De methodologische aanpak bestaat uit de volgende stappen (zie ook de grafiek in de galerij):

1. Verzamelen van percepties van betrokken professionals en andere belanghebbenden met betrekking tot de belangrijkste klimaatrisico's en het ruimtelijk in kaart brengen van deze risico's.
2. Identificatie van de belangrijkste biofysische en sociaaleconomische gevolgen van klimaatverandering in de regio, deels door percepties van belanghebbenden te controleren, deels door openbaar beschikbare wetenschappelijke gegevens.
3. Beoordeling van ecosysteemdiensten die relevant zijn voor menselijk welzijn en/of aanpassing aan klimaatverandering met belanghebbenden tijdens een workshop.
4. Definitie van locatiespecifieke aanpassingsopties en -maatregelen, inclusief EbA.
5. Integratie van de resultaten in het beheerplan.
6. Capaciteitsontwikkeling door middel van cursussen en on-the-job training als cruciale begeleidende maatregel.

Het aantal gebruikers van hydrologische en meteorologische gegevens in Japan is aanzienlijk toegenomen door de ontwikkeling van nieuwe technologieën en sectoren; van de luchtvaart en scheepvaart tot openbare diensten zoals weersvoorspellingen, er is een toenemende druk op hydrometerdiensten om nauwkeurige, real-time informatie te leveren.

Vandaag de dag wordt actuele informatie over noodweer aan het grote publiek verstrekt door de JMA, in samenwerking met centrale en lokale rampenbestrijdingsinstanties en andere belangrijke belanghebbenden. Het bereiken van de eerste hulpverleners en het grote publiek is een cruciaal onderdeel van het effectieve Japanse systeem voor vroegtijdige waarschuwing, en vroegtijdige waarschuwingen op gemeentelijk niveau zijn de afgelopen tien jaar verbeterd, grotendeels dankzij betere communicatie en samenwerking tussen belanghebbenden.

De afdeling Erosie- en sedimentbeheersing van het MLIT heeft bijvoorbeeld een samenwerkingsverband opgezet met prefectorale overheden om snel informatie over aardverschuivingen te verstrekken aan burgers die risico lopen.

De inspanningen om de hydrologische en meteorologische systemen in Japan te moderniseren begonnen in de jaren 1950 en gaan door tot op de dag van vandaag. Het JMA Automated Meteorological Data Acquisition System (AMeDAS) is bijvoorbeeld een netwerk van meer dan 1300 automatische weerstations dat vanaf de jaren 1970 stapsgewijs is verbeterd. Het systeem is nu in staat om elke minuut datasets te verzamelen van belangrijke stations en kan binnen 40 seconden informatie leveren aan eindgebruikers. Deze gegevens dienen als cruciale input voor vroegtijdige waarschuwingssystemen en maken het mogelijk weerpatronen nauwkeurig te volgen. Een andere belangrijke mijlpaal is de serie geostationaire meteorologische satellieten (Himawari-1 tot Himawari-8) die de hydrometrische diensten verder hebben versterkt, niet alleen in Japan, maar in de hele regio Azië-Stille Oceaan. Daarnaast werken het Japan Meteorological Business Support Center (JMBSC) en de Foundation of River & Basin Integrated Communications (FRICS) aan een breder gebruik van hydrometgegevens door gemeenten, het grote publiek en actoren uit de particuliere sector.

De belangrijkste instellingen in het Japanse hydrometannelandschap zijn sinds de jaren 1950 geëvolueerd. De hydrologische instellingen hebben bijvoorbeeld verschillende veranderingen ondergaan, zoals na de invoering van de Wet op de Rivier van 1964 (herziene versie). Deze wet verplichtte de autoriteiten die belast waren met het beheer van rivieren om zich te houden aan de principes van geïntegreerd stroomgebiedbeheer, in tegenstelling tot de meer gebiedsgerichte rampenbeheerpraktijken die daarvoor gangbaar waren (bijvoorbeeld de verschuiving van cirkelvormige dijken, die alleen de gemeenschap van de bouwer beschermen, naar doorlopende dijken, die zorgen voor een meer rechtvaardige bescherming van de bredere bevolking). Wat de meteorologische diensten betreft, werd het regelgevende kader vastgelegd in de Meteorological Service Act van 1952, die het Japan Meteorological Agency (JMA) aanwees als de gezaghebbende instantie die verantwoordelijk is voor het uitgeven van noodwaarschuwingen.

Wat het wettelijke kader betreft, kennen de Japanse wetten duidelijke rollen en verantwoordelijkheden toe aan de nationale hydrologische dienst (WDMB/MLIT), de nationale meteorologische dienst (JMA) en andere belangrijke belanghebbenden om een effectieve coördinatie te garanderen.

Niet-structurele maatregelen voor geologische risico's op wegen zijn maatregelen die geen fysieke constructie vereisen en vaak minder duur zijn dan structurele maatregelen. Japanse snelwegen hebben bijvoorbeeld vaak wegkantstations(michi-no-eki), die strategisch gepland zijn om te dienen als evacuatiecentra en knooppunten voor rampengerelateerde informatie (bijv. de toestand van de weg en informatie over noodsituaties). Na de aardbeving in 2011 werden wegkantstations en parkeerplaatsen langs snelwegen door talloze teams en organisaties gebruikt als operationele bases voor reddings- en hulpacties. Veel van deze stations waren uitgerust met elektriciteit, voedsel- en watervoorzieningen en dienden als schuilplaatsen voor noodsituaties, waar belangrijke informatie werd gedeeld met het publiek.

Na de aardbeving in 2011 waren de belangrijkste snelwegen en wegen naar de getroffen gebieden binnen enkele weken weer operationeel, wat de hulp- en herstelwerkzaamheden aanzienlijk versnelde. Dit was grotendeels te danken aan robuuste structurele maatregelen, in combinatie met efficiënte herstelwerkzaamheden door openbare diensten. Na de grote Hanshin-Awaji-aardbeving in 1995 duurde het daarentegen meer dan anderhalf jaar voordat de snelweg weer was hersteld.

Wegen, snelwegen en andere openbare voorzieningen hielpen de schade en het verlies aan mensenlevens tijdens de aardbeving in 2011 te beperken door bescherming te bieden tegen overstromingen, grotendeels dankzij succesvolle risicobeoordelingen die vóór de bouw werden uitgevoerd. De East Sendai Expressway (7 tot 10 meter hoog) fungeerde bijvoorbeeld als een secundaire barrière tegen de inkomende tsunami, waardoor de golven niet verder landinwaarts konden doordringen. Meer dan 200 mensen ontsnapten door naar de snelweg te rennen en de oever diende als evacuatieplaats voor de plaatselijke bewoners.

Relevante instellingen in Japan werken samen om passende wet- en regelgeving op te stellen en uit te voeren, evenals nationale en lokale overheidsplannen en -strategieën (bijv. Japan Rail, lokale overheid en het ministerie van Land, Infrastructuur, Transport en Toerisme werken samen aan risicobeheer van geologische risico's van wegen). Het Japanse kader omvat ook institutionele en technische coördinatie en geschikte financieringsmechanismen. De kosten voor het verhogen van een snelweg kunnen bijvoorbeeld worden gedeeld door zowel organisaties voor openbare werken als organisaties voor risicobeheer bij rampen. Dit soort mechanismen voor het delen van de kosten zorgen ervoor dat de financiële lasten eerlijk worden verdeeld.

De nationale overheid geeft lokale overheden extra subsidies voor het seismisch aanpassen en herbouwen van scholen met onvoldoende seismische capaciteit. In principe dekken de nationale subsidies voor aanpassing en wederopbouw een derde van de kosten voor openbare basisscholen en middelbare scholen, maar het nationale aandeel is in 2008 verhoogd naar respectievelijk twee derde en de helft in het kader van de wet op speciale maatregelen tegen aardbevingsrampen. Bovendien werden er extra financieringsbronnen gegenereerd door middel van lokale obligaties en de toewijzing van lokale belastingen door lokale overheden. In de prefectuur Shizuoka, gelegen in het Tokai-gebied waar de kans op aardbevingen groot is, verhoogde de lokale overheid de vennootschapsbelasting met 7-10 procent gedurende 15 jaar om budget toe te wijzen voor het aardbevingsbestendig maken van openbare gebouwen. In de gemeente Kushiro bleef het voltooiingspercentage van de renovatie tien jaar lang steken op 50 procent door gebrek aan fondsen, maar binnen drie jaar na de invoering van het PFI-systeem steeg dit percentage tot 85,8 procent.

El punto de partida para las acciones de monitoreo y evaluación de cualquier Área Protegida (AP) es contar con una línea de base, es decir, un documento que describa con detalle la situación del área antes de que se implementan las primeras medidas de manejo. Op basis van een gestructureerde línea base met relevante indicatoren en de monitoring van deze indicatoren is het mogelijk om een adaptief beheer van het AP uit te voeren en gevoelig te zijn voor elke verandering in de socio-economische, biologische en bestuurlijke omgeving.

La línea base del Parque Nacional Zona Marina Archipiélago Espíritu Santo inicio 5 años antes de ser decretado como Parque Nacional, y es con esta línea base que se ha construido un programa de monitoreo submarino para el seguimiento de indicadores socioeconómicos gobernanza y biofisicos.Usuarios de los recursos pesqueros, Patrones de uso de los recursos pesqueros, Conocimiento acerca de la historia natural de los recursos pesqueros, Número y Naturaleza de los mercados, Caracterización y nivel de amenazas de los recursos,Conocimiento acerca de las regulaciones pesqueras y ambientales, Análisis de abundancia, riqueza, diversidad y equidad de los peces e invertebrados en el área marina de Espíritu Santo, Distribución y complejidad de los hábitats.