Hoewel het hoofddoel van het project het aanpakken van overstromingen was, gerelateerd aan een overgebruikt gecombineerd rioolsysteem, verkeerde de buurt Augustenborg vóór het stadsvernieuwingsproject ook in een staat van sociaaleconomische achteruitgang. Daarom stond het genereren van sociaaleconomische voordelen centraal in de doelstellingen van het project, zoals het verbeteren van de leefbaarheid en esthetiek van de buurt, naast biodiversiteitsdoelstellingen. Bovendien maakt het project deel uit van een groter vernieuwingsinitiatief in de wijk Augustenborg, dat ook deel uitmaakt van ambitieuze duurzaamheidsplannen voor de stad Malmö. Meer specifiek had het initiatief 'Eco-stad Augustenborg' als doel om Augustenborg om te vormen tot een sociaal, ecologisch en economisch duurzame nederzetting. Uiteindelijk heeft het werk een significante transformatie van de buurt teweeggebracht en is het emblematisch geworden voor een meer alomtegenwoordige verschuiving in de richting van duurzaamheid. Het heeft ook geleid tot de ontwikkeling van verschillende bedrijven op het gebied van waterinnovatie. Media-aandacht en public relations worden gezien als extra voordelen voor de stad en haar bewoners.

Een partnerschap tussen het woningbedrijf van Malmö, het waterbedrijf van Malmö en stadsplanners was een cruciaal ingrediënt bij de implementatie van dit project. Technische expertise van elk van deze partners was nodig om een passend ontwerp te garanderen, en de financiering van het project werd ook gezamenlijk verstrekt. Verdere componenten van dit succesvolle partnerschap waren betrokkenheid van belanghebbenden, de aanwezigheid van geavanceerde technische expertise en een beleidsrichtlijn op hoog niveau ter ondersteuning van experimenten. Inzicht in de lokale ecosystemen was niet cruciaal, maar projectontwerpers moesten wel een zeer gedetailleerd inzicht hebben in de frequentie en ernst van lokale overstromingen.

Binnen het Wallasea Project werd landophoging en landschapsarchitectuur op een innovatieve manier benaderd door het creëren van een nieuw publiek-privaat partnerschap. Materialen van het Crossrail-tunnelproject werden getransporteerd naar een laaggelegen kustgebied met een hoog overstromingsrisico om het land op te hogen. Het project creëerde zo een precedent voor het gebruik van grotendeels afvalmateriaal van een groot infrastructuurproject voor het behoud van biodiversiteit en aanpassing aan klimaatverandering elders. De financiering kwam van zowel de particuliere onderneming Crossrail als van het Milieuagentschap, waarbij alle partijen profiteerden van de economische en milieuvoordelen die het recyclen van de restmaterialen met zich meebracht. Met Crossrail aan boord als leveringspartner vormt het project een partnerschap tussen Europa's grootste civieltechnische project en Europa's grootste project voor het creëren van intergetijdenhabitats.

Het implementatieproces begon met de oprichting van de PHOENIX-See Entwicklungsgesellschaft (EG ) - als dochteronderneming van het gemeentelijke nutsbedrijf - om dit grootschalige project te beheren. Er werd een externe projectleider aangesteld en er werden deskundige ingenieursbureaus ingehuurd. De EG was betrokken bij alle onderwerpen met betrekking tot het waterbeheer van de Emscher en het Pheonix-meer. Van overheidszijde was een groot aantal instanties bij het proces betrokken. Publieksparticipatie vond plaats via formele en informele bijeenkomsten en discussies. Van belang waren ook de haalbaarheids- en beoordelingsstudies die in 2001 werden gestart om het ontwerp van de oplossing te verbeteren en de beleidsmakers ervan te overtuigen dat de risico's aanvaardbaar waren. Het plan werd uiteindelijk in 2005 goedgekeurd en de graafwerkzaamheden begonnen in 2006. Een jaar later was het nieuwe afvalwaterriool klaar en in 2009 begon de vernieuwde Emscher in zijn nieuwe bedding te stromen. Uiteindelijk werd het meer in 2010 onder water gezet en in 2011 officieel geopend. De bouw van huizen langs het meer begon in deze periode en in 2013 "leverde" de Entwicklungsgesellschaft het meer terug aan de stad Dortmund.

Omdat deze oplossing verschillende doelen dient en aan verschillende doelstellingen voldoet, was het mogelijk om voldoende financiering te krijgen van verschillende partijen, domeinen en financieringsinstanties om de volledige implementatie van het project te dekken. In het geval van de creatie van het Phoenix-meer omvatte dit financiering voor waterbeheer van het waterschap; financiering voor ecologie van het ecologische financieringsprogramma van de federale staat; financiering voor stedelijke ontwikkeling van enz. Het waterschap verstrekte bijvoorbeeld het geldbedrag dat al was begroot voor de bouw van een overstromingsretentiebekken. Dit bassin was niet meer nodig, omdat het meer al de vereiste functie had om overstromingen tegen te houden. Sommige aanvullende potentiële financieringsbronnen werden uiteindelijk zelfs niet gebruikt, omdat dit de marketing van het onroerend goed zou hebben vertraagd en het project zou hebben gebonden aan bepaalde beperkingen, die niet gewenst waren door de besluitvormers.

Top-down is het proces om een breder politiek bewustzijn van de kwestie te creëren. Het omvat pleiten voor nationale en internationale steun. Gewoonlijk wordt dit proces in gang gezet door een conceptdocument waarin het probleem wordt uitgelegd, met verder onderzoek om de problemen te ondersteunen en te documenteren. Het is belangrijk om een beroep te doen op de nieuwsmedia, omdat hun aandacht nodig is om het politieke bewustzijn van de kwesties te vergroten en de informatie aan het publiek over te brengen, wat resulteert in het creëren van een bredere publieke vraag naar actie. Media-aandacht mobiliseert nationale en internationale betrokkenheid en kan de mobilisatie van binnenlandse en internationale middelen bevorderen. Onze ervaring is dat de publieke opinie een doorslaggevende rol speelt bij het dicteren van de politieke agenda aan zowel lokale leiders als nationale beleidsmakers.

Lokale belanghebbenden leren milieubewuste leiders te worden. Ze leren over de realiteit van hun water. Als mensen de lokale problemen en de verantwoordelijkheid van hun gemeenschap begrijpen, kunnen ze vergelijkbare groepen belanghebbenden uit andere gemeenschappen aan de andere kant van het conflict ontmoeten en met hen in gesprek gaan. De gemeenschappelijke basis voor deze conflictoverstijgende bijeenkomsten is de bescherming van het gedeelde stroomgebied en de gemeenschappen gaan productieve bijeenkomsten aan om oplossingen te vinden. Samen identificeren ze projecten die in het eigenbelang van beide partijen zijn. Door dit proces krijgen de gemeenschappen het vermogen om oplossingen te bevorderen, zelfs in een turbulente politieke omgeving. In de meeste gevallen creëert de combinatie van een sterk jeugdprogramma en uitgesproken leiderschap van volwassenen de politieke wil van burgemeesters en andere gemeentelijke leiders om betrokken te raken.

Dankzij het stimuleringsprogramma voor landgebruiker van DEA en de cofinanciering van CSA-donoren kan CSA het ruimen van uitheemse planten in prioritaire stroomgebieden financieren. Eco rangers worden dan ingezet om samen te werken met boeren, op rotatiebegrazing, ze controleren begrazing van vee en zorgen ervoor dat rotatiebegrazing wordt gehandhaafd. Ze houden gebieden vrij van uitheemse wezens, helpen vee te beschermen door mobiele kraaling en verzamelen ook gegevens over vee en biodiversiteit, monitoren de toestand van het veld en bepalen wanneer een gebied gesloten moet worden voor begrazing. Ze zorgen er ook voor dat de gebieden waar rust heerst worden nageleefd en rapporteren de gebieden die zich niet aan de regels houden. Ze zorgen ook voor bescherming van de biodiversiteit tegen stroperij. Ecorangers spelen ook een cruciale rol om ervoor te zorgen dat uitheemse invasieve planten niet terugkomen en zijn verantwoordelijk voor het uittrekken van zaailingen die teruggroeien. Het is ook hun verantwoordelijkheid om aangetaste gebieden te herstellen waar erosiedonga's beginnen te verschijnen. Stimulansen voor landeigenaren omvatten niet alleen ecorangers, maar ook vaccinaties en toegang tot markten via veilingen. Bronnen en beekjes die waren opgedroogd begonnen weer te stromen nadat deze aanpak was geïmplementeerd.

CSA gebruikte de Lets Respond Toolkit en een faciliteringsmiddel dat ze hebben ontwikkeld om te helpen bij de implementatie van de toolkit om de Alfred Nzo District Municipality te helpen bij het mainstreamen van klimaatverandering in hun district en de ontwikkeling van een faciliterende omgeving voor EbA te ondersteunen. CSA heeft samen met de Alfred Nzo District Municipality een kwetsbaarheidsanalyse ontwikkeld die ecologische, sociale en institutionele kwetsbaarheid voor klimaatverandering omvat. In het proces werden de lagen van kwetsbaarheid vertaald naar GIS en werd een overkoepelende EbA-prioriteitenkaart ontwikkeld die als leidraad dient voor de besluitvorming binnen het district. De VA bevat ook een index die wordt gebruikt om de kwetsbaarheid in de loop van de tijd te monitoren. CSA hielp vervolgens ook het ANDM bij het ontwikkelen van een responsstrategie voor klimaatverandering op basis van de VA en de kaarten om belangrijke prioriteiten voor aanpassing (en mitigatie) te ontwikkelen waarvan EbA deel uitmaakte. Het was van cruciaal belang om dit plan vervolgens te integreren binnen ANDM en het gebruik van het ANDM-klimaatveranderingscomité was hierbij een integraal onderdeel, evenals het monitoren van de kwetsbaarheid.

Invasieve planten kwamen voor aan beide zijden van de Thaya rivier, die de internationale grens vormt tussen de twee nationale parken. De planten werden aan beide zijden van de rivier verwijderd door het personeel van de respectieve parken, en de verwijdering van de planten vond plaats nadat ze door de monitoring waren ontdekt. Toen het gezamenlijke uitroeiingsproject oorspronkelijk werd voorgesteld door Podyjí National Park, was het personeel van Thayatal National Park sceptisch over de efficiëntie van de inspanningen om de invasieve plant te verwijderen op basis van hun kennis van vele mislukte uitroeiingspogingen in andere gebieden. Thayatal National Park was daarom bereid om aanvankelijk slechts een klein bedrag te investeren om te testen of de uitroeiingspogingen zouden werken. Na de eerste successen droeg Thayatal National Park middelen bij om samen met Podyjí National Park meer substantiële verwijderingsmaatregelen uit te voeren. Omdat beide parken tegen het gebruik van pesticiden zijn, moesten individuele planten met de hand worden verwijderd en bij voorkeur tijdens de adolescente levensstadia voordat er zaden uitkwamen. Anders zouden zaden verspreid kunnen worden tijdens het verwijderen van de volwassen planten. Maaiwerkzaamheden bleken echter zeer effectief op plaatsen met grotere bestanden.