Een essentiële factor bij het integreren van belangrijke aspecten van klimaatverandering en biodiversiteit in de ruimtelijke ordening op gemeentelijk niveau was het versterken van lokale capaciteiten op het gebied van ruimtelijke ordening, ecosysteemdiensten en aanpassing aan klimaatverandering. Dit gebeurde op het niveau van gemeentebesturen, medewerkers van de Colombiaanse nationale parken en beschermde gebieden, en lokale gemeenschappen. Even belangrijk was kennismanagement om input te leveren die de ontwikkeling van openbare beleidsvoorstellen op dit gebied vergemakkelijkt. Dit is het geval bij het opstellen van diagnoses van de basisplannen voor landbeheer in de twee gemeenten, om de mate van integratie van PA's te analyseren en aanbevelingen te genereren voor meer integratie; het uitvoeren van diagnoses en het identificeren van ecosysteemdiensten, om het belang van PA's in territoriale ontwikkeling en in de kwaliteit van leven van de omringende bevolking zichtbaar te maken; en voor het identificeren van risico's die samenhangen met klimaatverandering en aanpassingsstrategieën, op basis van lokale ervaringen, om bij te dragen aan de veerkracht van ecosystemen in de context van landgebruikplanning.

In overeenstemming met de doelen die zijn vastgelegd in het Institutionele Actieplan van het Nationale Parken Systeem en het SNAP Actieplan, is het Park begonnen met de integratie van PA in nationale, regionale en lokale technische en openbare beleidsinstrumenten. Met de uitvaardiging van de Organieke Wet van Territoriale Planning van Colombia door het Congres van de Republiek, en de oprichting van de Commissie van Territoriale Planning (COT), gevormd door 7 instellingen, waaronder het Nationale Planning Departement, dat de Technische Secretaris is, begon het proces van conformatie van de Speciale Interinstitutionele Commissie (CEI) van de COT. National Parks werd als een van de 6 instellingen permanent uitgenodigd voor het CEI, vanwege zijn inspanningen op het gebied van openbaar beleid, de uitwerking van technische documenten en de ontwikkeling van 8 proefprojecten in verschillende regio's van het land, met als doel input te leveren voor de formulering van het algemene ruimtelijke ordeningsbeleid, vanuit een multilevel, interinstitutionele en participatieve benadering. IUCN-Zuid-Amerika stelt voor om deel te nemen aan dit nationale proces door de implementatie van 2 van de proefprojecten te ondersteunen via het wereldwijde project "Geïntegreerde ruimtelijke ordening voor biodiversiteit".

Voor een succesvolle toepassing van de benadering moet duurzaam en integratief bosbeheer niet alleen in de praktijk worden getest en toegepast, maar ook worden geïntegreerd in nationale strategieën, ontwikkelingsplannen en bosbeheerplanning en -monitoring voor de lange termijn. Daarom is het net zo belangrijk om op lokaal niveau met boshuurders samen te werken als om de aanpak op nationaal niveau te mainstreamen.

De Join Forest Management-aanpak is in 2011 verankerd in het Boswetboek van Tadzjikistan. Dit vormt de wettelijke basis voor de implementatie en versnelt de verdere verspreiding naar andere delen van het land. Sinds 2016 wordt een meer integratief bosbeheer toegepast waarvoor een intersectorale dialoog is opgezet. Deze intersectorale dialoog vergemakkelijkt de aanpak van ecologische, economische en sociale uitdagingen die verder gaan dan het mandaat van het bosagentschap. Het toezicht op de bossen en de planning van het bosbeheer worden versterkt door steun te verlenen aan de bosinspectie-eenheid. Alleen met een systeem voor bosbeheerplanning en een structuur voor bosbewaking kan een aanpak zoals de integrale bosaanpak in het hele land worden toegepast en kunnen wanbeheer, corruptie en grootschalige overtredingen van de regelgeving (bijv. begrazing op bospercelen) worden voorkomen.

De competentieontwikkeling van boshuurders en staatsbosbedrijven (SFE) is eveneens een belangrijk element van integratief bosbeheer.

Enerzijds is opleiding in bosbeheertechnieken vereist voor de boshuurders, die vaak nieuw zijn in bosbeheer, of voor de lokale boswachter en andere werknemers van de SFE. De training omvat silvio-culturele technieken, zoals enten en snoeien, en het beheer van fruitboomsoorten. Aan de andere kant is er training nodig over de rechten en verantwoordelijkheden van de twee contractpartijen, de boshuurder en de SFE.

Daarnaast is er een modulaire training ontwikkeld voor boshuurders en boswachters om een landschapsperspectief aan te moedigen bij het plannen van bosbeheeractiviteiten. In deze trainingsmodules identificeren de pachters de bedreigingen en kwetsbaarheden van hun gemeenschappen en leren ze hoe herbebossing een geschikte strategie kan zijn om het risico op rampen te verminderen. Verder komen conflicten over landgebruik op bosgrond aan bod en biedt de training een platform voor het uitwisselen en identificeren van oplossingen, zoals het reguleren of, wanneer en hoeveel vee er op bospercelen mag grazen. Bovendien leren boshuurders over de voordelen van gevarieerde bosgebieden en de voordelen van het planten en enten van lokale boomsoorten.

Door een landschapsperspectief toe te passen op bosbeheer, wordt het ecosysteem als geheel beschouwd. Voor deze oplossing is speciale aandacht besteed aan biodiversiteit, aanpassing aan klimaatverandering en graslandbeheer.

Een gevarieerd bosperceel heeft meerdere voordelen voor de boshuurder. Ten eerste heeft de pachter een gevarieerde oogst die bijdraagt aan de voedselzekerheid. Ten tweede vermindert de soortenrijkdom het risico op plagen en verhoogt het de vruchtbaarheid van de bodem. Ten derde bieden gevarieerde bossen een habitat voor bestuivers, die van cruciaal belang zijn voor fruit- en notenbomen.

Tadzjikistan is gevoelig voor rampen, die nog worden versterkt door overbeoogde natuurlijke hulpbronnen en klimaatverandering die hevige gevolgen heeft. Aardverschuivingen en droogte zijn veel voorkomende verschijnselen, maar de frequentie en intensiteit zijn aanzienlijk toegenomen. Bosbedekking op hellingen en langs rivieroevers is een belangrijke strategie voor aanpassing en risicobeperking bij rampen.

Verder graast vee vaak op bosgebieden, omdat weidegronden schaars zijn en de beperkte beschikbare grond overmatig wordt gebruikt en aangetast. Begrazing van bossen vermindert de bodembedekking, belemmert het wortelstelsel en belemmert de natuurlijke regeneratie van bossen. Daarom moet begrazing samen met de bosbewoners worden aangepakt en moeten er oplossingen worden gevonden die verder gaan dan het verbieden van begrazing in bossen.

Joint Forest Management (JFM) is een aanpak voor participatief bosbeheer waarbij de lokale bevolking - individuen of groepen - betrokken worden bij het bosbeheer en het herstel van aangetaste natuurlijke bossen op lange termijn ondersteunen. Deze individuen tekenen een contract voor de landgebruiksrechten met de staatsbosbouwbedrijven voor een periode van 20 jaar, met de mogelijkheid tot verlenging. Dit moedigt de pachters aan om hun bosperceel van meestal 1-2 ha duurzaam te beheren en te herstellen. Naast het contract dienen beheer- en jaarplannen als hulpmiddelen voor bosbeheerplanning en voor het opvolgen van activiteiten en resultaten. Ze worden gezamenlijk ontwikkeld door de staatsbosbouwbedrijven en de respectieve huurder voor elk individueel perceel. Typische taken die in het jaarplan worden gespecificeerd zijn maatregelen om het perceel te beschermen tegen begrazing door vee, het planten van bomen, oogsten en snoeien. Verder specificeert het jaarplan de oogstaandelen van de staatsbosbouwbedrijven en de boshuurder volgens een eerlijk verdelingsprincipe dat in het contract is vastgelegd. Het beheerplan, ontwikkeld voor een periode van 5 jaar, specificeert lange termijn doelen, zoals de installatie van een irrigatiekanaal of de diversificatie van het bosperceel.

Om een toereikende aanvoer van inheemse en endemische plantensoorten voor de herstelacties te garanderen, was het noodzakelijk om de productiecapaciteit in kwekerijen van inheemse en endemische plantensoorten te verhogen. Het regionale directoraat voor bosbouw, een belangrijke partner in dit project, produceerde al inheemse en endemische boomsoorten voordat het project van start ging. De productie van inheemse en endemische soorten is sindsdien aanzienlijk toegenomen.

De behoefte aan meer soorten en in het bijzonder de behoefte aan kruidachtige en struikachtige soorten om een hoger bedekkingspercentage van het gebied te garanderen, bracht de Portugese vereniging voor vogelstudie ertoe om een nieuwe kwekerij te bouwen. Deze kwekerij is vooral gericht op de productie van kruidachtige en struikachtige soorten en is ook belangrijk voor het beplanten van gebieden met inheemse en endemische soorten voor het verzamelen van zaad dat gebruikt kan worden voor hydrozaaitechnieken. Momenteel hebben deze kwekerijen een jaarlijkse productie van ongeveer 40.000 planten en ongeveer 160 kg zaad.

Deze kwekerijen worden ook gebruikt voor milieueducatie en voor het promoten van het gebruik van inheemse soorten in de tuin door het grote publiek.

De communicatiestrategie van het project was gericht op de lokale bevolking via de pers en sociale media. Het was belangrijk om persberichten uit te brengen en journalisten uit te nodigen om verslag te doen van het project, net als communicatie via internet en sociale media.

Er werd een regelmatig activiteitenprogramma voor het grote publiek ontwikkeld, waaronder vrijwilligersactiviteiten. Deze activiteiten stelden de lokale bevolking (en soms bezoekers) in staat om deel te nemen aan en te leren over natuurbeschermingsactiviteiten die in het beschermde gebied plaatsvonden, en om meer te weten te komen over de biodiversiteit op de Azoren.

Eind 2007 werd het interpretatiecentrum van Priolo geopend. De missie van dit centrum is om meer bekendheid te geven aan de "Priolo" en zijn habitat, het Laurierbos. Het bevat een tentoonstelling die het verhaal vertelt van de Azorengoudvink, uitleg geeft over de beschermingsacties die ter plaatse zijn ontwikkeld en vertelt over de biodiversiteit van het beschermde gebied en de Azoren-archipel. Het interpretatiecentrum van Priolo heeft de communicatiemogelijkheden van het project vergroot. Dit centrum geeft informatie aan bezoekers van het beschermde gebied en bevordert educatieve activiteiten voor scholen en de lokale bevolking. Dit centrum heeft ook een kleine souvenirwinkel en een donatiebox, waarmee wat geld wordt ingezameld voor de uitvoering van het project.

Er werd een uitgebreid milieu-educatieprogramma ontwikkeld voor alle niveaus van het basisonderwijs, van de kleuterschool tot het 12e jaar en inclusief beroepsopleidingen. Het omvat activiteiten die zijn aangepast aan het leerplan van elk jaar. Op deze manier krijgen schoolkinderen informatie over natuurbehoud en de voordelen ervan en leren ze tegelijkertijd relevante concepten voor hun opleiding. Deze activiteiten worden ook aangeboden aan niet-formele onderwijsgroepen tijdens de schoolvakanties. Meer dan 20.000 leerlingen hebben deelgenomen aan een programma dat alle scholen op het eiland heeft bereikt.

Het milieueducatieprogramma is ontworpen met de inbreng van leraren door middel van verschillende workshops die hebben geleid tot de definitie van een educatieve strategie. Het omvat een reeks activiteiten die in de scholen moeten worden ontwikkeld, variërend van lezingen en praktische klassikale activiteiten tot meer recreatieve activiteiten en educatieve spelletjes. Het omvat ook een aantal schoolbezoeken aan het interpretatiecentrum van Priolo, de Azoriaanse plantenkwekerijen en het beschermde gebied.

Er zijn leermiddelen en kindvriendelijke materialen ontwikkeld voor het programma en voor zelfstandig gebruik door de leerkrachten. Er is een gecertificeerd lerarenopleidingsprogramma ontwikkeld waarin tot nu toe 150 leraren zijn opgeleid.

Om de natuurlijke hulpbronnen effectief in stand te houden en duurzame ontwikkeling mogelijk te maken, moet er een verschuiving in de perceptie plaatsvinden, zodat gemeenschappen en regeringen de natuurlijke hulpbronnen gaan zien als productieve eenheden van de economie, in plaats van hulpbronnen die worden aangevallen door ontwikkelingssectoren en lokale gemeenschappen. In de lagere Mekong-landen is de houding aan het veranderen en beginnen regeringen PA's te zien als economische goederen die zorgvuldig worden beschermd vanwege de ontwikkelingsvoordelen die ze bieden. Hoewel deze verschuiving nog steeds gaande is, evolueren regeringen naar een situatie waarin het natuurlijk kapitaal in de PA's regelmatig wordt geïnventariseerd en de resultaten worden weerspiegeld in het BBP en de begrotingen. Lidstaten begrijpen dat investeren in PA's en natuurlijk kapitaal ervoor zorgt dat hulpbronnen in stand worden gehouden, hersteld en uitgebreid zodat ze ecosysteemdiensten blijven produceren die van vitaal belang zijn voor ontwikkeling en economische expansie.