De partijen van het Laponia-proces stelden zich ten doel een nieuw managementplan voor het landgoed op te stellen op basis van de waarden binnen drie gebieden: de natuurlijke omgeving en haar hoge waarden; de levende Sámi cultuur en rendierindustrie; en het historisch erfgoed dat voortkomt uit eerder gebruik van het land. Dit participatieve beheerplan is gebaseerd op een gedeeld begrip van het werelderfgoed door alle belanghebbenden die betrokken zijn bij het proces en de uitvoering van het plan. Naast de bestuurlijke instellingen (gemeenten, provincie, overheidsinstanties die belast zijn met de instandhouding van het erfgoed) zijn de Sámi dorpen, organisaties die verantwoordelijk zijn voor de rendierhouderij in een bepaald gebied, belangrijke belanghebbenden die in dit participatieve proces moeten worden meegenomen en geïntegreerd. Het is een legale entiteit en ze worden georganiseerd via dorpsvergaderingen.

Om de managementverantwoordelijkheid aan een lokale entiteit toe te kennen, moest een nieuw wettelijk kader worden gecreëerd. De Laponiaverordening is de enige wetgeving die van toepassing is op een Werelderfgoedlocatie in Zweden. Het stelt het provinciebestuur en de dienst milieubescherming in staat om verantwoordelijkheden over te dragen aan Laponiatjuottjudus. Normaal gesproken zijn het de gemeenten of het provinciebestuur die een nieuw werelderfgoed beheren.

Het Laponia-proces was een benadering van de dialoog die werd gecreëerd en ontwikkeld door een verscheidenheid aan belanghebbenden in het werelderfgoed Laponia. Aangezien Laponia een groot gebied is dat uit verschillende beschermde gebieden bestaat, was het een grote uitdaging om een gecoördineerd managementsysteem op te zetten sinds de opname op de Werelderfgoedlijst. Het provinciebestuur van Norbotten en de Sámi-gemeenschappen en -gemeenten Jokkmokk en Gällivare begonnen aanvankelijk onafhankelijk van elkaar met het opstellen van hun beschermingsprogramma's. Het Laponia-proces ging van start op initiatief van de gouverneur van Norrbotten in 2005 en omvatte alle belanghebbenden in een proces van dialoog op basis van een aantal gemeenschappelijke waarden, waardoor de partijen het eens zouden worden over cruciale kwesties en de voorwaarden waaronder het Laponia-gebied beheerd zou moeten worden. Alle besluiten moesten bij consensus worden genomen en er werd verzocht om nieuwe regelgeving voor de nationale parken en natuurreservaten. In 2006 ondertekenden de partijen een gemeenschappelijke overeenkomst die ze naar de regering stuurden:

• Een reeks gemeenschappelijke basiswaarden
• Gemeenschappelijke intenties voor een aantal inspanningen
• De oprichting van een tijdelijke Laponia-delegatie
• Voorbereidingen voor de start van een beheersgroep voor het werelderfgoed met een Sámi meerderheid in het comité.

Naast de middelen die de territoriale entiteiten in Colombia volgens de wet moeten toewijzen aan het behoud van watervoorraden, hebben verschillende overheids- en maatschappelijke actoren ook bijgedragen aan andere bronnen van middelen voor dit doel door middel van interbestuurlijke overeenkomsten die zowel technische als economische middelen bieden voor de duurzaamheid van het project in de gebieden, de solidariteitsovereenkomsten met de Community Action Boards of de samenwerkingsovereenkomsten voor het integraal beheer van micro-wateren.technische en economische middelen voor de duurzaamheid van het project in de gebieden, de solidariteitsovereenkomsten met de Community Action Boards of de samenwerkingsovereenkomsten voor het Integraal Beheer in Micro-Waterheds Supplying Aqueducts and Areas of Environmental Interest, in aanvulling op de milieuoverheden en de gemeenten.

Een percentage van het budget van departementen en gemeenten reserveren voor waterbesparing.

Het plan, dat een tijdsbestek van 10 jaar beslaat, is ontwikkeld door The Nature Conservancy (TNC) op basis van de toepassing van het methodologische instrument "Planning for Conservation Areas" (PCA).

Het plan heeft vijf programma's, namelijk

1. 1. Strategieën voor behoud en herstel

2. Duurzaam gebruik en beheer van biodiversiteit en haar ecosysteemdiensten.

3. Kennis en onderzoek

4. Empowerment

5. Gearticuleerd en gedeeld medebeheer (participatief milieubeheer).

Implementatie van 50 beschermingsovereenkomsten, het herstel van 600 ha waterbeschermingsstroken en het beheer met openbare instellingen voor de opname van het gebied in de bestemmingsplannen van de gemeenten.