Dit houdt in dat alle belanghebbenden op lokaal niveau moeten deelnemen om te komen tot lokaal haalbare oplossingen waar alle deelnemers zich prettig bij voelen en die bijdragen aan duurzame bestaansmiddelen en het behoud van de lokale biodiversiteit op de lange termijn. We hebben deze bouwsteen bereikt door belanghebbenden op verschillende niveaus te betrekken, namelijk op meso- of districtsniveau en op microniveau of het niveau van lokale gemeenschappen. Eerst hebben we vertegenwoordigers van de overheidsdepartementen van Siaya County (zoals Landbouw, Terreinen, Toerisme, Milieu en Natuurlijke Hulpbronnen) en vertegenwoordigers van maatschappelijke organisaties op lokaal en regionaal niveau bij het project betrokken. Er werd een workshop georganiseerd waarbij de overheid en niet-gouvernementele actoren de uitdagingen bespraken waarmee de landbouw en biodiversiteit in relatie tot de klimaatverandering in de county worden geconfronteerd. Ten tweede werden er op lokaal niveau bijeenkomsten gehouden met leden van de gemeenschap en lokale leiders en hulpbronnen zoals ouderen, gepensioneerd overheidspersoneel, gezondheidswerkers en natuurbeschermingsenthousiastelingen. Er werd gezocht naar de uitdagingen voor de landbouw en de lokale biodiversiteit en naar mogelijke oplossingen. Deze werden vervolgens geanalyseerd om te komen tot algemene uitdagingen en oplossingen vanuit het perspectief van de belanghebbenden.

Partnerschap tussen overheden, particuliere bedrijven, de academische wereld en burgers was de sleutel tot het succes van Kitakyushu's Eco-Town. Publieke en private sectoren werkten al samen om de recyclingindustrie op te zetten voordat het Eco-Town project in 1997 van start ging. Een staalbedrijf bijvoorbeeld, dat later een van de belangrijkste bedrijven werd bij de oprichting van de Eco-Town, transformeerde zijn ouderwetse bedrijf in een nieuwe complexe industriële structuur inclusief recycling. Het werkte samen met de stad en andere particuliere entiteiten om het bedrijf te commercialiseren en PET-flessen te recyclen. Daarom verwelkomde Kitakyushu City deze ontwikkeling toen het beleid van de nationale overheid voor het Eco-Town Project en een gezonde kringloopmaatschappij werd aangekondigd, en bevond zich in een goede positie om te beginnen. De stad heeft ook samenwerkingsverbanden met onderzoeksinstellingen die nieuwe methoden en technologieën leveren voor Eco-Town projecten en afvalbeheer. Goedkeuring van het project door de burgers is een andere kritieke factor voor duurzame projectimplementatie.

Kitakyushu City kan profiteren van de oude industriële cluster met technologieën, infrastructuur en logistieke systemen die zijn verfijnd tijdens het vorige industriële ontwikkelingstijdperk in de stad. Deze bestaande activa werden aangepast of opnieuw gebruikt voor de nieuwe recyclingindustrie. In de buurt van de stad was er ook vraag naar gerecyclede goederen die niet over lange afstanden vervoerd hoefden te worden. Als gevolg hiervan zijn de transactiekosten voor de locatie van de recyclingfaciliteiten gedaald omdat de recyclingindustrie is geconcentreerd in de ecostad.

Om tegemoet te komen aan de maatschappelijke behoefte aan vervoersfaciliteiten die op een eerlijke manier toegankelijk, begrijpelijk en bruikbaar zijn voor mensen van alle leeftijden en capaciteiten, vaardigde de nationale regering in 2006 een wet uit om vlot vervoer voor ouderen, gehandicapten en anderen te bevorderen. De wet stelde als doel om tegen 2020 het concept van Universal Design toe te passen op alle openbare vervoersfaciliteiten, inclusief luchthavens die dagelijks meer dan 3.000 passagiers vervoeren. In het kader van deze wet ontwikkelde de overheid de "Universal Design Guideline", die ook van toepassing is op de verbetering van Haneda International Airport. TIAT volgde niet alleen deze richtlijn, maar deed als privébedrijf ook uitgebreide inspanningen om een comfortabele ruimte en verbeterde toegankelijkheid te bieden aan alle soorten luchthavenbezoekers.

Het ontwerp van de luchthaven zelf is de helft van het succes - hoe zorg je voor een naadloze reiservaring van deur tot deur voor verschillende mensen, waaronder ouderen en gehandicapten? De Haneda International Airport Terminal is door twee spoorwegmaatschappijen rechtstreeks verbonden met de belangrijkste stedelijke centra van de stad. Toen de nieuwe terminal en stations werden gebouwd, werkten TIAT en deze twee spoorwegmaatschappijen samen om fysieke barrières tussen faciliteiten voor mensen met een mobiliteitsbeperking te verwijderen. Zo geeft een hal in de terminal passagiers via vlakke en rechte paden rechtstreeks toegang tot vertrek-/aankomsthallen, openbaarvervoersdiensten (bijv. monorail, trein, bussen en taxi's) en een parkeerterrein. Verschillende grote liften in het station kunnen ook een groot aantal passagiers vervoeren tussen de perrons en de aankomst-/vertrekverdiepingen. Een spoorlijn verlegde de geleiding van het bestaande platform in de binnenlandse terminal naar de tweede verdieping van de internationale terminal om een vlakke passagierstoegang te creëren van het station naar de vertrekhal. Daarnaast introduceerden beide spoorlijnen beweegbare treeplanken die treinvoertuigen en perrons overbruggen voor rolstoelgebruikers, en perronafschermende deuren voor de veiligheid van de passagiers.

De universal design commissie organiseerde ongeveer veertig universal design workshops en verwerkte de meningen van een breed scala aan gebruikers in de gedetailleerde tekening van de terminal. De leden bezochten ook bestaande luchthavenfaciliteiten en gebruikten mock-ups om het effect van het ontwerpplan te beoordelen. Als gevolg van deze gezamenlijke ontwerpinspanningen biedt de terminal met succes naadloze toegang tot het openbaar vervoer, met name de trein. Het introduceerde ook geleidelijk terminalfaciliteiten van wereldklasse met het Universal Design-concept; multifunctionele toiletten, instapbruggen en veelzijdige conciërgediensten en communicatiemiddelen zijn hier voorbeelden van.

Met de inkomsten uit de schenking en de investering in het sinking fund, zorgt La Minga voor de financiële middelen om de geprioriteerde acties uit de beheerplannen uit te voeren. Daartoe beslissen de leden van het Technisch Comité samen welke strategieën het belangrijkst zijn om uit te voeren, wat de kosten van de activiteiten zijn en wat de voorwaarden zijn voor het inhuren van een gemeenschapsorganisatie om de onderdelen uit te voeren.

De donatie van de Walton Family Foundation aan la Minga zal ten minste 30 jaar in het fonds blijven en daarom kan dit mechanisme garanderen dat de beschermde gebieden gedurende een lange tijd elk jaar financiële middelen zullen hebben.

Alle beschermde gebieden die onder La Minga vallen, worden beheerd door gemeenschapsraden en de regionale milieuautoriteiten. De netto belangen van La Minga zullen worden overgedragen aan op de gemeenschap gebaseerde organisaties (gemeenschapsraden) en andere non-profitorganisaties om de implementatie van beheerplannen voor de beschermde gebieden te ondersteunen, onder toezicht van een Endowment Fund toezichtstructuur.
toezicht van een Endowment Fund toezichtstructuur.

Een Technisch Comité voor La Minga leidt en houdt toezicht op het gebruik van de inkomsten van het schenkingsfonds van La Minga die jaarlijks worden overgemaakt naar de rekening
geopend en beheerd door Fondo Acción. Het Technisch Comité bestaat uit vertegenwoordigers van Conservation International Colombia, Fondo Acción, lokale milieuautoriteiten, gemeenschapsraden die deelnemen aan het beheer van het beschermde gebied en een academisch adviseur. Het Technisch Comité beoordeelt en keurt jaarlijkse investeringsplannen goed
ingediend door zowel de regionale milieuautoriteiten als de gemeenschapsraden.

Het Uitvoerend Comité neemt de financieringsbeslissing in overeenstemming met de aanbevelingen van het Technisch Comité.

In het geval van Marugamemachi beheert een gemeenschapsontwikkelingsbedrijf een reeks eigendommen en diensten (bijv. commerciële gebouwen, huisvesting, huurders, parkeerplaatsen en de exploitatie van buurtbussen). In tegenstelling tot dergelijke bedrijven die in het algemeen vaak stadsambtenaren of privémanagers inhuren om herontwikkelingsprojecten te promoten en te coördineren, zijn alle personeelsleden bedrijfsprofessionals die een rijke kennis en ervaring hebben in het beheren van commerciële gebouwen. Financieel komt 95% van de investering in het bedrijf uit de particuliere sector en de rest van de lokale overheid. Dit betekent dat de betrokkenheid van de lokale overheid bij het beheer van het bedrijf zeer beperkt is. Desalniettemin werden voor het herontwikkelingsproject verschillende subsidieregelingen van de overheid gebruikt om het bedrag dat bij banken geleend moest worden te verlagen, wat resulteerde in een lagere financiële last voor de landeigenaren.

Van oudsher zijn winkeliers langs oude winkelstraten zowel individuele grondeigenaren als lokale ondernemers. Hoewel een grootschalig herontwikkelingsproject een groot potentieel heeft om enorme voordelen te genereren voor alle belanghebbenden, zijn deze landeigenaren vaak minder coöperatief met elkaar om hun eigen eigendomsrechten te beschermen. In het geval van Marugamemachi werd dit probleem opgelost door het besluit van de landeigenaren om hun landgebruiksrechten te leasen voor het herontwikkelingsproject met behoud van hun eigendomsrechten, met het sterke initiatief van de lokale landeigenaren zelf. Door deze eigendomsregeling werden gefragmenteerde percelen met verschillende eigenaren op efficiënte wijze geconsolideerd tot een groot perceel voor herontwikkeling en verhuurd aan een gemeenschapsontwikkelingsbedrijf. Vervolgens nodigde het bedrijf selectief nieuwe concurrerende huurders uit met het oog op een evenwichtige mix van bedrijfstypen om de plek aantrekkelijker te maken voor klanten.