De richtlijn voor gevelvergroening is opgesteld door de Oostenrijkse Vereniging voor Bouwconstructie en de Universiteit voor Bodemcultuur in opdracht van ÖkoKauf Wien, het programma voor ecologisch inkopen van de stad Wenen. De gids werd in februari 2013 gepresenteerd in het kader van een conferentie in de Technische Universiteit van Wenen. De gids biedt waardevolle specialistische informatie aan architecten, planners, ontwikkelaars, openbare instellingen en geïnteresseerde burgers en dient als beslissingshulp bij het kiezen van het ideale type groen voor verschillende gevels. De inhoud omvat algemene informatie (bijv. doelgroepen, toepassingsgebied, definities, voordelen van een groene gevel) en informatie over verschillende systemen voor gevelbegroening, hun ecologische en technische functies en ontwerpmogelijkheden. Een systeemoverzicht, financieringsopties en een checklist helpen gebruikers bij het voorbereiden en plannen van gevelvergroening door de noodzakelijke voorwaarden en randvoorwaarden te onderzoeken. Tot slot worden in de richtlijn voorbeelden van goede praktijken uit de regio Wenen en verdere verwijzingen naar literatuur en regelgeving belicht.

Omdat deze oplossing verschillende doelen dient en aan verschillende doelstellingen voldoet, was het mogelijk om voldoende financiering te krijgen van verschillende partijen, domeinen en financieringsinstanties om de volledige implementatie van het project te dekken. In het geval van de creatie van het Phoenix-meer omvatte dit financiering voor waterbeheer van het waterschap; financiering voor ecologie van het ecologische financieringsprogramma van de federale staat; financiering voor stedelijke ontwikkeling van enz. Het waterschap verstrekte bijvoorbeeld het geldbedrag dat al was begroot voor de bouw van een overstromingsretentiebekken. Dit bassin was niet meer nodig, omdat het meer al de vereiste functie had om overstromingen tegen te houden. Sommige aanvullende potentiële financieringsbronnen werden uiteindelijk zelfs niet gebruikt, omdat dit de marketing van het onroerend goed zou hebben vertraagd en het project zou hebben gebonden aan bepaalde beperkingen, die niet gewenst waren door de besluitvormers.

Top-down is het proces om een breder politiek bewustzijn van de kwestie te creëren. Het omvat pleiten voor nationale en internationale steun. Gewoonlijk wordt dit proces in gang gezet door een conceptdocument waarin het probleem wordt uitgelegd, met verder onderzoek om de problemen te ondersteunen en te documenteren. Het is belangrijk om een beroep te doen op de nieuwsmedia, omdat hun aandacht nodig is om het politieke bewustzijn van de kwesties te vergroten en de informatie aan het publiek over te brengen, wat resulteert in het creëren van een bredere publieke vraag naar actie. Media-aandacht mobiliseert nationale en internationale betrokkenheid en kan de mobilisatie van binnenlandse en internationale middelen bevorderen. Onze ervaring is dat de publieke opinie een doorslaggevende rol speelt bij het dicteren van de politieke agenda aan zowel lokale leiders als nationale beleidsmakers.

Lokale belanghebbenden leren milieubewuste leiders te worden. Ze leren over de realiteit van hun water. Als mensen de lokale problemen en de verantwoordelijkheid van hun gemeenschap begrijpen, kunnen ze vergelijkbare groepen belanghebbenden uit andere gemeenschappen aan de andere kant van het conflict ontmoeten en met hen in gesprek gaan. De gemeenschappelijke basis voor deze conflictoverstijgende bijeenkomsten is de bescherming van het gedeelde stroomgebied en de gemeenschappen gaan productieve bijeenkomsten aan om oplossingen te vinden. Samen identificeren ze projecten die in het eigenbelang van beide partijen zijn. Door dit proces krijgen de gemeenschappen het vermogen om oplossingen te bevorderen, zelfs in een turbulente politieke omgeving. In de meeste gevallen creëert de combinatie van een sterk jeugdprogramma en uitgesproken leiderschap van volwassenen de politieke wil van burgemeesters en andere gemeentelijke leiders om betrokken te raken.

Dankzij het stimuleringsprogramma voor landgebruiker van DEA en de cofinanciering van CSA-donoren kan CSA het ruimen van uitheemse planten in prioritaire stroomgebieden financieren. Eco rangers worden dan ingezet om samen te werken met boeren, op rotatiebegrazing, ze controleren begrazing van vee en zorgen ervoor dat rotatiebegrazing wordt gehandhaafd. Ze houden gebieden vrij van uitheemse wezens, helpen vee te beschermen door mobiele kraaling en verzamelen ook gegevens over vee en biodiversiteit, monitoren de toestand van het veld en bepalen wanneer een gebied gesloten moet worden voor begrazing. Ze zorgen er ook voor dat de gebieden waar rust heerst worden nageleefd en rapporteren de gebieden die zich niet aan de regels houden. Ze zorgen ook voor bescherming van de biodiversiteit tegen stroperij. Ecorangers spelen ook een cruciale rol om ervoor te zorgen dat uitheemse invasieve planten niet terugkomen en zijn verantwoordelijk voor het uittrekken van zaailingen die teruggroeien. Het is ook hun verantwoordelijkheid om aangetaste gebieden te herstellen waar erosiedonga's beginnen te verschijnen. Stimulansen voor landeigenaren omvatten niet alleen ecorangers, maar ook vaccinaties en toegang tot markten via veilingen. Bronnen en beekjes die waren opgedroogd begonnen weer te stromen nadat deze aanpak was geïmplementeerd.

De eerste stap is het vormen van een kernteam dat bestaat uit twee SDM-coaches (structured-decision-making) met vaardigheden in besluitvormingsanalyse en workshopfacilitering, samen met één autoriteit die elk beschermd gebied in de grensoverschrijdende regio vertegenwoordigt. In overleg met de parkdirecteuren wordt één primaire contactpersoon aangewezen die over de nodige kennis en beschikbare tijd beschikt om deel te nemen aan het hele besluitvormingsproces. Het kernteam houdt vervolgens een reeks conferentiegesprekken of vergaderingen om een gezamenlijke grensoverschrijdende beheervraag vast te stellen. Tussen de gesprekken door bekijkt het kernteam alle beschikbare beheerplannen van de twee respectievelijke beschermde gebieden en een leidraad voor grensoverschrijdende samenwerking tussen de parken om gemeenschappelijke beheeronderwerpen te identificeren. Het kernteam formuleert vervolgens een beknopte grensoverschrijdende instandhoudingsvraag van 1 zin, die de focusbeslissing, de bijbehorende doelstellingen en de tijdshorizon samenvat: "Hoe kunnen de beheerders van Triglav National Park en Julian Prealps Nature Park in de komende 10 jaar hun middelen toewijzen om zo goed mogelijk alle belanghebbenden tevreden te stellen die zich zorgen maken over bruine beren in de Julische Alpen?".

De eerste stap is het identificeren van groepen belanghebbenden waarmee rekening moet worden gehouden bij het aanpakken van de grensoverschrijdende beheerskwestie, inclusief maar niet beperkt tot de medewerkers van de beschermde gebieden zelf. Er zijn zes groepen belanghebbenden geïdentificeerd: natuurbehoud, landbouw, bosbouw, toerisme, onderzoek, en lokale gemeenschappen en gemeenten. Het kernteam identificeert vervolgens maximaal 8 vertegenwoordigers van belanghebbenden die worden betrokken bij het besluitvormingsproces. Elke deelnemende parkautoriteit identificeert vervolgens onafhankelijk 2-5 zorgen en/of wensen vanuit het perspectief van elke stakeholdergroep. Vervolgens zet elk kernteam de wensen en zorgen om in verklaringen van doelstellingen, en de uiteindelijke doelstellingen worden dan onderscheiden van tussentijdse doelstellingen die slechts middelen zijn om de uiteindelijke doelstellingen te bereiken. Een gereduceerde set van drie uiteindelijke, kwantificeerbare doelstellingen wordt dan geïdentificeerd om de belangrijkste afwegingen en zorgen van alle groepen belanghebbenden weer te geven, terwijl ze dienen als maatstaven voor succes voor de grensoverschrijdende inspanningen voor natuurbehoud. Door te focussen op een kleiner aantal uiteindelijke doelstellingen wordt de haalbaarheid en begrijpelijkheid voor het uitvoeren van de participatieve beslissingsanalyse gewaarborgd.

Samen met de coaches identificeren de parkautoriteiten een lijst van factoren die een sterke potentiële invloed hebben op de uiteindelijke doelstellingen en die op zijn minst gedeeltelijk buiten de controle van de parkmedewerkers liggen. Vervolgens beperken ze de externe factoren tot een focusgroep met een hoge mate van onzekerheid over hun omvang en effecten op de uiteindelijke doelstellingen. Vervolgens ontwikkelen de parkautoriteiten twee alternatieve scenario's die mogelijke toekomstige trajecten voor de externe factoren voorstellen. Een status-quo scenario gaat ervan uit dat de systeemdynamiek (d.w.z. externe factoren samen met hun effecten en de effectiviteit van managementactiviteiten voor het bereiken van de doelstellingen) het meest waarschijnlijke toekomstige traject zal volgen. Een optimistisch scenario gaat ervan uit dat de systeemdynamiek gunstiger is dan verwacht voor het bereiken van de doelstellingen. Om de participatieve beslissingsanalyse haalbaar te houden, kunnen aanvullende scenario's (bijv. pessimistische) worden gedocumenteerd voor toekomstige analyses. Na het opsommen van mogelijke managementactiviteiten wijzen de parkautoriteiten onafhankelijk van elkaar een procentuele toewijzing toe aan elke activiteit op een manier die zij het meest waarschijnlijk achten om de doelstellingen te bereiken onder elk scenario voor externe factoren.

Door middel van workshops en conference calls ontwikkelt het kernteam een beknopt invloedsdiagram dat de belangrijkste veronderstelde relaties tussen de mogelijke acties, externe factoren en uiteindelijke doelstellingen weergeeft. De coaches gebruiken dit diagram als een conceptuele basis bij het ontwikkelen van een Bayesiaans beslissingsnetwerk, dat het mogelijk maakt om waarden en waarschijnlijkheden toe te wijzen aan belanghebbenden binnen het invloeddiagram. Het Bayesiaanse beslissingsnetwerk biedt dus een visualisatie van het kwantitatieve beslismodel. In een andere workshopomgeving met de 8 representatieve stakeholders en maximaal 2 experts, vragen de coaches elke deelnemer om individueel numerieke input te leveren voor het model. Er zijn twee soorten vragen op een schaal van 0 tot 100%: 1) procentuele kans dat een bepaalde externe factor of uiteindelijke doelstelling een bepaald traject zal volgen, rekening houdend met andere externe factoren en toewijzingsopties; 2) procentuele tevredenheid met elke mogelijke combinatie van uitkomsten voor de drie uiteindelijke doelstellingen. Tijdens een volgende discussie komen de belanghebbenden een reeks voorspellingen en tevredenheidsscores overeen om de gemiddelden onder de deelnemers aan de beslissingsanalyse weer te geven.