Leegstaande stadsgrond is de essentiële bouwsteen voor de aanleg van een gemeenschappelijke tuin. Het uitdijende stedelijke gebied biedt ruimtes waar dergelijke tuinen kunnen worden aangelegd. Het kan gaan om land onder elektriciteitsleidingen, in de buurt van oliepijpleidingen, land dat eigendom is van de stad of privé-eigendom.

Steden Zonder Honger sluit contracten met landeigenaren over het gebruik van het betreffende gebied. De grond wordt gratis aan de NGO gegeven. Op hun beurt kunnen landeigenaren er zeker van zijn dat hun land zal worden gebruikt als gemeenschapstuin, waardoor misbruik van gebieden als dumpplaatsen wordt vermeden en moedwillige beschadiging van infrastructuur zoals elektriciteitsleidingen of oliepijpleidingen wordt voorkomen. Op dergelijke gebieden zijn andere vormen van landgebruik, zoals woningbouw, verboden. Op die manier ontstaan er geen conflicten over landgebruik.

Contractanten voor landgebruik zijn bijvoorbeeld de energieleverancier Petrobras, Transpetro of Eletropaulo.

Met een groeiend aantal gemeenschapstuinen en een sterke aanwezigheid in de media in São Paulo en daarbuiten, heeft Cities Without Hunger een reputatie opgebouwd als een NGO waarmee private en publieke landeigenaren willen samenwerken. Daarom is het verkrijgen van toegang tot nieuwe gebieden meestal geen probleem.

De eerste gemeenschappelijke tuin werd door Temp en zijn broer op eigen initiatief aangelegd op een braakliggend stuk grond voor het huis van Temp in de oostelijke zone van São Paulo.

Beiden hebben ervaring in biologische landbouw: Zijn broer runt de boerderij van hun overgrootvader in Agudo, in het zuiden van Brazilië, en Temp heeft na zijn studie bedrijfsbeheer in Rio de Janeiro (1985-88) een tweejarige cursus biologische landbouw gevolgd op een boerderij in Tübingen, Duitsland (1993-95).

Het tuingebied was misbruikt als stortplaats. Toen buren zagen dat er in plaats daarvan een tuin werd aangelegd, raakten ze zich bewust van en geïnteresseerd in deze alternatieve vorm van landgebruik. Een groep mensen kwam bij elkaar om te helpen en om de uitvoering van de tuinen te repliceren. Temp begeleidde hen.

Nu hij 25 gemeenschapstuinen heeft geïmplementeerd, vindt hij begeleiding cruciaal voor het succes van de tuinen. Bovendien moet deze begeleiding continu en intensief zijn, vooral in het eerste jaar van de implementatie van een tuin. Daarna kunnen de buurtuiniers hun tuin autonoom beheren, maar het is belangrijk dat Cities Without Hunger aanwezig is als contactpersoon en grotere machines uitleent wanneer nodig.

Voordat hij Cities Without Hunger oprichtte, werkte Hans Dieter Temp als projectcoördinator in het openbaar bestuur van de stad São Paulo. Hij ondersteunde de oprichting van de Secretaria de Relações Internacionais da Prefeitura de São Paulo, het secretariaat voor internationale betrekkingen van de stad. Hij ontdekte dat de inspanningen die in administratieve taken werden gestoken weinig konden doen om de werkelijke problemen van de lokale bevolking in

Hij wilde deze kloof dichten en ter plekke aanwezig zijn als coördinator om het lokale netwerk te ondersteunen. In december 2003 nam hij ontslag bij het stadsbestuur en begon hij met de oprichting van Cities Without Hunger.

Het telersgezin met hun tuin is altijd verbonden met een bredere sfeer, zoals de relaties tussen seksen en generaties, de sociale organisatie, de gemeenschap, de lokale en internationale markten, de culturen en - iets wat vaak over het hoofd wordt gezien als belangrijk - religie en/of spiritualiteit. Deze aspecten moeten echter worden beschouwd binnen het concept van training.

De voorgestelde methodologie is gebaseerd op een periode van intensieve theoretische en praktische training van lokale trainers (facilitators) en hoofdlandbouwers. Daarnaast moeten de deelnemers hun kennis "heropbouwen" op hun eigen percelen. De individuele praktijk moet worden begeleid door een senior trainer met ervaring in Dynamische Agrobosbouw.

Lead farmers presenteren hun praktische knowhow en documenteren de processen die ze ervaren tijdens de volgende installatieperiode. Op deze manier kan een praktische implementatie van de concepten worden bereikt binnen een concrete context voor het productieniveau van een plattelandsgezin.

De opschaling gebeurt als volgt:

- 1 lokale getrainde facilitator traint 10 hoofdlandbouwers

- 10 hoofdboeren begeleiden elk 5 tot 10 boeren bij de implementatie van DAF

- 10 trainers begeleiden 100 boeren

- 100 hoofdboeren = 500 tot 1000 volgers

Naast het verbeteren van de algemene omstandigheden in verband met de stijgende temperaturen, heeft de stad Stuttgart een innovatief project "KlippS - Climate Planning Passport Stuttgart" ontworpen, gebaseerd op kwantitatieve bevindingen in de stedelijke menselijke biometeorologie, voor het verbeteren van het menselijk thermisch comfort. Het KlippS-project berekent de thermische sensatie van de mens in de categorie "warm" overdag in de zomer. KlippS is verdeeld in twee fasen: de eerste fase betreft een snelle evaluatie van menselijke hittestress voor de gebieden met "duurzaam bouwgrondbeheer Stuttgart", de tweede richt zich op numerieke simulaties in stedelijke gebieden met een hoog risico met betrekking tot hitte.

KlippS biedt de volgende opmerkelijke zaken over een planningsgerelateerd potentieel om lokale menselijke hittestress te verminderen:

a) innovatief programma met het menselijke biometeorologische concept dat een nieuw interdisciplinair gebied vertegenwoordigt

b) verschillende ruimtelijke schalen, zowel regionaal als lokaal, op basis van de systematische tweefasenmethode

c) kwantitatieve benadering van menselijke hittestress door gebruik te maken van dominante meteorologische variabelen zoals luchttemperatuur T, gemiddelde stralingstemperatuur MRT en thermofysiologisch equivalente temperatuur PET

Er werd een voorbereidend landinrichtingsplan (PLUP) opgesteld, dat land indeelt in gebouwen en andere soorten gebruik en groene zones en corridors omvat. Dit PLUP is niet wettelijk bindend, maar dient als basis voor planning en informatie.

Het landinrichtingsplan dat in 2010 werd ontwikkeld, bevat essentiële onderdelen voor duurzame stedelijke ontwikkeling en voorziet in stedelijke ontwikkeling onder het motto "stedelijk, compact, groen". Het richtsnoer is dat brownfield- in plaats van greenfieldontwikkeling in een verhouding van 4:1 moet plaatsvinden. Het is gericht op de bescherming van groene gebieden en de ontwikkeling van een groen netwerk door braakliggende terreinen.

De klimaatatlas voor de regio Stuttgart werd gepubliceerd in 2008 en bestaat uit gestandaardiseerde klimaatbeoordelingen voor 179 steden en gemeenten in de regio Stuttgart. Het bevat relevante informatie en kaarten die nodig zijn voor de optimalisatie van het stadsklimaat, zoals regionale windpatronen, luchtvervuilingsconcentraties, temperatuur, enz.

Een belangrijk element van de atlas in termen van EbA-planning voor luchtstroming en koeling is een gebiedsclassificatie gebaseerd op de rol die verschillende locaties spelen in de luchtuitwisseling en koele luchtstroming in de regio Stuttgart. Deze is gebaseerd op topografie, bebouwingsdichtheid en -karakter, en voorziening van groene ruimte. De atlas onderscheidt op deze manier acht categorieën gebieden en voor elk daarvan worden verschillende planningsmaatregelen en aanbevelingen gegeven.

De planningsaanbevelingen zijn opgenomen in het "Klimaatboek voor stedelijke ontwikkeling online - Städtebauliche Klimafibel Online".

Er werden veldonderzoeken uitgevoerd om de omvang van mariene en terrestrische ecosystemen in kaart te brengen, een ecologische basis te ontwikkelen en gebieden en maatregelen voor ecosysteemgerichte interventies te identificeren. Veldonderzoeken identificeerden ook locaties van infrastructuur die blootgesteld is aan rivieroverstromingen. Teledetectie en GIS-modellering leverden aanvullende gegevens en werden gebruikt om de blootstelling van de bevolking aan stormvloeden en overstromingen onder de huidige en toekomstige omstandigheden te beoordelen. Het InVest-model voor kwetsbaarheid van de kust werd gebruikt om de blootstelling van de kust in verschillende scenario's voor ecosysteembeheer te beoordelen.

Er werd ook een plannings- en haalbaarheidsstudie voor kustherstel uitgevoerd.

Om een op risico's gebaseerd en duurzaam kader voor het beheer van de watervoorraden in het Lukaya-bekken op te zetten, worden ecosysteemgerichte maatregelen geïntegreerd in een actieplan voor geïntegreerd beheer van de watervoorraden (Integrated Water Resource Management, IWRM). De vereniging van gebruikers van het stroomgebied van de Lukaya rivier (AUBR/L) heeft het plan ontwikkeld met steun van UNEP en een internationale expert en is verantwoordelijk voor de uitvoering ervan.

Het plan schetst een reeks prioritaire acties onder vier hoofdpijlers: water, milieu, ruimtelijke ordening en bestuur. Een integraal onderdeel van het actieplan is het bevorderen van benaderingen voor duurzaam ecosysteembeheer binnen het overkoepelende kader van IWRM.

Bij de ontwikkeling van het IWRM-actieplan werd het belang benadrukt van het verbinden van stroomopwaarts en stroomafwaarts gelegen gemeenschappen en het versterken van hun kennis van de geografische en sociaaleconomische omstandigheden binnen hun gedeelde stroomgebied. Participatieve 3D-kartering werd gebruikt om gevaren, soorten landgebruik en natuurlijke hulpbronnen in kaart te brengen en om de belangrijkste milieuproblemen en risicogebieden in het stroomgebied te identificeren, via een participatieve aanpak met meerdere belanghebbenden.

Verder werden bodemerosie en hydrometeorologische metingen uitgevoerd om overstromingsrisicomodellen te kunnen opstellen. Dit zou de basis vaststellen en gegevens opleveren voor IWRM-planning.

Het project ontwierp een sjabloon voor groene en veerkrachtige ontwikkelingsplanning voor gebruik op dorpsniveau en stelde een model voor om lokale planning op te schalen om ecosystemen en rampen te integreren tot op landschapsniveau. Er werden op de gemeenschap gebaseerde karteringen, GIS-modellering en teledetectie uitgevoerd om een beter inzicht te krijgen in de huidige en historische veranderingen in het risico op rampen, de gezondheid van ecosystemen en landgebruik, waarbij rekening werd gehouden met klimaatverandering. Er werd ook een visiebeoordeling met de lokale gemeenschap uitgevoerd om de ontwikkelingsbehoeften van de gemeenschap beter te begrijpen.

In het sjabloon begint het planningsproces met een grondig onderzoek van de bestaande fysieke, sociale, culturele, religieuze en sociaaleconomische omstandigheden, evenals het identificeren en lokaliseren van de belangrijkste gevaren en rampgevoelige gebieden door middel van overleg met de gemeenschap, bezoeken ter plaatse en kennis van lokale experts. Zodra de informatie is verzameld, worden gemeenschappen aangemoedigd om lokale ontwikkelingsprioriteiten te bespreken en te identificeren met betrekking tot bestaansmiddelen, dorpsontwikkeling, rampenpreventie en het verbeteren van de veerkracht van de gemeenschap. Een dorpsontwikkelingskaart, vergezeld van een kort rapport waarin de bevindingen, ontwikkelingsdoelen en strategieën worden uitgelegd, vormt het uiteindelijke plan.