Kleinschalige visserij heeft door haar aard vaak beperkte, slecht gesystematiseerde en in de tijd beperkte gegevens. Deze schaarste aan informatie vormt een uitdaging om bijvoorbeeld de interactie van vistuig met het ecosysteem en de impact ervan op de habitat te begrijpen; dergelijke informatie is van fundamenteel belang bij de implementatie van een project voor de verbetering van de visserij. Over de hele wereld zijn verschillende methodologieën ontwikkeld om informatie te genereren over de effecten van de visserij op het ecosysteem; één daarvan is modellering op basis van het Ecopath programma met Ecosim.
COBI gebruikte dit hulpmiddel door informatie op te nemen die door vissers en vissersvrouwen werd gegenereerd via vislogboeken, evenals biologische en ecologische informatie voor de soorten die in de visserijzones leven. Bovendien werd, om het model te versterken, de traditionele ecologische kennis van de vissersgemeenschappen geïntegreerd door middel van interviews, waaruit relevante informatie werd verkregen over het dieet van de soorten, hun geografische verspreiding, voortplantingsseizoen, enz.

Het verzamelen van visserijgegevens is een van de verplichtingen die je aangaat als je recht hebt op toegang tot de hulpbron, maar ook als je werkt in het kader van een duurzamevisserijregeling. Om aan te tonen dat de visserij volgens deze regeling werkt, worden gegevens en informatie verkregen door een visserijmonitoringsysteem te implementeren.

De mossel- en pensvisserij is gekarakteriseerd als een duurzame visserij, maar er was een gebrek aan systematisch vastgelegde gegevens om de langetermijnactiviteiten te documenteren. Om in deze behoefte te voorzien hebben COBI en partners uit de gemeenschap gezamenlijk een visserijmonitoringprogramma geïmplementeerd. Met de vissers en vissersvrouwen werd een logboek ontworpen met gegevens zoals datum, tijd, boot, duiker, doelsoort, vislocatie, aantal organismen, grootte van de verzamelde organismen, inkomsten en uitgaven. Alle leden van de coöperaties en visserijtechnici werden opgeleid om de visserijlogboeken in te vullen en per visserijcoöperatie was één persoon verantwoordelijk voor het registreren van de gegevens.

Een oogststrategie is een reeks formeel of traditioneel overeengekomen instrumenten die worden gebruikt om een goed gebruik van de hulpbronnen te garanderen. In de mossel- en pensvisserij worden oogststrategieën bepaald op basis van de beste beschikbare informatie. Soms zijn de strategieën en regels echter niet overal in het land met hetzelfde recept toepasbaar vanwege de verschillen in biologische, milieu- en sociale omstandigheden in elke regio. Dit gebrek aan informatie op lokaal niveau vormt een uitdaging om strategieën te definiëren op basis van de lokale kenmerken van de visserij en om de prestaties ervan te evalueren. Om in deze behoefte te voorzien, hebben we samengewerkt met alle betrokken actoren (visserijgemeenschappen, overheidssector, academische wereld en maatschappelijke organisaties) en hebben we informatie gegenereerd door middel van vislogboeken om ervoor te zorgen dat er gevist wordt in overeenstemming met de geïmplementeerde strategieën. Door de kennis van de gemeenschappen te integreren in de geregistreerde informatie, is het mogelijk om nieuwe participatieve strategieën te genereren die beter zijn aangepast aan de lokale omstandigheden.

Geïntegreerde beheerzones (IMZ) zijn een innovatieve aanpak voor het beheer en herstel van tweekleppigen, toegepast in de mossel- en eeltvisserij in Mexico. Om dit instrument te implementeren, werd het volgende gedaan: 1) het werkgebied werd gedefinieerd en afgebakend, 2) gebieden met geschikte kenmerken voor de kweek van tweekleppigen werden geïdentificeerd met de gemeenschappen, 3) biologische (metingen en gewicht van organismen) en ecologische (overvloed, diversiteit, rijkdom en verspreiding van soorten) informatie werd gegenereerd voor het voorgestelde gebied, en er werd gestemd onder de gebruikers voor de instelling ervan als IMZ; en, 5) systematische monitoring werd geïmplementeerd om veranderingen op lange termijn te identificeren.

Dit verhaal begon met een coöperatie die de jakobsschelppopulaties wilde herstellen. Het werd vervolgens overgenomen door een coöperatie van jonge commerciële duikers en later door een groep vrouwen die zich verenigden in een coöperatie om de estuariene mosselpopulatie te herstellen. De resultaten waren positief; de populatie van de callo ging bijvoorbeeld van 0 naar 13.000 individuen in vijf jaar in een gebied van 25 hectare, waarbij zaad uit het wild werd verzameld.

De aard van de begraving van Herculaneum 2000 jaar geleden betekende dat opgravingen in de open lucht in het begin van de 20e eeuw een buitengewone mate van behoud van de Romeinse stad aan het licht brachten, maar ze moesten wel gepaard gaan met de stabilisatie van deze ruïnes met meerdere verdiepingen en het herstel van wegen en drainagesystemen. De site vereist vandaag de dag het behoud van de archeologische structuur, maar ook van deze verouderende restauratie-interventies, en dat op stedelijke schaal.

In de late 20e eeuw werd Herculaneum echter benaderd als een reeks afzonderlijke elementen. Dit was deels te wijten aan de beperkte toegang tot interdisciplinaire expertise en vaste financieringsbronnen - sporadische kapitaalfinanciering voor eenmalige lokale projecten overheerste.

Rond de millenniumwisseling werd een nieuwe aanpak gekozen die instandhoudingsproblemen en de onderlinge afhankelijkheid over het hele gebied in kaart bracht en daarnaar handelde. De eerste inspanningen waren gericht op het oplossen van situaties in gebieden die dreigden in te storten of met kwetsbare decoratieve kenmerken. Na verloop van tijd verschoof de aandacht naar langetermijnstrategieën om de oorzaken van verval terug te dringen en onderhoudscycli voor de hele site te ontwikkelen die alleen door de overheid konden worden volgehouden, zodat de site niet zou terugvallen. Nu deze volledig door de publieke partner worden gedragen, is de overkoepelende doelstelling bereikt.

Een Local Stewardship Council (LSC) is de belangrijkste vertegenwoordiger van een World Surfing Reserve en is verantwoordelijk voor de implementatie van het Local Stewardship Plan. De LSC werkt samen met Save The Waves Coalition om hun surfecosysteem te beschermen, beheren en verdedigen.

Leden van het LSC werken ter plaatse en met de lokale gemeenschap om activiteiten uit te voeren die resulteren in het behoud van het reservaat op de lange termijn en die de traditie van surfen en oceaanrecreatie vieren en in ere houden. Het Stewardship Planning Process brengt het LSC en belangrijke leden van de gemeenschap samen om de kritieke bedreigingen voor de regio in kaart te brengen en langetermijndoelen en -doelstellingen voor permanente bescherming te formuleren.

Het Stewardship Planningsproces volgt in het algemeen het schema in "Measures of Success" dat het bouwen van een Conceptueel Model omvat, het ontwikkelen van een beheerplan dat doelen, doelstellingen, acties en tijdlijnen identificeert op basis van de bedreigingen die aangepakt moeten worden.

"Surfonomics' heeft als doel de economische bijdragen van surfen aan lokale en regionale economieën te documenteren. Door middel van Surfonomics-onderzoek bepalen we de economische waarde van een golf en surfen voor lokale gemeenschappen om beleidsmakers te helpen betere keuzes te maken om hun kustbronnen en golven te beschermen.

Met behulp van een strandonderzoek onder surfers in San Miguel, Ensenada, konden we berekenen dat een gemiddelde toerist ongeveer 111 US dollar per dag uitgeeft. Aangezien de gemiddelde surfer 10 dagen per jaar in het gebied doorbrengt, is berekend dat een bezoekende surfer 1.151 US dollar per jaar uitgeeft in Ensenada.

Deze cijfers tonen aan dat surfen bijdraagt aan de lokale economie van Ensenada en dat besluitvormers rekening moeten houden met het belang van de surfzone in termen van kustbeheer.

Investering in een radartrackingsysteem voor bredere monitoring van het gebied. Het radartrackingsysteem monitort in realtime de snelheid en de koers van de boot in de buurt van het beschermde zeegebied. De radarinformatie kan afleiden wat voor soort activiteit de boot waarschijnlijk op zee uitvoert. Een boot die bijvoorbeeld met een vistrawler aan het vissen is, heeft de neiging om met een lagere snelheid van 7-10 km/u te varen dan een passerende trawler die gewoonlijk met een snelheid van 16-20 km/u vaart. Bovendien werden vijf explosiedetectoren geïnstalleerd om de straalvisserijactiviteiten binnen SIMCA te controleren en te analyseren. De informatie van de explosiedetector stelt het Reef Guardian handhavingsteam in staat om strategische patrouilles op zee uit te voeren om de aanwezigheid van de handhaving te vergroten in de hot spot waar illegale visbombardementen vaak voorkomen.

Een van de meest directe uitdagingen voor de visvisserij op weg naar duurzaamheid is de implementatie van visserijmonitoring. Dit verzamelt alle informatie die nodig is om te begrijpen hoe de visserij functioneert, inclusief de economische en ecologische componenten, waardoor betere managementbeslissingen kunnen worden genomen. Om dit in de visvisserij te bereiken, werden vissers en vissersvrouwen getraind in het belang van het monitoren van hun visserij en hoe dit uit te voeren. Samen met vissersgemeenschappen, de overheidssector, de academische wereld en maatschappelijke organisaties werd er een format voor een visserijlogboek ontworpen en goedgekeurd door de overheid.

Vervolgens werden de logboeken geïmplementeerd in vier vissersgemeenschappen, waarbij het proces werd aangepast aan de lokale behoeften. In 2021 was het vier jaar geleden dat de gemeenschappen begonnen met het monitoren van hun visserij (specifiek voor verschillende vissoorten), waardoor ze conclusies konden trekken over het gedrag van de visserij, hun activiteiten konden plannen, hun inkomen konden controleren, enz.

Om succes te boeken op het gebied van de duurzaamheid van visbestanden, moet er sprake zijn van actieve deelname van diverse belanghebbenden (visserijgemeenschappen, de overheidssector, de academische wereld, maatschappelijke organisaties en de markt). In 2018 is COBI begonnen met het monitoren van de kosten (economisch en in natura) die gepaard gaan met de implementatie en ontwikkeling van projecten voor de verbetering van de visserij. Uit deze oefening bleek dat filantropie over het algemeen aan het begin van de projecten de grootste economische investering doet via maatschappelijke organisaties, terwijl visserijgemeenschappen investeringen in natura doen (bijvoorbeeld door hun boten beschikbaar te stellen voor activiteiten), en andere actoren ook deelnemen (bijvoorbeeld overheidsinstanties of de academische wereld). Het doel van de gemeenschapsco-investering is om ervoor te zorgen dat de visserijgemeenschappen zich na verloop van tijd organiseren en zich inzetten om de kosten te blijven dekken die met dit soort projecten gepaard gaan, en om een grotere financiële autonomie te bereiken. COBI en de visserijgemeenschappen hebben samen een schriftelijke strategie ontwikkeld met een tijdspad van vijf jaar, waarin de gemeenschappen zich verplichten om een geleidelijk percentage van de economische bijdragen te handhaven om medeverantwoordelijkheid te bereiken en het project zelfstandig te beheren.