Van 1991 tot 1994 onderhandelde Chumbe Island Coral Park Limited (CHICOP) met succes met de semi-autonome regering van Zanzibar, Tanzania over de erkenning van het westelijke koraalrif en bos van Chumbe Island als MPA, waarbij het beheer van de MPA werd toevertrouwd aan CHICOP. Het bedrijf werd speciaal opgericht om de MPA financieel zelfvoorzienend te ontwikkelen en te beheren, door gebruik te maken van ecotoerisme om inkomsten te genereren voor alle operationele kosten van de MPA en bijbehorende activiteiten op het gebied van natuurbehoud, onderzoek en onderwijs. Hierdoor werd Chumbe het eerste beheerde mariene park in Tanzania, het eerste privé beheerde MPA ter wereld en is het tot op heden een van de enige financieel zelfvoorzienende MPA's wereldwijd. Het bedrijf heeft geen winstoogmerk en voert al meer dan 20 jaar initiatieven uit op het gebied van natuurbehoud en educatie in het kader van twee beheerplannen die zijn ontwikkeld met brede participatie van belanghebbenden (1995-2005 en 2006-2016). Ecotoeristische bedrijfsactiviteiten volgen commerciële principes voor het maximaliseren van inkomsten en het bevorderen van kosteneffectiviteit om een duurzame inkomstenstroom voor MPA-activiteiten te garanderen, wat een voorbeeld is van een succesvolle bedrijfsgerichte aanpak voor duurzaam en effectief MPA-beheer.

Een studie levert informatie op over de ecologische structuur van gezonde mangroveopstanden en de oorspronkelijke omstandigheden van de hydrologische stroming op de locatie.

Er wordt een bedrijfsplan ontwikkeld voor de verwerking van vis- en garnalenafval tot vismeel, waarin het ontwerp van de onderneming wordt gedefinieerd en de kosten worden bepaald. Het plan omvat het operationele concept, de organisatiestructuur, het systeemontwerp, de productieprocessen, trainingsmodules, marketing en verkoop, evenals een haalbaarheidsanalyse.

De scoping omvat het overwegen van de context en het identificeren van een duidelijke beleidsvraag aan het begin van de waardering van ecosysteemdiensten. Daarnaast moet je het juiste niveau van betrokkenheid van belanghebbenden, de geschikte waarderingsmethode, het vereiste nauwkeurigheidsniveau, de benodigde gegevens, kosten, schaal en tijdsbeperkingen bepalen.

Onderzoek naar de effectiviteit van herstelmethoden is van onschatbare waarde gebleken voor de aanpak van het probleem van duindegradatie in Nieuw-Zeeland. Deze informatie heeft door de gemeenschap geleide projecten geholpen bij zowel het ontwerp als de uitvoering van initiatieven. Het werken op basis van een gedegen kennisbasis is belangrijk voor alle herstelprojecten, maar is vooral van cruciaal belang voor projecten op gemeenschapsbasis waarbij de vrijwillige inzet groot is. Deze kennis vergroot niet alleen de kans op succes vanuit restauratie-ecologisch oogpunt, maar ook het vertrouwen van de deelnemers in wat ze proberen te doen. De implementatie van deze bouwsteen is grotendeels afhankelijk van professionele inbreng in de problemen die worden aangepakt. In Nieuw-Zeeland is veel onderzoek gedaan naar het succes van methoden voor het herstel van duinecosystemen met behulp van inheemse soorten. Dit omvat aspecten zoals methoden voor zaadverzameling, vermeerdering en herintroductie van duinplantsoorten op verschillende locaties en voor effectief beheer van herstellocaties met betrekking tot bedreigingen zoals onkruid en fysieke verstoring. Belangrijk is dat deze studies technieken hebben geïdentificeerd die praktisch en effectief zijn voor het bereiken van biodiversiteitsdoelen.

De 'buy-in' van de gemeenschap voor herstelactiviteiten is vooral belangrijk in het geval van duinen, aangezien er veel menselijke bedreigingen zijn voor duinhabitats. Het aanmoedigen van een gevoel van eigenaarschap binnen niet alleen de lokale gemeenschap, maar ook de bredere strandgangersgemeenschap, is de belangrijkste strategie die wordt gebruikt. Dit kan worden bereikt door bewustmaking met als doel de visie voor het kustpark te socialiseren, wat op zijn beurt het potentieel heeft om beheersproblemen te verminderen. Het is ook nuttig om de mate van steun voor voorgestelde ingrepen rechtstreeks te peilen, idealiter als onderdeel van de beheerplanning.

ESN biedt training en begeleiding aan managers van beschermde gebieden om organisatorische managementvaardigheden op te bouwen en zo de effectiviteit van het management te ondersteunen.

Elk jaar benoemen zes Afrikaanse beschermde gebieden drie vertegenwoordigers die gedurende een jaar kunnen profiteren van begeleiding bij de bedrijfsplanning, ontwikkeling van persoonlijke vaardigheden en ondersteuning. Beschermde gebieden worden geselecteerd via een competitief aanvraagproces. ESN staat open voor UNESCO Werelderfgoedlocaties (inclusief locaties op de voorlopige lijst), IUCN beschermde natuurgebieden, agentschappen van beschermde gebieden, beheersautoriteiten, lokale overheden en NGO's met een beheersopdracht. Het programma is gericht op managers van beschermde gebieden die verantwoordelijke posities bekleden die hen in staat stellen om veranderingen in beheer en planning te initiëren, en die de steun hebben van hun senior management.

Om ervoor te zorgen dat het programma effectief is in het stimuleren van organisatorische veranderingen, werkt ESN met beschermde gebieden die een duidelijke behoefte hebben aan training in organisatorische, management- en zakelijke vaardigheden. Voor gebieden met grote uitdagingen (bijv. gebrek aan politieke steun, ernstig gebrek aan middelen of veiligheidsproblemen) heeft het verbeteren van deze vaardigheden mogelijk geen waarneembaar effect.

Om vrijwillige deelname te bevorderen en consensus te bereiken tussen de belangrijkste betrokken sectoren, worden belanghebbenden, waaronder lokale autoriteiten, vissers en omwonenden, geïdentificeerd door vooraf de actoren in kaart te brengen. De verschillende sectoren stellen vervolgens hun vertegenwoordigers voor die zich formeel aan het proces verbinden door een document te ondertekenen. Er wordt een multisectoraal dialoogplatform opgericht en de belangen van de belanghebbenden worden besproken door middel van een aanpak van collaboratieve facilitering en alternatieve geschillenbeslechting. Dit platform behandelt de geografische afbakening van het beheergebied en het bestuursmodel met rollen en verantwoordelijkheden per sector en gebruiksgebied.

De wetenschappelijke studie identificeert kust- en zeegebieden van Costa Rica die bijzonder kwetsbaar zijn voor de gevolgen van klimaatverandering. In de kwetsbaarheidsanalyse werden drie factoren gecombineerd: blootstelling, potentiële gevolgen en het aanpassingsvermogen van gemeenschappen om op deze gevolgen te reageren. Door middel van deze drie factoren werden de klimatologische bedreigingen van zeespiegelstijging, stijging van de atmosfeertemperatuur en veranderingen in neerslagpatronen geëvalueerd om de kwetsbaarheid vast te stellen. De analyse ondersteunt de prioritering van acties voor aanpassing aan klimaatverandering voor beschermde gebieden en wijken van lokale gemeenschappen. Deze acties omvatten het herstel van belangrijke habitats zoals oeverbossen, mangrovebossen, strandterrassen en de verplaatsing van toeristische paden dicht bij het strand binnen de beschermde gebieden.

Drie wetenschappelijke studies leveren technische informatie om gebieden te identificeren die moeten worden opgenomen in het nationale systeem van beschermde gebieden. Een evaluatie van mariene ecoregio's in Meso-Amerika was de eerste stap om te komen tot een agenda voor het behoud van de mariene en kustbiodiversiteit op regionaal niveau. Om te voldoen aan de doelen die zijn vastgesteld voor het eco-regionale niveau, werden hiaten in representativiteit en integriteit voor de mariene en kustbiodiversiteit in Costa Rica geïdentificeerd door middel van een vergelijking van het nationale systeem van beschermde mariene gebieden met de locaties die van belang zijn voor natuurbehoud geïdentificeerd tijdens de evaluatie. Nationale gebieden die van belang zijn voor het behoud van de biodiversiteit kregen prioriteit in de analyse van de hiaten. Er werden aanvullende technische evaluaties uitgevoerd om de staat van instandhouding op het niveau van de lokale locaties uit te werken. Deze wetenschappelijke informatie hielp om overwegingen op te stellen voor prioriteiten op lokaal niveau, en het huidige en potentiële gebruik samen met de gebruiksconflicten.