Voorafgaand aan de opname op de Werelderfgoedlijst, van 2000 tot 2013, voerden de HHTR World Heritage Administration en het Yuanyang Management Committee for World Heritage HHTR een moderne wet- en regelgeving in om de duurzame ontwikkeling van de rijstterrassen te bevorderen op basis van lokale gewoonterechten, zoals verordeningen over bosbescherming en het gebruik van waterbronnen. Ze hebben lokale wetten, verordeningen en administratieve maatregelen opgesteld. Tegelijkertijd nomineerden ze het gebied voor bescherming op nationaal niveau. Ze stelden beschermings- en beheersplannen op die werden aangekondigd door de Raad van State en de provinciale volksregering, zodat ze konden worden opgenomen in het nationale wettelijke beschermingssysteem. Hierdoor zouden ze financiële steun van de staat kunnen krijgen. Terwijl ze de gewoonterechten en dorpsregels gebruiken en handhaven, worden het behoud en beheer van de rijstterrassen uitgevoerd volgens de wet en worden ze geleidelijk geïntegreerd in het moderne wettelijke kader.

Participerend onderzoek is essentieel wanneer historische gegevens ontbreken en nieuwe concepten worden geïntroduceerd. Het onderzoek in Yakou bestond uit drie fasen. De eerste fase was gericht op het begrijpen van de locatie en de betekenis ervan. Als een typisch dorp met een goed bewaard gebleven landschap van "bos-dorp-terras-water-systeem", werd Yakou geselecteerd om het landschapspatroon van het Laohuzui-gebied te vertegenwoordigen. Het veldwerk werd uitgevoerd door zowel het nominatieteam (Chinese Academie voor Cultureel Erfgoed) als het wetenschappelijke onderzoeksteam (Yunnan University). De tweede fase richtte zich op de restauratie van het irrigatiesysteem van Yakou. Er werden semigestructureerde interviews met de lokale bevolking, veldwerk en restauratie uitgevoerd. Volgens de onderzoeksresultaten kwamen het traditionele waterbeheersysteem en de bijbehorende kennis naar voren als belangrijke elementen in Yakou. Sloten, kanalen en waterreservoirs werden gerepareerd om het gebruik op lange termijn te garanderen, en de traditionele ceremonies en het inspectiesysteem werden ingesteld door de ouderen. De derde fase richtte zich op de verbetering van het waterbeheer, waarbij onderzoekers ruimtelijk onderzoek deden naar het verspreidingspatroon van de nederzettingen en hydrologische analyses met behulp van een geografisch informatiesysteem.

De gemeente Røros is een Sámi beheersgebied voor taal en cultuur . Dit is een wettelijke status waarbij de Sámi cultuur en taal gebruikt moeten worden voor openbare communicatie, scholen en bestemmingsplannen op gemeentelijk niveau. Het proces om een Sámi beheersgebied te worden begon in 2015 en het doel van het proces was om de Sámi taal en cultuur in de gemeente te bevorderen. Het gemeentebestuur delegeerde de missie aan een politieke commissie, die de resultaten in november 2016 presenteerde. De regering keurde de aanvraag goed in 2018. Vandaag zijn er 12 Noorse gemeenten die Sámi-beheersgebieden voor taal en cultuur zijn.

In Røros wordt de bewegwijzering van plaatsen en straten vertaald naar het Sámi op provincie- en gemeenteniveau. Er zal ook een Sámi-naam voor Røros worden bepaald. Er wordt ook onderwijs in het Sámi gegeven op de basisschool in de gemeenten Røros en Engerdal. Het Sámi wordt ook gebruikt bij het ondertekenen van e-mails van ambtenaren. Voor het vertaal- en naamgevingsproces benoemt de gemeente een commissie die woorden en namen voorstelt. De suggesties worden opgenomen in het gemeentebestuur, dat het voorstel doorstuurt naar het Sámi parlement. Het parlement bespreekt het tijdens een hoorzitting en als de hoorzitting voorbij is, beslist het gemeentebestuur uiteindelijk over de namen.

Pimachiowin Aki First Nations en de Pimachiowin Aki Corporation hebben in 2016 een Guardians Program ontwikkeld om de strategische richting te implementeren die is vastgelegd in goedgekeurde beheerplannen: het welzijn van de gemeenschap waarborgen, fondsen werven, lokale economische ontwikkeling ondersteunen, kansen creëren voor ouderen en jongeren om samen te werken, onze culturele traditie behouden/verbeteren en ervoor zorgen dat de gewoonterechten en het beleid worden nageleefd. Er zijn capaciteiten en vaardigheden opgebouwd onder de leden van de gemeenschap op het gebied van communicatie, het bijhouden van gegevens, overleven, goede gezondheid en het gebruik van GPS om geografische informatie te verzamelen en vast te leggen. Beschermers zijn leden van de gemeenschap die de gezondheid van ecosystemen en culturele locaties observeren, registreren en daarover rapporteren, het publiek voorlichten over hoe je een goede rentmeester van het culturele landschap kunt zijn, samenwerken met de beheerders van land en hulpbronnen van de provinciale overheid, en pictogrammen, petroforms, archeologische vindplaatsen, culturele locaties en immateriële waarden behouden die de banden van de Anishinaabe met de site vormgeven, waaronder mondelinge tradities die centraal staan bij de uitdrukking en overdracht tussen generaties van Akiiwi-gikendamowining (kennis op basis van land), gewoonterecht en geografische namen.

Afhankelijk van hun locatie zijn de pelgrimsroutes eigendom van particulieren, lokale of nationale overheden die voor het onderhoud zorgen. Lokale inwoners en non-profitorganisaties (NPO) nemen ook deel aan de restauratie, het behoud en het onderhoud van sommige pelgrimsroutes. Er zijn bijvoorbeeld veel natuurbeschermingsorganisaties actief op de pelgrimsroute van Iseji, waar ze dagelijks schoonmaken op de bergpassen waar nog oude wegen liggen. Ze werken ook mee aan patrouilles na tyfoons en zware regenval. Deze activiteiten worden vastgelegd in het verslag en via het respectieve gemeentelijke onderwijsbestuur ingediend bij de respectieve prefectorale onderwijsraad.

Om de Ifugaocultuur te integreren in het formele onderwijscurriculum, moeten de leerkrachten leren omgaan met de Ifugaocultuur. Leraren, de meesten van Ifugao afkomst, zijn door het moderne onderwijssysteem het waardesysteem van hun voorouders vergeten. Sommigen zijn buiten de Ifugao regio opgeleid. Het doel is om leerkrachten te trainen in het integreren van cultuur in wiskunde, sociale wetenschappen en alle vakken, en om lesmateriaal en modules te ontwerpen waarin de Ifugaocultuur een transversaal thema is. Trainingen voor leerkrachten over lokale leerplanontwikkeling en het bedenken van leermodules zijn aan de gang.

SITMo heeft samenwerkingsverbanden ontwikkeld met lokale wetenschappelijke instellingen zoals de Ifugao State University, die werkt met het FAO Globally Important Agricultural Heritage System (GIAHS) predicaat en het Ifugao Rice Terraces GIAHS Research and Development Center heeft opgericht. Verder werkt SITMo samen met de Ifugao State University en het Taiwanese Ministerie van Wetenschap en Technologie en de National Chengchi University van Taiwan in het project "Center for Taiwan-Philippines Indigenous Knowledge, Local Knowledge and Sustainable Development", waarbij partnerinstellingen samen de duurzame bescherming en overdracht van hun inheemse kennis onderzoeken door middel van uitwisseling en gezamenlijk onderzoek, waardoor lokale gemeenschappen zich duurzaam kunnen ontwikkelen. In 2012 werd een partnerschap op lange termijn aangegaan met het Departement Antropologie van de Universiteit van Californië, Los Angeles (UCLA) om archeologisch onderzoek uit te voeren op de terrassen, wat leidde tot de oprichting van erfgoedgalerijen voor de gemeenschap en de publicatie van wetenschappelijke artikels.

De partijen van het Laponia-proces stelden zich ten doel een nieuw managementplan voor het landgoed op te stellen op basis van de waarden binnen drie gebieden: de natuurlijke omgeving en haar hoge waarden; de levende Sámi cultuur en rendierindustrie; en het historisch erfgoed dat voortkomt uit eerder gebruik van het land. Dit participatieve beheerplan is gebaseerd op een gedeeld begrip van het werelderfgoed door alle belanghebbenden die betrokken zijn bij het proces en de uitvoering van het plan. Naast de bestuurlijke instellingen (gemeenten, provincie, overheidsinstanties die belast zijn met de instandhouding van het erfgoed) zijn de Sámi dorpen, organisaties die verantwoordelijk zijn voor de rendierhouderij in een bepaald gebied, belangrijke belanghebbenden die in dit participatieve proces moeten worden meegenomen en geïntegreerd. Het is een legale entiteit en ze worden georganiseerd via dorpsvergaderingen.

Het Laponia-proces was een benadering van de dialoog die werd gecreëerd en ontwikkeld door een verscheidenheid aan belanghebbenden in het werelderfgoed Laponia. Aangezien Laponia een groot gebied is dat uit verschillende beschermde gebieden bestaat, was het een grote uitdaging om een gecoördineerd managementsysteem op te zetten sinds de opname op de Werelderfgoedlijst. Het provinciebestuur van Norbotten en de Sámi-gemeenschappen en -gemeenten Jokkmokk en Gällivare begonnen aanvankelijk onafhankelijk van elkaar met het opstellen van hun beschermingsprogramma's. Het Laponia-proces ging van start op initiatief van de gouverneur van Norrbotten in 2005 en omvatte alle belanghebbenden in een proces van dialoog op basis van een aantal gemeenschappelijke waarden, waardoor de partijen het eens zouden worden over cruciale kwesties en de voorwaarden waaronder het Laponia-gebied beheerd zou moeten worden. Alle besluiten moesten bij consensus worden genomen en er werd verzocht om nieuwe regelgeving voor de nationale parken en natuurreservaten. In 2006 ondertekenden de partijen een gemeenschappelijke overeenkomst die ze naar de regering stuurden:

• Een reeks gemeenschappelijke basiswaarden
• Gemeenschappelijke intenties voor een aantal inspanningen
• De oprichting van een tijdelijke Laponia-delegatie
• Voorbereidingen voor de start van een beheersgroep voor het werelderfgoed met een Sámi meerderheid in het comité.

La gestión financiera del área fue llevada a cabo en forma descentralizada, lo que otorgó mayor transparencia al uso de los recursos.

Se ha controlado financieramente todo el proceso de acuerdo con la legislación que apoya el proyecto y el presupuesto destinado al mismo.

Las decisiones tomadas para el destino de los recursos han pasado la aprobación de la Junta Financiera de la Secretaría Municipal de Medio Ambiente, el CONDEMA y de la junta financiera del Municipio, dependiendo de la procedencia de los recursos.