Effectief lobbyen en pleiten voor beleid moet gericht zijn op de implementatie van zowel bestaand als nieuw beleid om ervoor te zorgen dat de beoogde doelen worden bereikt. Dit betekent een voortdurende controle om de voortgang te volgen en de effectiviteit van de beleidsimplementatie te beoordelen. Alle partners die betrokken zijn bij een programma of beleid moeten deelnemen aan dit voortdurende proces om ervoor te zorgen dat ze op één lijn zitten met de doelstellingen en om strategieën waar nodig aan te passen.

De natuurlijke hulpbronnensector in Kenia wordt beheerst door een complex web van wetten en beleidslijnen die een directe invloed hebben op de levensstijl en het levensonderhoud van de gemeenschap. Veel gemeenschapsleden hebben echter geen kennis van deze wetten, wat tot verwarring leidt, vooral wanneer verschillende overheidsdepartementen tegenstrijdige regels handhaven.

NACOFA heeft de verantwoordelijkheid op zich genomen om gemeenschappen te informeren en voor te lichten over de relevante wetten die hen aangaan. Door dit te doen, helpt NACOFA gemeenschappen te beschermen tegen ongerechtvaardigde acties van overheidsfunctionarissen. Een voorbeeld hiervan is de ontwikkeling en implementatie van participatieve bosbeheerplannen (PFMP's) en bosbeheerovereenkomsten (FMA's). Ondanks het feit dat deze overeenkomsten tussen KFS en verschillende CFA's zijn ondertekend, komt het voor dat KFS de afspraken niet nakomt.

Het in kaart brengen van belanghebbenden houdt in dat de verschillende belangen van belanghebbenden in verschillende sectoren op zowel lokaal als nationaal niveau in kaart worden gebracht. Dit proces moet zo uitgebreid mogelijk zijn, waarbij bestaande invloed- en machtsstructuren in kaart worden gebracht om te bepalen wie er direct of indirect bij betrokken moet worden. Voorafgaand aan het in kaart brengen van de stakeholders wordt een grondige analyse van bestaand beleid uitgevoerd om volledig te begrijpen wat de problemen zijn en waarom ze belangrijk zijn voor de gemeenschap. Dit inzicht vormt vervolgens de basis voor het in kaart brengen van de stakeholders, waardoor het duidelijker wordt met wie de dialoog moet worden aangegaan.

De eerste stap bestaat uit het identificeren van lokale milieuproblemen op gemeenschapsniveau, zoals watertekorten, afnemende graasgebieden, voedselschaarste, bodemerosie, aardverschuivingen of overstromingen. NACOFA verzamelt de inbreng van de gemeenschap over mogelijke oplossingen en onderzoekt het verband tussen deze uitdagingen en bos- of milieudegradatie.

Vervolgens bestudeert NACOFA de bestaande wetten en het bestaande beleid om deze problemen aan te pakken, eventuele hiaten op te sporen en te bepalen of een betere uitvoering of handhaving nodig is. Dit proces stelt NACOFA in staat om de verantwoordelijke overheidsinstellingen, sleutelfunctionarissen, maatschappelijke organisaties, partners en gemeenschapsgroepen aan te wijzen om mee samen te werken.

Om ervoor te zorgen dat de producenten hun projecten met succes konden uitvoeren, werd een beroep gedaan op verschillende regionale instanties om de nodige ondersteuning en begeleiding te bieden. De lokale teams voor technische bijstand, de lokale gemeenschapspromotors en de regionale operationele contactpersonen gaven de groepen technische ondersteuning bij het ontwikkelen van hun voorstellen, het verzamelen van bewijsmateriaal over de uitvoering en het opstellen van de subprojectrapporten. Op het gebied van inkoop, contractering en financiën gaven de regionale administratieve contactpersonen ondersteuning en advies bij het voltooien van de inkoop-, contracterings- en verificatieprocedures door middel van de financiële rapporten. Voor groepen die niet wettelijk opgericht waren, was het Nationaal Uitvoerend Agentschap (Rainforest Alliance Mexico) verantwoordelijk voor de administratie, de directe uitwerking van alle aankoopprocedures, de uitvoering van de toegewezen middelen en de bijbehorende verificaties. Deze gedeelde verantwoordelijkheid met de begunstigden maakte het mogelijk om de kloof die bestaat voor de groepen te verkleinen en om volledig te voldoen aan de hoogste standaarden in de uitvoering van aanbestedingen, contractering en financieel beheer tijdens de implementatie van de subprojecten.

Het doel van de MDE Mexico was het versterken van de capaciteiten van inheemse volken en lokale gemeenschappen die afhankelijk zijn van bossen en oerwouden door middel van participatieve en inclusieve processen voor de consolidatie van productieve projecten in boslandschappen. De training begon vorm te krijgen vanaf het moment dat de subprojecten werden geselecteerd door het Evaluatiecomité, waarvan de leden training kregen om de analyse van en de dialoog over de ontvangen voorstellen te vergemakkelijken en zo het evaluatie- en selectieproces te sturen.

Anderzijds bood de Lokale Technische Assistentie de begunstigden ondersteuning en gespecialiseerd advies voor de participatieve opbouw van de technische voorstellen en de plannings- en controle-instrumenten, wat zorgde voor de ontwikkeling van capaciteiten en de toepassing van de instrumenten in elke werkgroep.

Om de begunstigden technische ondersteuning te bieden bij de uitvoering, monitoring en evaluatie van deelprojecten, werd bovendien een trainingsprogramma voor 'agents of change' (lokale gemeenschapspromotors) geïmplementeerd voor productieve gemeenschapsprojecten met een REDD+-aanpak.

Ook werden er kennisuitwisselingsworkshops georganiseerd onder de begunstigden om hun capaciteiten te versterken met de kennis van andere groepen met meer ervaring.

De boomboeren worden aangemoedigd om deel te nemen aan verschillende waardeketens/ondernemingen die zijn ontwikkeld voor alternatieve inkomstenbronnen in plaats van afhankelijk te zijn van de verkoop van bomen en land voor inkomsten.

De gemeenschappen die grenzen aan de aangetaste bosreservaten Atigo en Angutawele Central werden gemobiliseerd om deel te nemen aan het herstel van delen van het bos in het kader van Collaborative Forestry Management in samenwerking met de National Forestry Authority en de gemeenschap.

In de oostelijke provincie van Zambia werd in het kader van het Fish for Food Security (F4F)-project een significante verandering van de vispraktijken in kleine waterlichamen bewerkstelligd. Deze verandering bestond uit het terugdringen van het gebruik van illegaal vistuig door lokale vissers, waarbij hun activiteiten in overeenstemming werden gebracht met de richtlijnen van de FAO voor duurzame kleinschalige visserij.

Het beheer van deze vispraktijken had aanvankelijk te kampen met uitdagingen, waaronder een gebrek aan basisgegevens over visbestanden en het gebruik van schadelijke netten met kleine mazen (muskietennetten) of gif. Om deze uitdagingen aan te pakken, koos het F4F-project voor een aanpak met meerdere belanghebbenden en werkte het samen met organisaties zoals Aquatic Ecosystems Services Consultancy voor de evaluatie van de visbestanden. Ook werkten ze aan de herstructurering van de Dam Management Committees (DMC's) in samenwerking met het Wereld Natuur Fonds (WWF) en Zambia Governance Foundation (ZGF), waarbij ze ervoor zorgden dat vertegenwoordigers van de vissers erbij betrokken werden.

De F4F ontwikkelde verder een trainingshandboek over duurzaam visserijbeheer van kleine waterlichamen en rolde de trainingen uit naar de DMC's, vissers en traditionele leiders met steun van het Department of Fisheries (DoF). De onderwerpen varieerden van 'Leiderschap' en 'Financieel beheer' tot 'Visserijpraktijken', wat veel discussies opleverde, vooral onder vissers.

Later stelden de gemeenschap en het DoF regels op om het gebruik van illegaal vistuig te beperken en moedigden ze het gebruik van wijdmazige katoenen netten aan. De betrokkenheid van de vissers heeft geholpen om illegale en ongereguleerde visserij te beteugelen, omdat ze begrijpen wat de nadelige gevolgen zijn voor de visbestanden, het milieu en de duurzaamheid van hun bedrijf.

Het betrekken en voorlichten van de leden van de gemeenschap om ervoor te zorgen dat ze het project en de voordelen ervan begrepen en de implementatie ervan actief steunden. Dit hield in dat de projectdoelen duidelijk werden gecommuniceerd, dat zorgen werden aangepakt en dat het gevoel van eigenaarschap onder de gemeenschap werd gestimuleerd. Deelname van het publiek werd mogelijk gemaakt door maandelijkse bijeenkomsten in Kamungi Conservancy (KC) om bewustzijn te creëren over de voordelen van het 10%-omheiningsplan, de gevaren en de algemene projectdoelstellingen. Deze bijeenkomsten dienden als platform voor een open dialoog, waar de leden van de gemeenschap hun zorgen konden uiten, vragen konden stellen en input konden geven. Daarnaast waren de bijeenkomsten bedoeld om cruciale informatie over het project te verspreiden, zoals hoe de hekken conflicten tussen mens en dier zouden verminderen, gewassen en vee zouden beschermen en de algehele veiligheid van de gemeenschap zouden verbeteren. Educatieve sessies tijdens deze bijeenkomsten richtten zich op praktische aspecten van het 10% omheiningsplan, zoals onderhouds- en reparatietechnieken, maar ook op bredere natuurbehoudprincipes. Deze consistente betrokkenheid zorgde ervoor dat de gemeenschap op de hoogte bleef, betrokken bleef en de doelen van het project steunde.