgelegenheid te bieden.

Sinds de oprichting is de capaciteitsopbouw onder het personeel voortgezet in een poging om er voortdurend voor te zorgen dat deelnemers een geweldige ervaring hebben met deskundig, professioneel personeel. Dit omvatte onder andere SCUBA-training, gidsentraining, wetenschappelijke training, marketingtraining, boekhoudtraining en gezondheids- en veiligheidstraining.

De veiligheid van de vrijwilligers heeft prioriteit, dus het personeel volgt regelmatig gezondheids- en veiligheidstrainingen en volgt de risicobeoordeling en noodprocedures die door R2R zijn opgesteld.

Om vrijwilligers te kunnen ontvangen, moet de nodige fysieke en organisatorische infrastructuur aanwezig zijn. Dit omvat, maar is niet beperkt tot: accommodatie; vervoer; wetenschappelijke uitrusting zoals SCUBA-uitrusting, verrekijkers en beschermende kleding; gezondheids- en veiligheidsuitrusting op alle veldlocaties; kantooruitrusting zoals laptops en camera's; gezondheids- en veiligheidsprocedures, risicobeoordelingen en noodplannen; opslagfaciliteiten; verzekeringspolissen; huishoudelijke en keukenuitrusting.

Voor het R2R-programma begon dit proces twee jaar voor de start van het programma, toen TIDE een inventarisatie maakte van de middelen van TIDE die gebruikt zouden kunnen worden door toekomstige R2R-groepen. Waar er hiaten waren, zocht TIDE financiering om de bezoekende groepen beter voor te bereiden. TIDE en R2R blijven investeren in verdere ontwikkelingen van de infrastructuur. In 2018 is er bijvoorbeeld een nieuw veldstation gepland dat een ander gebied van TIDE zal openstellen voor bezoekers.

Het belangrijkste bij deze bouwsteen is om te blijven evalueren welke infrastructuur al aanwezig is, momenteel kan worden aangeboden aan groepen en wat er nodig is voor potentiële toekomstige groepen. Het is ook belangrijk om te evalueren hoe effectief deze investeringen zijn. Wat is bijvoorbeeld de return on investment voor meer accommodatie, grotere voertuigen, enz. Als je dit weet, kun je toekomstige investeringen sturen.

De stad heeft een reeks projecten voor kapitaalverbetering en stadsoperaties uitgevoerd om de stadskern nieuw leven in te blazen. Een belangrijk onderdeel van het revitaliseringspakket is de ontwikkeling van Grand Plaza - een grote sociale open ruimte uitgerust met audiovisuele voorzieningen voor verschillende evenementen en overdekt door een glazen dak met hoog plafond onder alle weersomstandigheden, in het bijzonder om het hoofd te bieden aan Toyama's zware sneeuwval. De stad heeft ook een 24-uurs fietsdeelsysteem opgezet door 17 fietsstations met een particuliere exploitant te plaatsen in het stadskerndistrict. Een centrale marktplaats en lokale gemeenschapsvoorzieningen werden gebouwd via unieke herontwikkelingsprogramma's en stimuleringsregelingen.

De stad wees 436 hectare aan voor een stedelijk kerngebied, 19 openbare doorvoercorridors (waaronder zowel lightrail- als buslijnen) en 3.489 hectare voor woonpromotiegebieden langs de corridors, waarvoor speciale subsidies beschikbaar kwamen voor gekwalificeerde huizenbouwers, eigenaren van nieuwe woningen en bewoners van meergezinsappartementen. Bijgevolg nam het aantal nieuwe woningen langs de gepromote transitlijnen 1,32 keer toe in de periode van 2004 tot 2009.