De analyse van de organisatorische capaciteiten van biologische corridors als multisectorale bestuursmechanismen maakt het mogelijk om mogelijkheden voor verbetering en versterkingsbehoeften te identificeren om de schaalvergroting van EbA te verbeteren. Bestaande competenties en capaciteiten op het gebied van technische en zachte vaardigheden worden beoordeeld om de dialoog met meerdere belanghebbenden te vergemakkelijken, het bewustzijn te vergroten, besluitvormers te trainen en met hen te onderhandelen, politieke belangenbehartiging uit te voeren en allianties te vormen. Intern worden organisatorische processen geanalyseerd om hiaten en knelpunten in projectbeheer en financiële duurzaamheid te identificeren en te prioriteren.

Biologische corridors spelen een cruciale rol bij het bevorderen van dialoog en participatie tussen verschillende belanghebbenden. Tot nu toe lag de nadruk vooral op instandhoudingsactiviteiten. Ze hebben echter een aanzienlijk potentieel voor het opschalen van op ecosystemen gebaseerde adaptatie (EbA). Ze zijn geïntegreerd in de nationale strategie voor het behoud en duurzaam gebruik van biodiversiteit. Deze strategie wordt ondersteund door een Lokaal Comité, dat dient als forum voor overleg en gezamenlijke duurzaamheidsinitiatieven. Dit comité bestaat uit maatschappelijke organisaties, niet-gouvernementele organisaties (NGO's), overheidsinstellingen en gemeenten.
Om de effectiviteit van biologische corridors bij het opschalen van EbA-maatregelen te maximaliseren, is het essentieel dat de belanghebbenden het eens worden over hun rol. Dit houdt in dat de rol van biologische corridors - en elke stakeholder die eraan deelneemt - in strategieën voor duurzaamheid en aanpassing aan klimaatverandering expliciet moet worden gemaakt, maar ook hun specifieke bijdrage aan sociale en economische lokale ontwikkeling. De weg naar dit gemeenschappelijke inzicht vereist een analyse van sectorale kwetsbaarheden, behoeften en belangen, maar ook van mogelijkheden, competenties en capaciteiten met potentie om gemeenschappelijke problemen aan te pakken. Daarnaast is het verduidelijken van basisbegrippen als klimaatverandering, aanpassing, behoud van biodiversiteit (EbA) met een mensgerichte aanpak, gebruikmakend van sectorspecifieke taal en actieve participatie van belanghebbenden, essentieel om tot een gemeenschappelijk begrip te komen.

Het project erkende dat lokale gemeenschappen over diepgaande milieukennis beschikken en voerde daarom enquêtes onder huishoudens en gemeenschapsdialogen uit om de percepties en praktijken rond bodem, water en landgebruik in kaart te brengen. Deze bouwsteen gaf antwoord op "wat" (de geleefde ervaringen en praktijken van kleine boeren), "waarom" (planning moet de culturele context weerspiegelen) en "hoe" (boeren betrekken bij co-ontwerp). Boeren deelden waarnemingen over de afnemende beschikbaarheid van water, de veranderende regenval en de aantasting van de bodem. Deze inzichten vormden een aanvulling op wetenschappelijke modellen. In reactie hierop bevorderde het project cultureel verankerde praktijken zoals terrassen, organische bemesting en tuinieren. Gendergevoelige benaderingen gaven vrouwen de leiding over ecologisch herstel en de veerkracht van het huishouden.

Om de langetermijneffectiviteit van training te meten, zijn monitoring- en evaluatieprocessen (M&E) essentieel. Naast het verzamelen van directe feedback van deelnemers, omvat een holistische aanpak het beoordelen van de toepassing van geleerde praktijken in de loop van de tijd.

In plaats van alleen het aantal getrainde deelnemers te tellen, verschuift de aandacht naar het meten van de kwalitatieve impact van de training. Dit omvat het evalueren van hoe de verworven kennis zich vertaalt in tastbare resultaten zoals verhoogde productiviteit, verbeterd beheer van hulpbronnen en verbeterde bestaansmiddelen. Door deze resultaten systematisch bij te houden, kan de effectiviteit van het trainingsprogramma voortdurend worden beoordeeld en verbeterd.

Proeftesten van het trainingsmateriaal is een belangrijke stap in het verfijnen en verbeteren van de inhoud op basis van feedback uit de praktijk van verschillende belanghebbenden, met name cursisten en trainers. Dit proces wordt versterkt door praktische methoden zoals veldbezoeken en demonstraties, waarbij trainers specifieke technieken laten zien. Cursisten worden vervolgens aangemoedigd om deze methoden in levensechte scenario's toe te passen, zodat trainers de toepasbaarheid en relevantie van de trainingsinhoud kunnen beoordelen.

Door middel van testtrainingen kunnen noodzakelijke aanpassingen en uitdagingen worden geïdentificeerd, aangevuld met anekdotische inzichten en directe feedback van boeren. Deze iteratieve aanpak zorgt ervoor dat de materialen praktisch en relevant blijven voor de lokale omstandigheden, nieuwe kennis bevatten en zich aanpassen aan de veranderende milieu- en marktdynamiek.

De campagnes moeten specifiek worden afgestemd op de betreffende doelgroep om de inhoud relevanter en boeiender te maken. Het is belangrijk om gebruik te maken van multimedia en gevarieerde communicatievormen zoals video's, strips en radioprogramma's, posters, stripboeken, muurschilderingen en wedstrijden. Deze vormen helpen om informatie op een begrijpelijke en aantrekkelijke manier te presenteren.

Daarnaast moeten opleidingen in duurzame visserij en aquacultuur zowel praktische vaardigheden als theoretische kennis bevatten, met een sterke nadruk op flexibele onderwijsmethoden en praktijkleren. Praktische training vindt vaak plaats op demokwekerijen of de eigen kwekerijen van de deelnemers, waar mentorschap in groepsverband en technische input ter plaatse van trainers en experts plaatsvinden. Deze praktijkgerichte training behandelt essentiële onderwerpen zoals de selectie van de locatie, het uitgraven van de vijver, het vullen van de vijver, voer- en vijverbeheer, het monitoren van de gezondheid van de vis, waterkwaliteitsbeheer en visverwerking. Door deel te nemen aan levensechte situaties verwerven deelnemers de vaardigheden die nodig zijn om de inhoud van de training zelfstandig toe te passen in hun eigen bedrijf. Dit ervaringsleren vergroot hun vermogen om vijveraquacultuur en vissen het hele seizoen door te beheren. Terwijl praktijkdemonstraties praktische, praktijkgerichte kennis bieden, biedt klassikale training theoretische kennis.

De Training of Trainers (ToT) methode is een veelgebruikte aanpak in programma's voor capaciteitsopbouw om de effectieve verspreiding en verankering van kennis en vaardigheden in gemeenschappen te garanderen. Trainers worden geselecteerd op basis van criteria zoals ervaring, communicatievaardigheden en betrokkenheid bij de gemeenschap. Ze ondergaan een gestructureerd kwalificatieprogramma dat klassikale sessies en praktijkleren omvat om hen voor te bereiden op het leiden van sessies die in lijn zijn met de principes van volwasseneneducatie en op ontdekking gebaseerde benaderingen.
Een Master Trainer model, zoals gebruikt in de Aquaculture Business School in Malawi en het Community Resource Person model in India, speelt een cruciale rol in het waarborgen van consistente kwaliteit en kalibratie van trainingsnormen. Master Trainers leiden niet alleen de initiële ToT-programma's, maar ondersteunen ook de voortdurende kwaliteitsborging door de trainers te begeleiden en de effectiviteit van de training te controleren. De trainers fungeren als tussenpersonen die technische concepten vertalen naar praktische oplossingen voor boeren.