Bij het uitvoeren van een P3DM workshop op een plek met een hoog percentage van een inheemse gemeenschap (zoals Palau), is het nut van traditionele kennis van onschatbare waarde en onvervangbaar. Het formaat van een P3DM workshop kan helpen om traditionele kennis beter vast te leggen dan veel planningsoefeningen, en kan ervoor zorgen dat dergelijke kennis langdurig bewaard blijft door het op te slaan in een tastbaar model.

Het P3DM legt traditionele kennis vast door middel van georganiseerde, gestructureerde discussies rond het model. Een vroegtijdige planning om reclame te maken voor het evenement is belangrijk voor de mond-tot-mondreclame om de bewoners van meer geïsoleerde gemeenschappen te bereiken. Semigestructureerde interviews rond het model kunnen de meeste ideeën vastleggen; er moet aandacht worden geschonken aan stillere deelnemers die misschien terugschrikken voor het delen in menigten.

De workshop moet ruim van tevoren worden gepland, zodat mensen met een baan, school of huishoudelijke taken hun prioritaire behoeften kunnen vervullen. Een essentieel onderdeel van het succes is het participatieve karakter van deze workshop, en om deze workshop volledig participatief te maken, moeten er een coördinator en personeelstaken volledig zijn vastgesteld.

De technische aspecten van de tabel/model moeten zorgvuldig worden gepland door een GIS-specialist. Belangrijke overwegingen zijn: doel van het model, kwetsbare natuurlijke en sociale hulpbronnen, hoogte van het land, landoppervlak, mariene en waterkenmerken, ruimte om het model te hosten en toegang tot modelmaterialen.

Aan de hand van de ruimtelijke omvang en de hoogte van het land kan de GIS-specialist bepalen welke schaal moet worden gebruikt. De schaal heeft invloed op het aantal schuimlagen dat gebruikt moet worden en uiteindelijk op de hoeveelheid schuimmateriaal die nodig is om het model te maken. Ervaring met topografische kaarten en geospatiale analyse is vereist.

Door wettelijke rechten voor de natuur vast te leggen, kunnen we een begin maken met het herstellen van het evenwicht in onze relatie met de natuur, die nu gebaseerd is op uitbuiting, maar die kan evolueren naar een partnerschap waarin mens en natuur samen floreren. Een andere belangrijke bouwsteen is dus het recht van mensen op een gezond milieu, dat de rechten van de natuur ondersteunt en vice versa. De voorwaarden zijn (1) lokale pleitbezorgers die de rechten van de natuur ondersteunen, (2) wetgevers of rechters die bereid zijn om de rechten van de natuur te beschouwen als een alternatief voor het huidige juridische paradigma waarin de natuur eigendom is, en (3) professionele juridische ondersteuning van ervaren campagnevoerders voor rechten van de natuur (bijv. Earth Law Center).

De Verordening Duurzaamheidsrechten is gebaseerd op het concept dat de natuur inherente rechten heeft, net zoals mensen inherente mensenrechten hebben. De beweging voor natuurrechten groeit wereldwijd. In 2017 hebben bijvoorbeeld vier rivieren erkenning gekregen van hun rechtspersoonlijkheid (in Nieuw-Zeeland, India en Colombia).

Als het commercieel oogsten van koraalduivels niet praktisch of toegestaan is (zoals in beschermde gebieden), of als de huidige visserijdruk niet voldoende is om de koraalduivelpopulaties tot onder de locatiespecifieke beheersdoelstellingen te drukken, kan een combinatie van alternatieve verwijderingsmethoden worden gebruikt om de koraalduivelpopulaties te verminderen, waaronder

• SCUBA-ruimen, hetzij door beheerders van beschermde gebieden, hetzij door duikoperators

• wedstrijden voor het ruimen van koraalduivels (ook wel derby's of toernooien genoemd)

• diepzeevallen, die zich nog in het ontwerpstadium bevinden, kunnen worden gebruikt als instrument in een pakket beheersmaatregelen voor koraalduivel.

Het is mogelijk dat meerdere belanghebbenden een of meer van deze activiteiten op een bepaalde locatie moeten uitvoeren om het gewenste niveau van koraalduivelonderdrukking te bereiken.

Meer boeren moeten weten over spelt en het nut ervan in de voedselproductie. Door voorlichting en demonstraties kan het een haalbare optie zijn voor andere landbouwproducenten om in hun rotaties op te nemen, wat hun inkomsten uit de landbouw zal diversifiëren.

De ontwerp- en impactstudie kijkt naar de haalbaarheid van het project in termen van potentiële impact, ontwerp van interventie en potentiële resultaten.

Potentiële impact: overstromingen van de locatie onder verschillende getijdenomstandigheden werden gemodelleerd en toonden aan dat het project een verwaarloosbaar effect zou hebben op het getijdenregime en de kustprocessen van Nigg Bay en de Cromarty Firth.

Ontwerp: verschillende technische opties werden overwogen - een enkele bres, twee bressen, het volledig verwijderen van de zeewering of niets doen. Op basis van hydraulische modellering werd besloten dat twee bressen van 20 m, in lijn met de oude afwateringskanalen, het voorkeursontwerp was. Er werd ook nader ingenieurswerk gespecificeerd.

Potentiële resultaten: de waarschijnlijke zonering van kweldergemeenschappen binnen de kustlijn werd gemodelleerd aan de hand van de hoogteligging van de locatie. Hieruit bleek dat er voldoende topografische variatie was om een volledige zonering van kweldergemeenschappen te herstellen zonder verdere kunstwerken.

De interdisciplinaire werkgroep "Isar-Plan" werd in 1995 opgericht, met leden van de stad München, het staatsbureau voor waterbeheer München en de "Isar-Allianz". De groep onderzocht de overstromingssituatie, de behoefte aan recreatiegebieden langs de rivier en de biodiversiteit van het gebied. Het onderzoek omvatte een uitgebreide atlas van fauna en flora, bestaand openbaar gebruik en ruimtelijke kwaliteiten, die later werden samengevoegd tot een conflict- en waardeanalyse van alle aspecten in relatie tot elkaar. Op basis van deze bevindingen werden ontwikkelingsdoelen gedefinieerd. Er werden waterkerende maatregelen gekozen die de bestaande ondergroei op de dijken grotendeels in stand hielden om ecosystemen te behouden en gebieden voor recreatie te hebben. Er werd voldoende afvoercapaciteit gegenereerd door de hoofdgeulbedding te verbreden, wat tegelijkertijd een bijna-natuurlijke en vlakke rivieroeverstabilisatie mogelijk maakt.

Het project werd geleid door het Staatsbureau voor Waterbeheer München (Wasserwirtschaftsamt) en omvat vertegenwoordigers van het Ministerie van Openbare Bouw (Baureferat), het Departement voor Stedenbouw en Bouwregelgeving (Referat für Stadtplanung und Bauordnung) en het Departement voor Gezondheid en Milieu (Referat für Gesundheit und Umwelt). Er werd ook samengewerkt met "Isar-Allianz" (een alliantie van NGO's). Er werd gezorgd voor inspraak van het publiek via verschillende media om bewustwording en deelname te stimuleren. Participatie werd vooral aangemoedigd tijdens de landschapsontwerpwedstrijd voor de 1,6 km lange stedelijke strook, waardoor de bevolking een stem kreeg in het ontwerp van het gebied en men zich bewust werd van de kwesties van renaturalisatie en bescherming tegen overstromingen.