Vissersvaartuigen moeten worden "geregistreerd" als vissersvaartuig voordat ze een vergunning voor een vissersvaartuig kunnen krijgen. Het Department of Surface Transport geeft een scheepsregistratiedocument af, op basis van een steunbrief van de DFO, met daarop de naam van het vaartuig en andere specificaties. Vervolgens moet de visserijafdeling van de lokale overheid, in het bijzonder de DFO, worden benaderd om een vergunning voor een vissersvaartuig te krijgen. Nadat is vastgesteld dat het vaartuig naar behoren is geregistreerd, geeft de DFO een visvergunning af voor het specifieke vaartuig en wordt er een alfanumerieke code en nummer van het district aan toegekend, bijvoorbeeld TEM - 1001.

Kleurgecodeerde (kleine plastic zip-lock kabelbandjes) tags worden bevestigd aan vissersvaartuigen met een vergunning in een proefaanpak om hun identificatie-effectiviteit te bepalen, waarbij twee kleuren per district worden gebruikt: een paarse voor registratie op een langetermijnlabel met alfanumeriek nummer, en een oranje voor de jaarlijkse visvergunning voor vissersvaartuigen.

Dit houdt in dat er informatie wordt verzameld via focusgroepen en interviews met vissers en kopers om inzicht te krijgen in de octopusvisserij, het aantal kopers, de prijzen, de verwerking, de exportbestemming en de besluitvormingscriteria, met name of een visser 'opgesloten' zit in een relatie met een koper. De interviews maken gebruik van de vragen over de waardeketen die zijn opgenomen in de STEP-enquête die is ontworpen door E. O'Neill van het Stockholm Resilience Center. Er zijn interviews en focusgroepen gehouden met octopus-, zeekomkommer- en cowrieverzamelaars en -kopers en zeewierkwekers. Er is informatie verzameld over exportmarkten en relaties tussen verzamelaars en kopers. De toeleveringsketen voor octopus is uitgewerkt, de belangrijkste spelers zijn geïdentificeerd en er zijn verbanden gelegd. Prijsschommelingen bij de inkoop zijn opgemerkt en de redenen daarvoor zijn onderzocht. Deze informatie is van onschatbare waarde bij het ontwerpen van een interventie om waarde toe te voegen aan de visserij of bij het onderzoeken van de levensvatbaarheid van nieuwe afnemers of bestemmingen. Dit werk in Pemba werd opgevolgd door workshops 'participatieve ontwikkeling van het marktsysteem' (ondersteund door FFI) met alle belanghebbenden. Dit resulteerde in de toezegging van alle spelers om hun rol te spelen bij de ondersteuning van de interventie, inclusief kopers die ermee instemden om vóór de 'openingsdag' met visserscomités te onderhandelen over een vaste prijs.

Collaboratief beheer verkent mogelijkheden binnen de huidige visserijverordeningen en -wetten en biedt een kans om verbeteringen aan te brengen in het beheer van de visserij op octopus en andere soorten. De uitdagingen liggen zowel in het gebrek aan capaciteit van de dorpsvisserijcomités als in het vermogen op het niveau van het Fisheries Department om managementverantwoordelijkheden aan deze comités over te dragen. Ambtenaren zijn vaak niet bekend met de principes van gezamenlijk beheer en hoe dit het visserijbeheer lokaal kan verbeteren en het departement kan helpen bij het uitvoeren van hun verantwoordelijkheden, zoals patrouilleren, lokale sluitingen enz. Projectleiders hebben functionarissen van het Fisheries Department betrokken bij alle trainingen van de Village Fisheries Committees en gezorgd voor regelmatige feedback naar het hoofdkantoor van het Department. Er is een handleiding samengesteld om de functionarissen van het departement te helpen en om de dorpsvisserijcomités te begeleiden. De handleiding bevat hoofdstukken over: - Standaardprocedures voor dorpsvisserijcomités - Mechanisme voor conflictbehandeling - Proces voor het opstellen van verordeningen - Richtlijnen voor het bijhouden van gegevens - Strategie voor zelffinanciering - Communicatiestrategie

Participatieve video (PV) wordt gebruikt om octopusbeheer uit te diepen, succes, uitdagingen of traditionele kennis van de octopusvisserij te documenteren; en veranderingen in houding, kennis of opbrengst in de loop van de tijd te monitoren. De stagiairs, van wie velen nog nooit met filmapparatuur hebben gewerkt, worden getraind in de basistechnieken; - De stagiairs beslissen over de inhoud van de film en werken samen aan het storyboard; - De stagiairs beslissen wie en waar ze interviewen en alle film wordt dagelijks bekeken en besproken bij terugkeer; - De montage is beperkt in de tijd (2-3 dagen) en wordt geleid door een 'papieren montage' die wordt uitgevoerd met de stagiairs/leden van de gemeenschap. Na het verlaten van de filmlocatie wordt er geen montage meer uitgevoerd (behalve ondertiteling), zodat de film blijft zoals hij door de stagiairs/dorpsgemeenschappen is beoordeeld. De resulterende film is een visuele output die wordt gebruikt om lessen en ervaringen over octopusbeheer te delen en die voortbouwt op de mondelinge tradities van lokale vissersgemeenschappen in een taal en terminologie die voor hen toegankelijk is. Het doel is niet om perfecte cinematografie te produceren, maar om een gemeenschapsproduct te maken en octopusmanagementkwesties en -opties te communiceren naar een bredere groep belanghebbenden, waaronder nieuwe dorpen. Dit hoeft maar in één of twee gemeenschappen herhaald te worden, maar is nuttig tijdens de proefperiode.

Vissers uit de doelgemeenschappen bezoeken andere gemeenschappen die al tijdelijke visserijstops of andere strategieën voor marien beheer toepassen. Door rechtstreeks te leren van de echte ervaringen van vissers met een vergelijkbare achtergrond als zijzelf, realiseren de doelgemeenschappen zich dat dit iets is dat ze kunnen aanpassen aan hun eigen context. Ervaren gemeenschappen vertellen vaak niet alleen over de voordelen, maar ook over de uitdagingen die ze zijn tegengekomen bij het implementeren van gemeenschapsbeheer en stellen nieuwe gemeenschappen zo in staat om zich voor te bereiden op deze uitdagingen of ze zelf te vermijden.

De langzame groeisnelheid van sponzen en de seizoensgebonden schommelingen in Zanzibar vereisen evaluatieperiodes van minstens twee jaar om de geschiktheid van een sponssoort te kunnen beoordelen. Het proces bestaat uit verschillende fasen:

• Verzamelen van exemplaren van verschillende sponssoorten in het wild (in totaal werden meer dan 100 soorten gevonden en getest).
• Evaluatie van de geschiktheid van elke soort als bad- of cosmeticaspons (bijv. consistentie, hardheid, waterabsorptiecapaciteit, aantrekkelijkheid). Veelbelovende monsters werden rechtstreeks naar potentiële klanten gebracht om de marktacceptatie te evalueren.
• Groeiproeven van veelbelovende kandidaten (bv. groeigedrag, groeisnelheid, resistentie tegen ongedierte, gevoeligheid voor algengroei).
• Kandidaten worden onderworpen aan vermeerderings- en kweekproeven (vragen die beantwoord moesten worden waren: kunnen de sponzen efficiënt vermenigvuldigd worden via segmentatie; wat zijn de overlevingskansen voor een stek; groeien de stekken snel genoeg; hoeveel onderhoud is er nodig; is het proces winstgevend enz.)