Adequate ontwikkeling van toerisme is een belangrijk middel en een kans voor beschermde gebieden en gemeenschappen die eraan grenzen om aan hun doelen en behoeften te voldoen.

In het geval van de beschermde gebieden zijn de doelen

- een recreatieve dienst te verlenen aan bezoekers

- het vergroten van het publieke bewustzijn en begrip van het belang van natuurbehoud

- inkomsten genereren die het beheer verbeteren en duurzame financiering voor dat doel versterken.

In het geval van lokale gemeenschappen is het doel het verhogen van duurzame inkomsten en het verbeteren en diversifiëren van de bestaansmiddelen.

In beide gevallen ligt de nadruk op "gepast" toerisme, d.w.z. toerisme dat de fundamentele toeristische attractie (d.w.z. de ongerepte natuur en het cultuurlandschap) niet overweldigt of aantast. In het geval van de PA's ligt de nadruk ook op educatieve en bewustmakingsdoelen. Dit vereist dat de ontwikkeling van toerisme zorgvuldig wordt gepland en zich richt op het maximaliseren van de algemene voordelen op de lange termijn, in plaats van financiële voordelen op de korte termijn.

In deze context concentreerde de projectsteun zich aanvankelijk op de ontwikkeling van een degelijke strategische visie voor het Ajara PA-systeem als geheel en de afzonderlijke PA's in het colchic forest in het bijzonder. Op basis hiervan werd de ontwikkeling van het toerisme ter plaatse ondersteund, zowel in het nieuwe Machakhela NP als in de vallei in het algemeen.

Het doel van het project was om de effectiviteit op lange termijn van natuurbehoud en landgebruik in de colchische bossen van Ajara te vergroten, en hiervoor was het nodig om de capaciteit van alle relevante belanghebbenden op te bouwen om in de toekomst passende activiteiten en ontwikkeling te ondernemen.

Om deze capaciteit op te bouwen, volgde het project een veelzijdige aanpak die het volgende omvatte

• levering van belangrijke apparatuur en infrastructuur aan het Nationale Park (NP) en lokale huishoudens
• praktijkgerichte trainingen voor personeel van beschermde gebieden en lokale belanghebbenden - formele/semi-formele training door gespecialiseerde trainers of aannemers
• studiereizen binnen Georgië
• praktijkervaring tijdens het proces / op de werkplek

In het laatste geval was de projectstrategie om ervoor te zorgen dat de belanghebbenden bij het project zoveel mogelijk werden betrokken bij de activiteiten die werden geleid door externe aannemers en adviseurs. De achterliggende gedachte was om zoveel mogelijk lokale praktijkervaring op te bouwen om de begunstigden zoveel mogelijk mogelijkheden te bieden om dergelijke activiteiten in de toekomst zelf uit te voeren. Met andere woorden, om de praktische ervaring en "on-job" capaciteit van de begunstigden (PA-personeel, lokale gemeenschappen, lokale dienstverleners, etc.) op te bouwen.

Planning van weidebeheer in Tadzjikistan

Overbegrazing, vooral in de directe omgeving van dorpen, zet de gemeenschappelijke weidegronden onder grote druk en leidt tot ernstige bodemdegradatie. Deze bodemaantasting brengt het levensonderhoud en de voedselzekerheid van de Tadzjiekse plattelandsbevolking in gevaar. Ondanks de goedkeuring van de weidewet in 2013 (die het kader bepaalt), zijn mechanismen voor gecontroleerde begrazing op gemeenschapsniveau nog niet wijdverspreid. De belangrijkste redenen hiervoor zijn het ontbreken van verordeningen en een zwakke wetshandhaving. Planning van duurzaam weidebeheer is bijgevolg een cruciaal instrument dat door de gebruikers van de weiden moet worden toegepast.

Verbetering van het wettelijk kader

Tadzjikistan kampt met een groot probleem van niet-duurzame begrazing door grote veestapels en onvoldoende weidebeheer. Het land heeft dringend behoefte aan beter weidebeheer op basis van een solide wettelijke basis. Daarom heeft GIZ Tadzjikistan gewerkt aan de verbetering van het wettelijke kader en een dialoog tussen verschillende belanghebbenden gefaciliteerd.

Daarnaast is er samen met andere organisatieseen institutionele analyse van het weidebeheer in Tadzjikistan uitgevoerd, waarin de institutionele en wettelijke opzet en de verdeling van rollen en verantwoordelijkheden in de sector weidebeheer in Tadzjikistan worden beschreven om het bestuursproces in de toekomst te ondersteunen.

Verder is een netwerkplatform voor weidebeheer ondersteund. Het doel van het PMNP is om bij te dragen aan het duurzame beheer van weidegebieden in Tadzjikistan. Dit doel wordt nagestreefd door middel van een nationale dialoog en kennisuitwisseling op basis van praktische en praktijkervaringen van de leden van het netwerk voor weidebeheer.

Het project is erop gericht om samen met de belangrijkste lokale belanghebbenden demonstratiesites voor ecologisch herstel op te zetten in de bufferzone van de PNCAZ, van waaruit de landschappelijke connectiviteit kan worden hersteld en ruimtelijk schaalbare ervaringen kunnen worden gegenereerd. Deze connectiviteit zal bijdragen aan het behoud van natuurlijke waarden en ecologische processen binnen het beschermde gebied op de middellange en lange termijn, evenals aan een betere levenskwaliteit voor de inwoners. Natuurlijke regeneratie, uitsluiting van bedreigingen en ondersteunde successie worden gebruikt om deze herstel-demonstratiegebieden op te zetten, die direct ten goede zullen komen aan ongeveer 200 gezinnen, allemaal binnen het kader van de Blauwe Akkoorden en als resultaat van een participatieve beheerstrategie van territoriale planning door middel van de plannen voor levenskwaliteit.Het doel is om een lerende gemeenschap te creëren en om de technische en organisatorische capaciteiten van de bevolking te versterken door middel van veldscholen, training van trainers en het produceren van instrumenten die de basis zullen vormen voor adaptief beheer, toe-eigening, duurzaamheid en ruimtelijke schaalvergroting van het model.

De dorpen die zich gevestigd hebben in de bufferzone van de PNCAZ maakten al gebruik van de rijkdommen van het gebied voordat het beschermde gebied werd gecreëerd, voornamelijk informele houtwinning. De kolonisten merkten op dat ze de creatie van het beschermde gebied als een bedreiging zagen vanwege de beperkingen die hen zouden kunnen worden opgelegd. Het gezamenlijke werk van SERNANP en CIMA-Cordillera Azul heeft het echter mogelijk gemaakt om de ontwikkeling van alternatieve economische activiteiten zoals koffie en cacao in agroforestrysystemen te bevorderen, evenals de ontwikkeling van lokale beheersinstrumenten zoals de plannen voor levenskwaliteit. Na jaren erkent de lokale bevolking dat ze afstand heeft genomen van de houthandel en is begonnen met het behoud van haar bossen en natuurlijke hulpbronnen ten behoeve van toekomstige generaties. De bevolking heeft prioriteit gegeven aan het vergroten van de bosbedekking op hun grondgebied om de watervoorziening te verbeteren en de koffie- en cacaoproductie te verhogen, voor meer economisch voordeel en een betere levenskwaliteit. De navolging in andere gebieden rond het beschermde gebied in de Tocache-sector en in het algemeen in de hele San Martin-regio, een van de regio's die het zwaarst getroffen is door ontbossing in Peru, maakt het tot een initiatief van groot belang.

Om politieke en lokale steun te krijgen voor het behoud van de Sangai in KLNP, is er gepleit voor samenwerking met alle belanghebbenden. Daarnaast worden er passende maatregelen genomen om de lokale bevolking bewuster te maken van het behoud van de soort en om Sangai als mascotte van duurzame ontwikkeling te promoten door middel van verschillende programma's voor capaciteitsopbouw.

De bestaande populatie van de Sangai wordt beschermd door een geïntegreerd beheerplan dat wordt uitgevoerd door het Manipur Forest Department. Het geïntegreerde beheerplan omvat voortdurende strategieën voor habitatbeheer, habitat- en populatiemonitoring, verbeterde patrouillestrategieën, genetische studies en betrokkenheid van lokale gemeenschappen en verschillende belanghebbenden bij KLNP.

Conservation Agreements (CA's) zijn bindende subsidiecontracten die worden opgesteld en overeengekomen door specifieke gemeenschappen en het ECF. De CA's beschrijven duidelijke, haalbare en realistische instandhoudingsdoelstellingen en bepalen de reikwijdte van de instandhoudingsmaatregelen die moeten worden uitgevoerd door gemeenschappen die aantonen dat ze de organisatie, motivatie en toewijding hebben om 10-jarige habitatbeheerplannen te volgen. De instandhoudingsdoelstellingen die door de ECF en de lokale gemeenschap worden bepaald, maken gebruik van deskundige en lokale kennis. Elke overeenkomst is afgestemd op de geïdentificeerde behoeften in de doelgemeenschap en het lokale landschap. Deze contracten binden gemeenschappen om ecosystemen te beschermen, maar helpen ook traditionele landgebruikers om het land op een duurzame manier te gebruiken.

De gemeenschappen die Conservation Agreements ondertekenen zijn geselecteerd om dit te doen omdat ze blijk geven van initiatief, betrokkenheid van de gemeenschap en potentieel via het FPA-proces en de oprichting van een CBO. Om de duurzaamheid van de projecten te garanderen, wordt de naleving van de Conservation Agreements gecontroleerd. Elke gemeenschap moet jaarlijkse technische rapporten indienen. Als ze de geplande activiteiten niet uitvoeren, kunnen de betalingen uit hoofde van de overeenkomst worden opgeschort totdat ze aan de eisen voldoen, of vervolgens beëindigd als ze langer dan een jaar niet aan de eisen voldoen.

Duidelijk landeigendom en landeigendom (het recht om land te gebruiken) zijn de basisvoorwaarden voor de implementatie van elke habitatbeheermaatregel. De landgebruiksrechten van alle begunstigden moeten duidelijk en zeker zijn voordat projectinitiatieven van start gaan, om het risico van ongedocumenteerde dimensies bij de planning en uitvoering van instandhoudingsmaatregelen te vermijden. Het verzekert ook het langetermijnbelang van de landgebruiker om het land duurzaam te beheren. Het doel van deze maatregel is het verduidelijken, wettelijk regelen, verkrijgen en behouden van landeigendomsrechten die nodig zijn voor instandhoudingsmaatregelen en voor duurzaam levensonderhoud. Pachtrechten omvatten landeigendom, pacht van land en/of andere rechten met betrekking tot het gebruik van land.

In Azerbeidzjan is het meeste land eigendom van de staat. Maar na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie zijn landeigendomsrechten niet goed gedocumenteerd of geregistreerd. Tegenwoordig zijn traditionele landgebruiksrechten gebaseerd op mondelinge overeenkomsten en tradities die door de CBO's die hun respectieve dorpen vertegenwoordigen, worden omgezet in wettelijk gedocumenteerde/geregistreerde pachtcontracten. Het oplossen van onzeker grondbezit is een van de belangrijkste voordelen die het ECF de partnergemeenschappen biedt. Het biedt hen een duidelijk economisch perspectief voor de toekomst, terwijl het bestaande gemeenschapsbeheer van gedeelde weilanden behouden blijft.