Het initiatief heeft verschillende strategieën en mechanismen voor fondsenwerving onderzocht, zoals polsbandjes, de verkoop van souvenirs, donaties op de website, het plaatsen van stembussen in hotels, etc. Tot nu toe is het toeristische polsbandje het meest succesvol.

De armband

In Islas Marietas werd een donatie van $40 per toerist afgesproken. Aanbieders van toeristische diensten (TSP's) doneren evenredig aan het aantal verwachte toeristen en krijgen in ruil daarvoor de bijbehorende armbandjes en een donatiebon. Toeristen ontvangen hun armbandje wanneer ze hun tour boeken.

In plaatsen als Cabo Pulmo en Loreto leek dit mechanisme niet afdoende en we testen andere opties.

Andere mechanismen

• Gelimiteerde haaien, mantaroggen en opgezette booby birds te koop online en op evenementen. In sommige gevallen kopen PST's ze in grote hoeveelheden.
• Module op de Paralelo 28 website om online donaties te ontvangen.
• Installatie van dozen in hotels om donaties van toeristen te vergemakkelijken. In één geval gaat dit gepaard met een communicatiecampagne van het hotel.
• In Cabo Pulmo stemden sommige PST's en winkels ermee in om maandelijks tussen de 1.000 en 2.000 pesos te doneren.

Deze bouwsteen wordt geleid door de PST's, de lokale organisatie en Paralelo 28.

FORENA voert samen met Friends of the Environment (FOE) momenteel het project 'Restauratie en valorisatie van de Citadel van Port Louis' uit, onder auspiciën van de Tourism Authority, met een team van deskundigen bestaande uit architecten, historici, archeologen en ecologen van de Mauritian Wildlife Foundation (MWF), dat de historische restauratie en valorisatie van het erfgoed van de Citadel beoogt voor gebruik voor toerisme, onderwijs en vrijetijdsdoeleinden.

FOE is actief geweest in de organisatie van belangrijke milieuconferenties en seminars. Ze hebben het Martello Tower Museum gerenoveerd en nemen nu het beheer ervan op zich en gaan via de Heritage Trust door met het herstel van begraafplaatsen. Leden hebben in de loop der jaren deelgenomen aan vele milieucomités.

MWF zet zich in voor het behoud en de bescherming van bedreigde planten- en diersoorten in het land. Ze werken samen met lokale en internationale partners, met als langetermijndoel om verloren gegane ecosystemen te herstellen door enkele van de zeldzaamste soorten voor uitsterven te behoeden en de inheemse bossen te herstellen.

Het langetermijnplan van OMY wordt niet alleen belichaamd door één particuliere ontwikkelaar, maar gezamenlijk geïnitieerd door een groep publiek-private belanghebbenden in de lokale zakenwijken. De Raad voor Gebiedsontwikkeling en Management van OMY, die in 2016 bestond uit 68 landeigenaren, 12 waarnemers en 8 speciale leden, richtte in 1996 samen met de Tokyo Metropolitan Government, Chiyoda Ward en East Japan Railway Company de Adviescommissie Gebiedsontwikkeling OMY op. Als eerste initiatief voor gebiedsbeheer in het land werkt het comité sinds 1998 regelmatig de richtlijnen voor herontwikkelingsactiviteiten bij. Deze richtlijnen bevatten 8 ontwikkelingsdoelen, belangrijke functies van zones, assen en knooppunten, ontwerpnormen voor wijken en lokale regels voor het coördineren van het stadsbeeld, het netwerken van openbare open ruimten en het overdragen van FAR's. Verder heeft de commissie een aantal initiatieven geïntroduceerd op het gebied van gebiedsbeheer en het creëren van een plek, zoals een gratis lusbusdienst, autovrije openbare ruimten, de oprichting van een vereniging op wijkniveau en verschillende stadsevenementen.

Vereniging Las Huacas heeft een samenwerkingsnetwerk ontwikkeld met verschillende partners uit de particuliere en openbare sector. Partnerschapsovereenkomst met GEOGES C.Ltda. (milieuadviesbureau), dat geïnteresseerd is in samenwerking met oude bevolkingsgroepen om de cultuur en tradities te behouden en de optimale omstandigheden voor de ontwikkeling en het behoud van de mangrove te herstellen.
De overeenkomst biedt de vereniging de technische capaciteiten van het Agentschap, zodat ze hulp kan krijgen bij het ontwerpen, implementeren en opvolgen van het beheerplan. De overeenkomst heeft ook gediend als een kader voor samenwerking op verschillende niveaus - gemeenschap, vereniging - om de organisatorische aspecten van beide instellingen te versterken, maar ook om alternatieve initiatieven voor productie of zelfstandig ondernemerschap voor te stellen en te ontwikkelen, en de kritische analyse van samenwerkingsinitiatieven van derden.

De waardeketens voor de export van honing zijn ontwikkeld volgens de volgende stapsgewijze aanpak:

1. Selectie van coöperaties
2. Opleiding van modelboeren in kwaliteitsbeheer voor en na de oogst, biologische certificering en intern controlesysteem, traceerbaarheidssysteem om aan de EU-kwaliteitsparameters te voldoen
3. Levering van apparatuur voor voedselveiligheid en kwaliteitsverbetering (verpakkings- en verwerkingsapparatuur, solarlampen, honingzakken voor voedselveiligheid, persen etc.)
4. Bieden van technische expertise vanuit Duitsland aan kleine boeren, hun coöperaties en vakbonden op het gebied van honingverwerking en het voldoen aan de exportvereisten (bijv. controle op het watergehalte van de honing).
5. De unies ondersteunen bij het verkrijgen van een exportvergunning, biologisch certificaat en risicomanagementcertificaat plus andere noodzakelijke vereisten van de Ethiopische overheid om het exportproces uit te voeren.
6. Communicatie met dierenartsen en andere inspectieautoriteiten op EU-niveau door Duitse partners om toekomstige invoer van Ethiopische honing mogelijk te maken
7. Voortdurend controleren en begeleiden van honingbonden, laboratoria en autoriteiten tijdens de exportprocedure
8. Contacten leggen met de scheepvaartmaatschappij door Duitse partners en honingexport logistiek voorbereiden

Het bedrijfsmodel is gebaseerd op handel, waardetoevoeging en promotie van wilde koffiespecialiteiten op de Europese markt, die met de hand worden geplukt uit de oorspronkelijke koffiebossen. De ontwikkeling van de waardeketen omvatte de volgende stappen:

1. Opbouwen en versterken van de samenwerking met lokale boeren
2. Identificatie van geschikte verzamelgebieden op basis van beschikbaarheid van hulpbronnen, behoeften op het gebied van behoud van boskoffie en toegankelijkheid.
3. Training over a) oogsten (plukken + scheiden); b) behandeling na de oogst (scheiden, drogen, sorteren en verspreiden op droogbedden).
4. Training over het gebruik van een centraal droogstation op coöperatieniveau, selectie van locaties en training in het opzetten van verhoogde bedden.
5. Training over certificeringsvereisten (biologische wildpluk en fairtradecertificering ) en het opzetten van een intern controlesysteem.
6. Coöperaties en unies adviseren en ondersteunen om aan de certificeringsnormen te voldoen

Wetenschappers, die het gebied in de gaten hielden voordat het werd gesloten, schatten dat de biomassa in het gebied met 500% is toegenomen sinds de sluiting. Het gebied, dat voorheen bedekt was met zee-egels, is nu een bloeiende hotspot voor biodiversiteit met een hersteld evenwicht. De ouderen melden nieuwe soorten in de MPA die sinds mensenheugenis niet meer zijn gezien. Het koraal, dat voorheen door menselijke voeten werd vernietigd, heeft zich snel hersteld en het lagunegebied staat nu bekend als een van de beste snorkelbestemmingen aan de Keniaanse kust. Lokale en internationale studenten komen leren in ons levende zeeklaslokaal. Schildpadden voeden zich ongestoord met de zeegrasvelden en het aantal nesten is aanzienlijk toegenomen. Het gebied is van een zeewoestijn veranderd in een zeeparadijs en wereldwijd een cruciaal model dat laat zien hoe een arme gemeenschap kan helpen de natuur te behouden en er ook nog van kan profiteren. Grotere en betere vangsten buiten de MPA hebben gezorgd voor steun voor de permanente sluiting.

Hoewel de MPA zich snel herstelde en de bestaansmiddelen begonnen te verbeteren, was een deel van het beheerplan gericht op het introduceren van andere, niet-visgerelateerde ondernemingen in een poging om een zelfvoorzienende oplossing te bereiken. In eerste instantie moest er externe financiering worden gevonden om dit mogelijk te maken en er kwamen verschillende subsidies beschikbaar. In eerste instantie trok een toeristische onderneming bezoekers aan die profiteerden van de verbetering van het koraal en de biodiversiteit in de MPA. Dit leverde opleidingsmogelijkheden op en zorgde voor vast werk voor vissers, waardoor hun levensonderhoud verbeterde en de druk op de mariene hulpbron afnam. De jeugd werd opgeleid in het maken van meubels van oude dhows, er werd honing geproduceerd, duurzaam gevangen vis werd verkocht aan restaurants, groenten en gewassen werden gekweekt en verkocht, er lopen verschillende aquacultuurprojecten en de vrouwengroep heeft verschillende ondernemingen waaronder een kleermakerij en een ambachtswinkeltje waar producten van drijfhout en natuurlijke zeep worden verkocht. Dankzij een leenregeling kunnen de leden andere projecten financieren. Een deel van de winst gaat naar de welzijnsbehoeften van de gemeenschap, zoals water, gezondheid en sanitatie. Strandafval wordt verzameld en verkocht aan recyclingbedrijven. Een educatief schoolprogramma onderwijst de kinderen over het belang van duurzaam gebruik van hulpbronnen en we organiseren uitstapjes binnen de MPA.

De erkenning van de gemeenschap dat er actie moest worden ondernomen om de afnemende visvoorraden te verbeteren, werd gevolgd door de identificatie van verschillende belanghebbenden die ons konden helpen om onze doelen te bereiken. Er werden communicatie-, outreach- en bewustmakingsprogramma's opgezet en in 2004 werd een bezoek gebracht aan een soortgelijk project in Tanzania, wat de gemeenschap aanmoedigde om de lokale mariene hulpbronnen duurzaam te gebruiken.

Er werd een democratisch besluit genomen om een overeengekomen lagunegebied te sluiten. Er werden wettelijke en beleidskaders opgezet en in 2006 werd de eerste LMMA in Kenia goedgekeurd door de National Environmental Management Authority. Hierna is er een gezamenlijk bestuursmodel ontstaan onder Beach Management Units (BMU's), waar vissers en overheid samenwerken aan duurzame visserij en een beter bestaan. Bij het opzetten van de MPA hebben we verschillende fasen doorlopen: conceptualisering, oprichting, implementatie, monitoring, beheer en doorlopend adaptief beheer.

Relevante belanghebbenden worden betrokken bij het identificeren van uitdagingen binnen hun respectieve gemeenschappen en oplossingen die ecosysteemvriendelijk zijn en bijdragen aan de verbetering van lokale bestaansmiddelen. Dit proces volgt op een voorafgaande participatieve beoordeling van de hele gemeenschap en validatie van de resultaten van het beoordelings- of enquêteproces. De beoordeling identificeert trends in levensonderhoud en klimaat en de gevolgen voor verschillende sectoren. Vervolgens wordt er een bijeenkomst voor belanghebbenden georganiseerd waar mogelijke strategieën voor aanpassing en duurzaam levensonderhoud worden voorgesteld en goedgekeurd voor elke uitdaging en worden opgenomen in het algehele gemeenschapsbrede aanpassingsplan. Op basis van het participatieproces van de belanghebbenden wordt vervolgens een matrix voor het gemeenschapsactieplan opgesteld die de volgende onderdelen bevat: opties voor levensonderhoud en aanpassing, duur van de implementatie, actoren, benodigde middelen, belangrijkste verwachte resultaten en het geschatte bedrag voor de implementatie van elke goedgekeurde strategie of actie.